Libros no metro de Londres, de parte de Hermione.

Emma Watson, a actriz que se fixo famosa no papel de Hermione na saga de Harry Potter, resultou ser unha activista da lectura e o feminismo.
Dise na prensa que co fin de sorprender aos seus seguidores, utilizou a súa conta de Instagram para anunciar que agachou en distintos lugares da rede do metro de Londres, exemplares do libro Mom& Me& Mom, o sétimo e último volume da serie de autobiografías de Maya Angelous. Este libro foi recomendado por Our Shared Shlef, o club de lectura feminista promovido pola actriz. 
Emma Watson pídelle aos que atopen o libro que o coiden e, unha vez lido, volvan a deixalo no metro para que outra persoa poida lelo, de novo.
Semella certo que non se pasa inmunemente por un libro.
De calquera maneira, o metro é un bo lugar para que calquera practique o bookcrossing.

The White Ravens, 2015 e 2016

 
No ano 2015 o premio Compostela de álbum ilustrado Ícaro, de Federico Delicado e publicado por Kalandraka, entrou nesa prestixiosa listaxe seleccionada pola Internationale Jugendbibliothek de Munich.
No ano 2016 faino, o libro de coñecemento, Teño un pés perfectos de María Solar, foi esollido entre 200 obras de 60 países para formar parte desta prestixiosa escolma dos mellores libros infantís e xuvenís. Con este recoñecemento, o galego é unha das 42 linguas representadas en The White Ravens 2016, cuxo comité de selección destacou que María Solar aborda nesta obra un aspecto tan “novidoso e inusual” como os pés, dando como resultado un libro “informativo e entretido”.

Premio Meiga Moura

Na súa 7ª edición, o premio Meiga Moura de literatura infantil e xuvenil 2016, recaeu en Héctor Cajaraville.

Este premio de baía edicións, dotado con 2.500 € e publicado pola editora convocante, premiou a obra presentada baixo o lema "Briolanxa" que leva o título de Denébola a RoxaDe e vai dirixido a lectores a partir de doce anos.

Desta autor lembramos un moi bo libro, publicado na colección Merlín de Xerais titulado Quen dá a quenda? e De remate, premio Xerais dese mesmo ano.

Novembro: mes da ciencia en galego nas bibliotecas

                      Guía de lecturas de Ciencias en galego do CPI As Revoltas de Cabana de Bergantiños
Novembro, mes da ciencia . Manifesto 2016

“So o que sabe é libre, e o que máis sabe é máis libre”. Miguel de Unamuno
Encántame a definición da ciencia como un sistema de coñecementos ordenados. Cando os nenos preguntan insistentemente, e ás veces fastidiosamente, “por que?”, están establecendo as bases dos seus coñecementos. Amplialos e ordenalos será unha tarefa que poderá enriquecelos ao longo da súa vida. Porque unha das marabillas do pracer de aprender é que nunca se termina de aprender.
Penso que todos nós deberiamos de ser conscientes de que construír un futuro para o noso país é construír un futuro para o mundo, e esa construción haberá de basearse na sabedoría daqueles que nos precederon, pero tamén na daqueles que están a traballar, a investigar e a descubrir todos os días.
Os coñecementos científicos marcan a historia da humanidade no seu sentido máis amplo, xa que esta non podería entenderse se non o fose dende o desenvolvemento da tecnoloxía baseada sempre na ciencia: dende a agricultura á máquina de vapor e aos voos espaciais.
Ao tempo, os humanos temos un instrumento único para á transmisión do coñecemento: a linguaxe. Unha linguaxe diversa e rica ao longo do mundo e que para os galegos é especialmente vantaxosa, xa que, unida ao noso irmán o portugués, podémonos entender con 280 millóns de habitantes, e aínda máis, cos 400 millóns que falan español. Somos ricos en número, está claro, pero ademais somos ricos en matices, en xiros, en sutilezas. Esta riqueza da nosa lingua estou certa de que nos axuda a ver o mundo dende a reflexión e a dúbida. Non é acaso esta actitude a clave para nos aproximar ao coñecemento?
A globalización na que vivimos é tamén outra enorme vantaxe para achegarnos ao coñecemento. Un coñecemento que está recollido basicamente na inxente bagaxe das nosas bibliotecas, a día de hoxe moitas delas públicas, e tamén, e cada vez máis, dende a facilidade das comunicacións informáticas. Hoxe vivimos en Galicia, e dende Galicia vivimos no mundo.

