Un deles é A boa e a avoa
Así se presenta na páxina da editorial:
"A Ona gústalle ler e na casa da súa avoa atopa un libro moi especial: cada vez que o abre le unha historia diferente! Pero o que é aínda máis sorprendente é que aos protagonistas do libro lles pasan as mesmas cousas que a ela..."
Xa estamos situados: unha historia na que a forma de contar vai ser importante, onde os sons das palabras tamén o son (ese xogo entre "boa e avoa" rimando en asonante con Ona) e a maxia dun libro que se escribe cando o les para contar o que a ti che serve, o que a ti che sucede. A relación entre avoa e neta que se entenden a pesar de que a avoa xa está a perder o sentido da realidade, esa maneira de sentarse Ona ao lado de Uxía, a maior nunha randeeira, a pequena nunha cadeira, o libro de O Principiño que comparten e a afecto que vai máis alá da morte. Todo comeza co principio do libro de referencia: "Cando eu tiña seis anos, unha vez vin un libro sobre a Selva Virxe que se titulaba Historias vividas, unha magnífica estampa. Representaba unha boa tragando unha fera" E ese libro será o que se escribe cos ollos que len.
Tobaruela xoga coas palabras e, especialmente, coas repeticións, para facer rodar o relato e traérnolo con toda a frescura..
As ilustracións de Víctor Boullón axudan a completar a historia, con esa avoa de mandilón que semella sacada dun dos murais de Joseba Muruzábal
Xa estamos situados: unha historia na que a forma de contar vai ser importante, onde os sons das palabras tamén o son (ese xogo entre "boa e avoa" rimando en asonante con Ona) e a maxia dun libro que se escribe cando o les para contar o que a ti che serve, o que a ti che sucede. A relación entre avoa e neta que se entenden a pesar de que a avoa xa está a perder o sentido da realidade, esa maneira de sentarse Ona ao lado de Uxía, a maior nunha randeeira, a pequena nunha cadeira, o libro de O Principiño que comparten e a afecto que vai máis alá da morte. Todo comeza co principio do libro de referencia: "Cando eu tiña seis anos, unha vez vin un libro sobre a Selva Virxe que se titulaba Historias vividas, unha magnífica estampa. Representaba unha boa tragando unha fera" E ese libro será o que se escribe cos ollos que len.
Tobaruela xoga coas palabras e, especialmente, coas repeticións, para facer rodar o relato e traérnolo con toda a frescura..
As ilustracións de Víctor Boullón axudan a completar a historia, con esa avoa de mandilón que semella sacada dun dos murais de Joseba Muruzábal
Ningún comentario:
Publicar un comentario