Aloia e a súa estraña dor de barriga de Ruth Froufe Lagoa e Stela Navarro está publicado por Babi Di Bu. Trátase dun "libro para", neste caso contra o acoso escolar. Co ilustracións sinxelas e significativas.
Aloia sofre acoso escolar, métense con ela por levar pelo curto e prendedores, pero podería ser por calquera outra cousa. Dóelle a barriga cando lle pasa, cando o pensa... porque se está enferma poderá quedar na casa, terá desculpa para non estar cos demais. Todo cambia cando o seu amigo decide colocar tamén un prendedor no pelo; esa noite Aloia decide contar o que lle pasa cando lle doe a barriga, ao día seguinte dirallo á nai e á mestra. Faino. É valente e remata co poder dos demais.
Porque como se di na presentación editorial: "Falar é a clave para liberarse e atopar a valentía interior"; grazas a iso, Aloia libérase e a escola únese para loitar contra o bullying. "A través da historia de Aloia, preténdese destacar a importancia da valentía para afrontar os problemas, así como o poder do apoio dos amigos e a relevancia da empatía e da comprensión na loita contra o acoso escolar. Ademais, sublíñase a necesidade dunha comunicación aberta e a solidariedade para crear un entorno escolar seguro e respectuoso.
Nesa escola celebran o 2 de maio, Día Internacional contra o Acoso Escolar, colocando todos e todas un prendedor de cores no pelo. Remata cun aviso: se algunha vez che pasa isto, pon un prendedor e conta o que che sucede. Moi didáctico (excesivamente) pero moi clariño a pesar das elipses.
Que enleada coa pipada de Blanca Millán e Rita Doallo publicado por Canica Books. Da preserntación editorial:"Menuda lea se armou na selva con tanto pío pío! E todo porque dous monos pequechos espertaron esta mañá con moita fame e acordaron cambiar o seu almorzo habitual de piña, aguacate e banana por uns cocos. Ao papagaio, que casualmente, estaba a oír a súa conversa, sorprendeulle tanto ao enterarse de que os monos tolearan e decidiran comer os mocos, que correu contarlle a nova ao guacamaio. O guacamaio contoulla ao tucano. O tucano á cotorra. A cotorra ao colibrí… Por suposto, cada un transmitiu a mensaxe ao seu xeito. E para cando o rumor chegou ao periquito, os moniños xa non eran cocos os que ían comer, se non… seguro que o queres saber?"
As repeticións ao longo da narración: "-Mi madriña, / o que hai rir! / Non o podo permitir!!" e "O que contas é verdade? / É a pura realidade!"
Moi colorista tal como se adiviña a selva e o mundo paxaril, a confusión creada cando se vai cambiando o relato segundo quen o conte de tal maneira que o final ten moi pouco que ver co comezo, as repeticións que axudan a acompañar a lectura dos adultos e a rima que nos axuda a lembrar os textos...
Ningún comentario:
Publicar un comentario