O doutor Proctor e os pos botapeidos de Jo Nesbo, con ilustracións de Per Dybving, traducido por Moisés Barcia desde a tradución ao inglés. Publicado por Sushi books.
O primeiro que nos chama a atención cando vemos o libro é que os caracteres do título son moito máis pequenos que os do nome do autor. Aparece arriba de todo, ocupando moita cuberta. O segundo que nos vemos obrigados a facer é ver quen é ese autor, entón cóntasenos que é un músico e escritor noruegués tanto para adultos como para a infancia, un home de éxito!
A historia, xa se nos anuncia escatolóxica, pero realmente funciona moi ben, áxil, ben tramados os personaxes e a trama: inventor con pinta de medio tolo que se fai amigo dun par de rapaces que non son nada populares nin deberían ser felices (pero tampouco o levan mal). Eles probarán os seus pos botapeidos (tanto os normais coma os de superpoderes), organizarán unha venda... pero tamén estaban os malos, o pai ladrón de patentes e os fillos maleducados e abusadores que queren roubar, que meten ao rapaz e ao inventor na cadea... Polo medio tamén atoparemos unha anaconda nas cloacas da cidade, unha banda de música, o día nac
ional (17 de maio, quen o diría?), unha escola e, especialmente o personaxe de Bulle que é un ser minúsculo e marabilloso.
Un par de catas, para facer boca:
"- Eses dous eran Truls e Trym -dixo Lise-. Son xemelgos e, por desgraza, viven na rúa dos Cantóns
Bulle encolleu os ombreiros.
- Truls e Trym viven en todas as partes.
- Que queres dicir? -preguntou Lise.
- Que en todas as rúas de todas as cidades do mundo hai un Truls e un Trym. Non te libras deles por moito que te mudes."
"- Non só non tes bo oído, senón que estás xordo coma un penedo! -Madsen estaba tan alterado que tremía e cuspía ó falar-. Pecha a porta e non volvas nunca! Nin pensarías que existe algunha banda que querería admitir un neno tan pequeno que... que...?
- Que nin lle caben as raias do pantalón no uniforme -dixo Bulle-. Que é tan baixiño que arrastraría as medallas da chaqueta polo chan. Tan anano que non chegaría nin a ver as partituras do atril, e que a gorra lle quedaría tan grande que lle taparía os ollos...
Bulle sorriulle inocentemente a Madsen, que avanzaba cara a el dando alancadas.
-... e non vería por onde vai -continuou Bulle-, meteríase por unha canella mentres o resto da banda desfila pola avenida principal."
Seguide buscando pola páxina 57, 82, 110, 128 ou 161 na que Bulle é quen de opinar sobre mulleres e homes con ese humor e serenidade tan seus. Por riba, unhas ilustracións, a lapis, seguindo certa estética alemá de humoristas intelixentes e críticos.
Moi recomendable, moito; ademais, que haberá que interese máis aos pequenos que falar de peidos ao tempo que lle poñemos diante un personaxe tan intelixente e cuns valores tan consolidados como Bulle?
Ningún comentario:
Publicar un comentario