A BIBLIOTECA NO SEU DÍA
Nós andabamos por libre, cóntanme unha lectora e un lector. Cada
un polo seu reconco. Pensabamos que a lectura era cousa de soidades
consentidas. Mesmo daquela pensabamos que así estabamos ben coas
nosas lecturas. E non. Pois, sen saber unha do outro, entramos na
biblioteca e atopamos moitas “ elas” e moitos “ eles”coma
nós. Atopámonos. E agora desexamos fondamente sabernos “nós”
consolidados (que de verdade aínda falta, leva os seus momentos). E
así foi como nos lanzamos. Botámonos polos tantos mundos. Os das e
dos que nos metéramos na rolda aquela tan primorosa de lectoras e de
lectores.Tamén o fixemos polos tantos mundos dos libros. E así se
foi creando, vaise creando, un mundo xigante de mundos. Universo de
nós. Todo o fixemos porque nos petou. Cos libros. Na biblioteca.
Coas bibliotecarias. Para así instalarnos mellor fóra, nas rúas,
nas casas e nos nosos propios lugares de nos atopar para vivirnos
íntimamente tantas cousas. Tanta vida.
Notamos que as nosas experiencias collían máis de moito para
encher as nosas vivencias de amantes e de amados. Por iso sempre
volvemos ao facer ourado de ler e da lectura. Ao prateado inmedible
dos libros. Na biblioteca. Nas Bibliotecas. Alí recordamos con gusto
os tempos de ir por libre, que non eran feos, pero estes momentos de
arestora, os de nós, na biblioteca sobre todo, vannos de moi ben.
Tanto que nos colocan, que nos poñen , xusto e máis no que
desexabamos.
A biblioteca deixou de ser ese lugar de baleiros feitos silencios
a palabrapouca, a curtapalabra Volveuse unha festa popular
interminable. Xa que logo culta. Menudo amor alí. Na casa de libros
e de lecturas ( dunhas, que tamén hai outras que non se fan alí).
Lavabos de certas soidades asumidas agora liberadas. Espazo no que
avanzar e conquistar. Pintando e repintando. Sabendo que pintamos.
Facendo e refacendo, Soñando e desexando. Que é dicir sentindo. Que
é dicir comunicando. Que é dicir lendo. Con tentos e contentos. Con
libros. A sinfonías acompasadas a momentos de corazóns latexantes
que van medrando, medrando, a cada ilusión. A cada animación…
Indo e vindo. Sen querer marchar de alí, da Biblioteca, así polas
boas (aínda que irse a outros sitios fai falla).
E saberás, dixéronme ela e el , que todo iso antedito éche moi
guapo. Que merece a pena vivilo. Que non é obligatorio. Claro que
non. Pero non se sabe o que se perde. Probade. E xa nos diredes. A
nós pasounos esa marabilla. A nós pásanos. Na Biblioteca. Nas
Bibliotecas.
David Otero, escritor.
Ningún comentario:
Publicar un comentario