Os Nicolasiños, porque así lles chamamos, con esa confianza e ese afecto, porque foron deses libros que nos fixeron rir e que continúan a facelo. Aínda que as súas historias xa semellen avellentadas, porque os colexios xa non son ou non deben ser unicamente de rapaces, porque tampouco está ben visto que se pasen a vida pelexándose incluso sen consecuencias, simplemente por demostrar que non se está de acordo, porque así eran os tempos nos que vivía Nicolás, a criatura de Goscinny e Sempé, o fedello que desborda humor e tenrura. Nicolasiño é especial, pero os seus compañeiros de clase tamén: o comellón Alcestes que só o podemos imaxinar cargando alimentos e tragando, Agnan o chichi da mestra ao que todos odian ata o punto de querer levar gafas para ser os primeiros da clase e quitarlle ese protagonismo, Clotario que é o último...
Acaban de aparecer, da man da colección Oqueleo de Santillana Obradoiro dous títulos traducidos á nosa lingua: Os problemas de Nicolasiño e Os amigos de Nicolasiño. Un bo momento para relelos ou lelos por primeira vez, para demostrar que podemos rir cun rapaz que naceu alá polo 1963 e falando francés.
Reviso "Filatelias", un capítulo, e non podo deixar de rir, porque con Nicolasiño hai que deixarse ir; é a lóxica da infancia, o descontrol, o reinado do que cada un di sen ter en conta o que diga o outro, pero tamén o sentido común fóra de todo prexuízo. Non deixedes de lelo!
Xa contamos con O Nicolasiño, Os recreos de Nicolasiño, Os amigos de Nicolasiño e Os problemas de Niocolasiño. Un bo agasallo para o Nadal, para comezar a ler e ter por onde seguir acompañando a ese pequeno ao que xa non podemos chamar "o pequeno Nicolás" porque alguén tomou o seu nome para facer algo que el bunca tería feito, nunca llo permitirían os pais.
Ningún comentario:
Publicar un comentario