Un libro homenaxe a Brueguel e O Bosco: A nave dos fatos

Un libro homenaxe a Brueghel, O Bosco e algún máis: A nave dos fatos. Así se presenta:"Un «rapaz moi listo» vive nunha cidade de parvos e, claro, abúrrese moito. Unha boa mañá, para superar ese aburrimento, decide gastar unha broma ao seu veciño: planta unha tomateira nunha xerra e engade esta misteriosa mensaxe «Tomates chegando a trece, quen conta desaparece». A partir de aí, encadéanse múltiples sucesos nos que a planta irá pasando de man en man nunha delirante e accidentada viaxe." Unha celebración do grotesco na que se fai visible o lado festivo e tamén a crueldade ou a morte, todo presentado con ese barroquismo e surrealismo anteriores á súa aparición artística. Figuras estravagantes, animais imposibles, situacións escatolóxicas, ovos camiñantes, escenas nas que o personaxe se repite simultaneamente na mesma escena, a cantidade de personaxes secundarios que contan múltiples historias en paralelo á principal de forma que cada lámina achega moita información... Certamente a rapazada vaise divertir con tanta comicidade e deixándose sorprender pola loucura que entra a caudais, xogando a adiviñar onde están os cadros, descubrindo as cousas de fatos que van aparecendo, as composicións imposibles ou as circunstancias impensables. Anxos, unicornios e dragóns, quimeras e pesadelos, xeografías inconcebibles, un mundo ao revés nos que as persoas pastan e os animais pastorean, muíños a piques de caer nas cimas das montañas, xente tendida a secar ao lado da colada, cegos que guían a cegos, porcos alimentados con flores e cabras que aiñan nas copas das árbores, galos subidos a cabalos e carneiros que comen a palla dos tellados. Un libro para mirar sen límite de tempo, para que cada un pode ver máis alá que o anterior e menos que o seguinte, nunha suma acumulativa na que entre todos imos descubrindo algo máis de tanta riqueza. E si, hai moito necio pero tamén moita loucura e sinrazón nunha obra complexa e marabillosa na que un exercicio de provocación sin límites nos paraliza a mirada. Esa mirada sobre o popular a finais do medievo, esa mirada primitiva e infantil case máxica que percorre a comicidade e o xogo cunha imaxinación sen límites. "Un álbum no que prima a risa alegre e a súa sombra cruel porque a festa inclúie sempre un lado de barbarie", en palabras de Estrig Aparicio. E, ao final, a moralexa: o burlador burlado porque o listo vaise ver envolto nun truco de maxia e o conto desaparece quedan unicamente algunha das pinturas para que unamos referencias.

Unha obra de Ana G. Lartitegui (que recontrúie en acuarela lenzos do Bosco, dos Brueghel e Patinir, así como debuxos de Desprez) traducida por Jose Luis Garrosa Gude e publicada por A fin de cuentos.

Semella ser a primeira obra traducida ao galego por esta editora que publica, normalmente, en castelán, catalán e euskera

Libros acartoados de Kalandraka

 Da cabeza aos pés de Eric Carle preséntase así:"Descubrimos as partes do corpo xogando a movernos como algúns animais. Desafíos divertidos para prelectores e primeiros lectores neste libro en edición acartonada". Cada animal (pingüín, xirafa, bisonte, mono, foca, gorila, gato, crocodilo, dromedario, burro, elefante e loro poñen a proba ao neno e a nena para ver se son quen de facer o que eles fan e, de verdade, que o conseguen. Un divertido xogo  que nos obriga a movernos e ver ata onde podemos facelo, dende a cabeza aos pés.

Oso pardo, oso pardo, que ves aquí? con texto de Bill Martin Jr. e ilustracións de Eric Carle. Preséntase así: "Un oso pardo, un paxaro vermello ou un cabalo azul son algúns dos curiosos personaxes que se asoman ás páxinas deste divertido álbum acartonado, ideal para aprender as cores e os nomes dos animais." Cada un dos animais di que ve ao seguinte que se vai presentar e así pasamos do oso ao paxaro, do paxaro ao pato, do pato ao cabalo, do cabalo á ra, da ra ao gato, do gato ao can, do can á ovella, da ovella ao peixe, do peixe á profesora e dela aos nenos que a miran. E agora, "nenas, nenos, que vedes aquí?". Toca contestar...

