Ben é certo que existiron, que foron reais, e pasaron as calamidades que a sociedade do seu tempo lles impuxo.
Elisa e Marcela, dúas mestras condenadas á emigración, ao ostracismo e demais porque só a partir do goberno Zapatero se admitiron os matrimonios entre persoas do mesmo sexo. Adiantadas ao seu tempo, intentárno a principios do sénulo XX, disfrazadas e marchando dos lugares onde podían recoñecelas; aínda así non saiu ben. Contounolo, hai tempo, en 2008, Narciso de Gabriel en "Elisa e Marcela. Alén dos homes" publicado por Edicións Nigra Trea e agora volve a facelo en "Elisa e Marcela. Amigas e amantes" en Xerais. Conta Manuel Rivas no prólogo "A máis extraordinaria historia de amor", que delas escribira Emilia Pardo Bazán, que o colectivo Milhomes as reivindicara creando incluso un premio co seu nome e que Narciso de Gabriel andivo inestigando detrás da s´ñua historia (a que agora novela) quince anos.
Unha historia que xa foi levada ao cine por Isabel Coixet e ao teatro por A Panadaría
Agora, leamos a novela.
Ningún comentario:
Publicar un comentario