De novo este autor nos fai unha entrega solta e amena. Como se
acertara coa fórmula, coma se tivera un neno na casa (ou nas proximidades) e lle
collera as maneiras.
As ilustracións de Luz Beloso son estupendas cando retrata
ao neno e á irmá ou a tía; as expresións e os xestos están tan "pillados" coma as
palabras por parte do autor.
En primeira persoa, Antón vainos contando a súa historia e
confiando en que a profe lle corrixa aquilo no que el falla, e a ela se
dirixe nas notas ao pé de páxina. Preséntase, ten unha irmá máis nova; viven co pai e a
nai, coa avoa que vive co gato de veciña nunha rúa paralela; os outros avós
viven no campo. Coas súas maneiras de neno vai contando o mal que o pasou cando
naceu súa irmá e pensaba que non o querían xa, como aprendeu a asubiar na escola
dos merlos, como xoga coa tía e coa irmá, como foi pirata durante seis meses (e
ademais do barco co que el fantasea, o avó constrúelle un cunha casca de noz
para que o poidan ver todos), como lle ensina a chiscar o ollo á irmá…
Conta o
neno o que vive e como o vive, a imaxinación entrando e saíndo da realidade, as
preocupacións pola situación actual (o paro e a
pobreza aparecen ao lado das fábricas que pechan) e a naturalidade no uso dos medios
tecnolóxicos, coa actualidade e a tradición dándose a man, porque o autor tamén recolle unha serie de xogos que introduce no relato tanto fórmulas tradicionais como as creadas seguindo as estruturas populares.
Leamos algo:
“A avoa Olalla é moi poética. Quero dicir que, cando conta unha
historia, en vez de falala coma ti e
coma min, sempre a pinta coa súa diferenza…
- Mira, Antón dos espirros que
lles provoca a contaminación…, das que están xordas por mor do ruído, das que
teñen a cara enlarafuzada… e bisban moi baixiño da xente que non ten teito…, da
que rebusca nos colectores do lixo…, da que pide esmola no semáforo… e, ao
final, acaban sempre laiándose… “Quen puidese xogar ás agachadas por entre as
árbores dos campos traballados!”
Eu entendo moi ben á avoa Olalla.
E seille levar a conversa…”