                                                                                                   Isabel Aguirre

Día da biblioteca coas Premios Nacionais: Ledicia Costas, Elena Odriozola

Elena Odriozola, Premio Nacional de Ilustración
Ledicia Costas, Premio Nacional de Litetratura Infantil
Un vagalume é unha illa diminuta extraviada na noite máis densa. Cen vagalumes, unha constelación misteriosa que marca o rumbo cara a outros universos. Así, con esa estratexia de luz, organízanse os libros que moran nas bibliotecas. Son aloumiños fosforescentes que incendian os soños e recompoñen os corazóns grises ata facelos recobrar o seu vermello brillante. Calquera individuo que padeza a síndrome do corazón gris, debería poñerse en mans dun experto e visitar unha biblioteca. 
Para escribir un libro, ademais de facer malabarismos coas palabras hai que ser unha desvergonzada ou un tolo. Un atrevido, unha excéntrica descontrolada! Levar un calcetín de lunares, outro de raias e os pelos de punta. Unha crista como as das cacatúas sería un peiteado ben interesante para un escritor. Só as mentes máis disparatadas son aptas para escribir libros. Mais para custodialos non chega con ter un desaxuste nos cables cerebrais. É indispensable ser de fóra. Un extraterrestre. As bibliotecas albergan seres con antenas xiratorias, cerebros milliométricos que memorizan títulos rebuscados, rimbombantes, campanudos. As persoas que custodian os libros sempre me pareceron criaturas singulares. Están dotadas de extremidades retráctiles que estiran e estiran ata alcanzar aquel volume ao que semellaba imposible acceder. E logo, coma se nada, recompóñense e todo volve á súa posición natural. Semellan seres humanos, mais a pouco que os observes, percibirás que non son de aquí. Unha das cousas que máis me fascina é o seu cerebro. Parécenme tan listos! Os libros fabrican pensamentos. Pasar tantas horas dentro dunha factoría de ideas é bo para ter un corazón vermello e brillante e unha cabeza chea de plans fantásticos. 
Alguén me contou que o 24 de outubro é o Día das Bibliotecas. Sería xenial montar unha festa con confeti e pompas de xabón. Unha cousa grande. A min encantaríame vestirme para tal ocasión coma o personaxe dalgún libro, sentar na mesa dunha biblioteca da cidade onde vivo, e agardar a que viñesen visitarme. Nas bibliotecas podes ser quen ti queiras. Desde Mary Poppins ata Matilda. Atreyu, Drácula e ata Pippilotta Viktualia Rullgardina Krusmynta Efraimsdotter Långstrump. Podes poñer botas de pelo, plumas, zancos e sombreiros. Sombreiros! Iso é! Imaxino a unha pequena lectora achegándose a min discretamente, engaiolada polas cores e formas do meu chapeu:
—Sombrereira tola, que festa tan marabillosa! Sería tan amable de servirme unha taza de té?
Eu serviríalla con moito gusto, poñendo cara de muller refinada, e logo as dúas faríamos a un tempo ruído ao tragar. Soaría algo así como glup glup glup. E antes de que nos dese tempo de botarnos a rir de xeito desenfreado, aparecería o bibliotecario, como xurdido da nada, que para iso posúen a facultade de materializarse diante de ti no momento máis inoportuno, e nos advertiría de que as bibliotecas non son lugares aptos para ir merendar. Hai que recoñecer que son únicos custodiando tesouros. Extraterrestres co corazón vermello e brillante. Que cousa tan fantástica. Feliz Día das Bibliotecas!