Ambas traducidas por Iago Nicolás para a colección Tras os montes de Kalandraka. 

As obras de Eric Carle son recoñecibles pola técnica, unha especie de colaxe impresionista, coas figuras case sempre recortadas sobre fondo branco. 

De Nadal e luces, de agasallos e libros

                                                                                                         (Imaxe da biblioteca Librín)

Apalpador, Papá Noel, Reis Magos... vacacións, ocasión para atoparnos e ler xuntos, para falar de libros, para agasallalos. 

Ao longo de todos os post do blog imos falando de libros, duns unicamente damos noticia de que se publicaron, doutros falamos de maneira entusiasta. Por que? Normalmente non criticamos, é raro que o fagamos con libros en galego (igual deberiamos), a outros non deberiamos facelos visibles (pola mesma razón) pero, de calquera maneira ben se ve no trato cales valen máis a pena, non é?

Pois ben, ide escollendo para agasallar, e se tedes dúbida preguntade, a través do blog ou directamente na libraría.

O gran circo das palabras, un novo álbum de Eva Mejuto

O gran circo das palabras, un novo álbum de Eva Mejuto e Federico Martín.

Así se presenta: 

"Benvidos a un circo fascinante. Un circo de contar historias, unha nova cada día. Un circo con biblioteca, música, danza e teatro. Será o circo dun poeta!"

Así comeza: "Leo estaba vello e desdentado. Non bruaba, non cazaba. Gustáballe máis cantar que asustar…

Un día recibiu a mensaxe:

“Vai preparando a equipaxe, no Circo do Pirulí non hai lugar para ti”.

E o mesmo lles pasou a Mona, Ele, Foqui e Rufo.

Un álbum que fala de inventar historias, de perseguir os soños, de facer de cada día unha nova aventura… Abracadabra! Benvido ao Gran Circo das Palabras."

Unha historia que comeza coma outras nas que un personaxe é discriminado por un problema ou un interese especial, é dicir, por non ser o que agarda del. Rima a rima, de cada un dos circos é expulsado un león, unha macaca, unha elefanta, unha foca e un can. Ao can de palleiro o que máis lle gusta é ler así que inventa un novo circo no que se contan historias con música, danza e poesía, con biblioteca, certamente, o circo dun poeta no que hai un lugar para todos e todas as que queriran escribir, inventar... arriscar. E xa sabedes que personaxes foron chegando para crear o Gran Circo das Palabras no que cada función era distinta e que incluso contan con nós para a función do próximo dia.

O ilustrador homenaxea diferentes personaxes da literatura infantil: Max o dos monstros, Matilda a lectora ou o pequeno vampiro, enriquecendo así a lectura do álbum.

Candidatura ao Premio Astrid Lindgren Memorial Award (ALMA) de FINA CASALDERREY, mestra, autora de literatura infantil e xuvenil, académica...

 

Con motivo da candidatura de Fina Casalderrey ao premio Astrid Lindgren Memorial Award (ALMA) lembramos que tamén está proposta ao Ándersen (considerado o Nobel da literatura infantoxuvenil) por parte da OEPLI (Organización Española para el Libro Infantil).

Enorgullécenos que a escritora de LIXG e membro numerario da Real Academia Galega (que tal como dixemos no seu momento, levou consigo a literatura infantil e a escola á casa grande da lingua) sexa recoñecida a nivel das catro seccións da OEPLI, porque iso significa que se nos ve nas librarías, bibliotecas e mans da rapazada española. Chegar aí, dende o galego é unha honra, porque sempre foi a lingua de escrita desta autora e demostra que se pode chegar ao máis alto dende o idioma propio dos galegos e galegas.

Queremos soñar con traer algún destes premios internacionais para Galicia, porque iso sería poñer esta esquina da vella Europa no centro dos mapas e a nosa lingua ocupando a palabra común.

Ogallá que o que soñamos se faga realidade para que as nosas crianzas vexan confirmado que o alimento de proximidade, que lles damos, é o mellor bocado. 

Memoria histórica en teatro para a infancia

 

Mambrú volveu da guerra de Carlos Labraña, ilustrado por Raquel Lagartos e publicado por Xerais na colección Merlín, conseguiu o XXIII premio SGAE de teatro infantil 2022.

