Que lles pasa ás princesas? é un libro álbum de Felicia Redondo, con ilustracións de Jessica Mera.
Feito para darlle unha volta aos contos de fadas que pode divertir e facer pensar, seguramente precise a man dunha persoa adulta para colaborar no xogo, pero aí está, ao alcance de quen queira.
Aqueles momentos que perdemos de Xavier Estévez publicado por oqueleo. Unha novela para adolescentes contada desde as voces de dous personaxes: Ela e Gabriel, que supoñemos mozos aínda aínda que cando chegan a nós ela xa non o lembra nin lembra o propio nome.
Que sucedería se de repente perderamos a memoria?
Que pasaría con ese silencio onde se perdeu todo o que fomos nós e a forma de funcionar o planeta? Conservaríase aquilo que está na base da humanidade, esa maldade innata ou esa solidariedade, ese coidado das crianzas?
Ela é o nome que lle pon Sara, a nena que aparece fronte a ela para cambiarlle a vida. Gabriel é o nome dun mozo da súa idade coa que non se vai atopar ao longo da novela, pero tamén é o nome dun anxo. Igual que tamén é nome de anxo, Miguel, un home maior que as recolle ás dúas cando estaban enfermas... El garda a memoria da curación e da cultura, vive fóra do mundo e pídelles que queden con el, pero Ela marcha. Cando o fai descobre que a nena tamén acaba de perder a memoria, igual que a perde Gabriel de repente. Non hai saída, todo está perdido, ninguén vai poder gardar nada porque o que está a pasar é para rematar coa humanidade dunha vez por todas. Despois da atraínte imaxe dos miles de persoas tirándose ao mar como unha entrega á natureza contra a que tanto se ten feito, despois dos mortos por inacción porque non saben nin que teñen que comer, están os asasinados polos que conservaron ese pouso de crueldade.
"Eu chameino o Día do esquecemento, mais en realidade non foi un día. Foi un instante, un pestanexo, un aire frío que nos envolveu e logo... todo mudou.
E un mundo sen memoria estaba condenado a isto. Ao seu remate..."
Esa é unha parte do texto que aparece como pórtico, para rematar con Ela afirmando
"Somos po de estrelas.
E vexo o universo. E vexo o planeta. E vexo esta praia.
Non. Somos borranchos de tinta na esquina dun papel. Estrelas fugaces arrastradas pola forza da gravidade do pasado.
Xa non son ninguén.
Camiño pola area coma unha sombra.
Iso son.
Unha sombra"
Feito para darlle unha volta aos contos de fadas que pode divertir e facer pensar, seguramente precise a man dunha persoa adulta para colaborar no xogo, pero aí está, ao alcance de quen queira.
Aqueles momentos que perdemos de Xavier Estévez publicado por oqueleo. Unha novela para adolescentes contada desde as voces de dous personaxes: Ela e Gabriel, que supoñemos mozos aínda aínda que cando chegan a nós ela xa non o lembra nin lembra o propio nome.
Que sucedería se de repente perderamos a memoria?
Que pasaría con ese silencio onde se perdeu todo o que fomos nós e a forma de funcionar o planeta? Conservaríase aquilo que está na base da humanidade, esa maldade innata ou esa solidariedade, ese coidado das crianzas?
Ela é o nome que lle pon Sara, a nena que aparece fronte a ela para cambiarlle a vida. Gabriel é o nome dun mozo da súa idade coa que non se vai atopar ao longo da novela, pero tamén é o nome dun anxo. Igual que tamén é nome de anxo, Miguel, un home maior que as recolle ás dúas cando estaban enfermas... El garda a memoria da curación e da cultura, vive fóra do mundo e pídelles que queden con el, pero Ela marcha. Cando o fai descobre que a nena tamén acaba de perder a memoria, igual que a perde Gabriel de repente. Non hai saída, todo está perdido, ninguén vai poder gardar nada porque o que está a pasar é para rematar coa humanidade dunha vez por todas. Despois da atraínte imaxe dos miles de persoas tirándose ao mar como unha entrega á natureza contra a que tanto se ten feito, despois dos mortos por inacción porque non saben nin que teñen que comer, están os asasinados polos que conservaron ese pouso de crueldade.
"Eu chameino o Día do esquecemento, mais en realidade non foi un día. Foi un instante, un pestanexo, un aire frío que nos envolveu e logo... todo mudou.
E un mundo sen memoria estaba condenado a isto. Ao seu remate..."
Esa é unha parte do texto que aparece como pórtico, para rematar con Ela afirmando
"Somos po de estrelas.
E vexo o universo. E vexo o planeta. E vexo esta praia.
Non. Somos borranchos de tinta na esquina dun papel. Estrelas fugaces arrastradas pola forza da gravidade do pasado.
Xa non son ninguén.
Camiño pola area coma unha sombra.
Iso son.
Unha sombra"
Ningún comentario:
Publicar un comentario