Ledicia Costas

DÍA DA BIBLIOTECA. Texto de David Otero

A BIBLIOTECA NO SEU DÍA

Nós andabamos por libre, cóntanme unha lectora e un lector. Cada un polo seu reconco. Pensabamos que a lectura era cousa de soidades consentidas. Mesmo daquela pensabamos que así estabamos ben coas nosas lecturas. E non. Pois, sen saber unha do outro, entramos na biblioteca e atopamos moitas “ elas” e moitos “ eles”coma nós. Atopámonos. E agora desexamos fondamente sabernos “nós” consolidados (que de verdade aínda falta, leva os seus momentos). E así foi como nos lanzamos. Botámonos polos tantos mundos. Os das e dos que nos metéramos na rolda aquela tan primorosa de lectoras e de lectores.Tamén o fixemos polos tantos mundos dos libros. E así se foi creando, vaise creando, un mundo xigante de mundos. Universo de nós. Todo o fixemos porque nos petou. Cos libros. Na biblioteca. Coas bibliotecarias. Para así instalarnos mellor fóra, nas rúas, nas casas e nos nosos propios lugares de nos atopar para vivirnos íntimamente tantas cousas. Tanta vida.

Notamos que as nosas experiencias collían máis de moito para encher as nosas vivencias de amantes e de amados. Por iso sempre volvemos ao facer ourado de ler e da lectura. Ao prateado inmedible dos libros. Na biblioteca. Nas Bibliotecas. Alí recordamos con gusto os tempos de ir por libre, que non eran feos, pero estes momentos de arestora, os de nós, na biblioteca sobre todo, vannos de moi ben. Tanto que nos colocan, que nos poñen , xusto e máis no que desexabamos.

A biblioteca deixou de ser ese lugar de baleiros feitos silencios a palabrapouca, a curtapalabra Volveuse unha festa popular interminable. Xa que logo culta. Menudo amor alí. Na casa de libros e de lecturas ( dunhas, que tamén hai outras que non se fan alí). Lavabos de certas soidades asumidas agora liberadas. Espazo no que avanzar e conquistar. Pintando e repintando. Sabendo que pintamos. Facendo e refacendo, Soñando e desexando. Que é dicir sentindo. Que é dicir comunicando. Que é dicir lendo. Con tentos e contentos. Con libros. A sinfonías acompasadas a momentos de corazóns latexantes que van medrando, medrando, a cada ilusión. A cada animación… Indo e vindo. Sen querer marchar de alí, da Biblioteca, así polas boas (aínda que irse a outros sitios fai falla).

E saberás, dixéronme ela e el , que todo iso antedito éche moi guapo. Que merece a pena vivilo. Que non é obligatorio. Claro que non. Pero non se sabe o que se perde. Probade. E xa nos diredes. A nós pasounos esa marabilla. A nós pásanos. Na Biblioteca. Nas Bibliotecas.

David Otero, escritor.

Círculos de lectura e outras circunstancias

 

Accedo a información sobre un círculo de lectura que se dá cita un día da semana, a unha hora determinada, nunha biblioteca, para ler en voz alta despois ou antes de presentar o texto, falando del e do autor, explicando a escolla. A xeito de recomendacións. Nalgún caso, tamén presentan algo escrito por eles.  

E tamén accedo a un artigo onde se recolle a relación de varios futbolistas (Valdano,  Manuel Fernández Fernández que lía obras prohibidas pola censura franquista ou Juan Mata que le a Murakami) cos libros e a lectura. Remata o autor lembrándonos os beneficios da lectura "aumenta a perspectiva que temos sobre as cousas, alimenta a imaxinación e a creatividade, estimula a conectividade neuronal e, sobre todo, fai aos homes máis libres e menos maleables. 

Tamén relacionado co fútbol, aparece unha iniciativa que tenta animar a ler a un grupo de futbolistas relacionados coa universidade, UNAM, un escritor, Benito Taibo, coméntalles "os libros sirven para contarnos de que estamos feitos e de que somos capaces", non se podía dicir mellor! Aínda me chama máis a atención o título "Como non che vou a ler" que nos pode suxerir máis dunha actividade.