Así se presenta: "Unha nena está desexando explorar o parque infantil que abriron ás aforas da vila. Mentres xoga, encontra por casualidade un boneco enterrado. É un soldado de porcelana que lle conta que viviu na vila hai moitos anos, pero non é quen de lembrar o seu nome nin como acabou nese lugar. Coa axuda da súa familia, a nena intentará recompoñer o crebacabezas para que o boneco poida atopar o seu lugar."

E atoparao, porque a avoa é a filla dese soldado que garda ao lado do peito o debuxo que ela lle fixo de peqeuniña, porque a súa casa fica abandonada dende hai moitos anos, porque as nenas son insistentes e conseguen chegar a onde queren. Grazas á pequena, que o desenterra, consegue recobrar a memoria de quen foi e poder marchar ao lugar onde tiña que estar dende o principio da súa desaparición; agora quedan o resto das sombras, habitando o parque, para que a rapazada  axude nesta tarefa de recuperación, que devolverá a cadaquén ao seu lugar. 

Unha obra que segue o camiño de Labraña de enfrontar os temas máis duros cunha delicadeza extrema, atento aos problemas sociais e as preocupacións cívicas. As ilustracións acaídas, interesantes e nun momento "estrañas",  falando da lectura que se fai da obra con máis ou menos detemento, ou de como as pequenas son quen de ver de forma moi relativa as súas casas. Estoume a referir á casa verde que aparece no debuxo que a filla lle fixera, da que todos os personaxes comentan que é pequena pero que no debuxo aparece máis grande que as outras (ou tanto, polo menos).

Grazas por esta volta, Mambrú, porque estabas aí, na canción, lembrando o horror de todas as guerras!

Un novo libro da factoría Xerais

Violeta ás agachadas de Ramón D. Veiga ilustrado por Abi Castillo, un álbum publicado por Xerais en gran formato. Unha marabilla de libro cunhas ilustracións estupendas que nos van mostrando ata onde pode chegar o interese en agacharse: debaixo das camas, dentro dos armarios, nas lacenas da cociña, nos testos das hortensias, no medio da sebe de buxo, na caseta do can...para pasar a ver o mellor escondedeiro en cada mes do ao e así ir presentando cada un deles nun pareado. Cada lámina é un magnífico cartel no que a ilustración impresiona e nos fai buscar a nena. Non hai moita historia, é certo, pero hai tanta imaxe que nos coloca en situación de crear con cada unha delas o oso propio relato feliz.

Que pai lle ten feito tantos recoñecemento á súa filla? Ramón faille moito a Violeta, dende aquel Violeta quere ser vampiro este pasando por Violeta plarapluei e outras historias de xente pouco corrente. 

De familias e do "innombrable"

Resúltame familiar. Un percorrido actual por diferentes formas de vivir en familia de Carmen Mateo con ilustracións de Lirios Bou, traducido por Inma Alonso e publicado por Cumio

A modo de resumo da rede de Bibliotecas Públicas de Galicia: "Se algo define as familias é o seu constante cambio: dende a Prehistoria ata a actualidade, desde as familias máis numerosas ata as máis reducidas, desde a familia tradicional ata as moitas outras formas nas que se compoñen as familias de hoxe. Numerosas ou de poucos membros, próximas ou afastadas, xuntas ou separadas… hai moitas formas de vivir en familia. Pero aínda que as familias muden continuamente, sempre teñen en común un punto de partida: o amor, a protección e o apoio."

Unha introdución con "Crías que sabías todo sobre as familias?" pois non, están en constante cambio a pesar de ser unha das institucións máis antigas, non? Remata cunha sopa de familias para identificar a propia ou escoller a que che gustaría.   

 

O libro dos cus de Eva Manzano e Emilio Urberuaga está traducido por Maruxa Zaera e publicado por Nubeocho.

Un libro divulgativo para poñer a mirada nesa parte do corpo que vemos poucas veces, porque queda atrás, porque é algo do que non se acostuma falar ou polo que sexa. Sabemos pouco de cus e este é unha obra que deterse aí e observar. Iremos entrando na súa historia, na diferenza entre uns cus e outros sexan de humano ou animal, os nomes cos que podemos chamalos, as formas que teñen, as prendas coas que os tapamos, as súas cores, as mensaxes que nos envían... e despois de tanto ver vannos quedar ganas de ampliar o libro coas nosas ocurrencias.

Di a autora (cando lle dedica o libro aos cus) que son coma a cara oculta da lúa, e non lle falta razón. Non é doado velos porque os ollos os levamos diante e el queda detrás, non é? Para xogar coa escatoloxía...

XVI Premio Internacional Compostela para álbums ilustrados

 

Este ano, o XVI Premio Internacional Compostela para álbums ilustrados, foi outorgado a Núria Figueras e Anna Font por A visita. 

Dúas autoras catalás que nos fan entrar no silencio, pois quen visita a casa do raposiño é o silencio, ese compañeiro que acompaña a soedade e é tan necesario nestes tempos de ruído e caos. As librarías de Compostela apareceron con el debuxado nos escaparates, porque o silencio é difícil de representar e hai que empeñarse en buscalo cando estamos rodeados de barullo e balbordo, as crianzas tamén. Cando a tv é un griterío, o congreso unha berradeira violenta, as rúas os bocinazos e o rebumbio, nas aulas algarabía... todo un batifondo do que descansamos cando nos visita o silencio e paramos para pensar e pensarnos.

Cando peta na porta di o raposiño que non pode abrirlle a ninguén e o silencio contesta "máis eu non son ninguén. Eu son o Silencio"  Daquela ábrelle e o silencio expándese e á cria éntralle o medo, como o resolve? facéndose unha boa anfitrioa. A historia avanza e seguimos aprendendo que para bailar só hai que escoitar os latexos do corazón ou que cando estás en silencio escoitas os propios pensamentos... 

Así o vemos no issu e nos facemos idea de como transcorre a historia. 

E así o explica Nuria Figueras: «Quixen transmitir que quedar un intre só non é perigoso nin ten que dar medo. Estar só e tranquilo permíteche gozar dos teus sentidos, dos que che rodean, serenarte, escoitar o que pensas e coñecerte mellor. Quizais é todo abstracto, pero aos nenos témolos a todos tan saturados de actividades que darlles unha paréntese para que se relaxen, para que estean eles sós, tamén lles esperta a creatividade». Tamén di que esta obra está inspirada no recordo persoal da primeira vez que quedou soa na casa, cando era pequena e súa nai tivo que saír un momento. Daquela entrou o silencio e nós darémoslle a benvida sempre que queiramos porque máis alá das múltiples actividades escolares e extraescolares, do boureo do día a día teremos que buscar a compañía do silencio... para non perdernos.

Dous libros de Carlos López

Dous libros de Carlos López, o Chinto de Pinto&Chinto:

O frac do pingüín (e outros contos de animais) e Contos que caben nunha man. 

O primeiro deles, O frac do pingüín (e outros contos de animais), está ilustrado por Christian Inaraja e publicado en Tambre, na colección Ala Delta. En cada mini conto vai dando razón do animal, por que é así, a que se deben as súas caraterísticas... sempre dende un punto de vista humorístico, non debemos esquecer que o autor forma parte do dúo Pinto & Chinto de humor gráfico. Así se presenta: "Como conseguiu a súa luz o vagalume? Por que a cebra ten raias? ¿Cal é a razón de que voe o peixe voador? En que momento empezou o can a enterrar os ósos? Como se orixinou a crista do galo? De que maneira logrou o caracol a súa casa? Se tes curiosidade, abre este libro cheo de animais, entra nel (con tino de non pisar os bechos máis pequenos) e axiña o descubrirás."

Especializado nos formatos pequenos, os seus contos infantís buscan sorprender e conseguir o sorriso co mínimo de palabras

O segundo dos libros, Contos que caben nunha man, está  ilustrado por Uxía Pin, publicado en oqueleo na colección +6 e podemos ler un adianto no seguinte enlace. Dise:"Estes contos son tan pequenos que caben nunha man. Unha man que di coa man adeus ao aburrimento e ola ao humor, que te leva da man a un mundo de sorpresas. Unha man que cos cotenos chama á túa portsa e che entrega este libro que agora tes na túa man." Un puñado de historias, con diversión a mans cheas e tamén soños de primeira man.