Vento, ventiño, venteiro de Antonio García Teijeiro, ilustrado por María Lires, acaba de saír na colección Sopa de libros de Xerais. A ficha de lectura remítenos a un libro anterior Ventos.
Si, os ventos, igual que a lúa, os ratos ou o mar son temas queridos e referencias obrigadas da súa poesía. Unha poesía que busca aos pequenos lectores e lectoras con todo o empeño; é como unha manda que obriga ao poeta, a darlles de ler poemas como quen lle dá de beber auga ou a comer pan. Un poeta que se dirixe a esas primeiras idades para que podan ler a gusto, xogar co ritmo, percibir as sensacións que produce ese aire, sentir as emocións da palabra e voar co vento que percorre o mundo arrastrando as cousas feas e dándolles a forza necesaria para voar cada vez que din as palabras máxias: vente vento, ventiño, venteiro...
Varias citas doutros poetas que falaron do vento abren a modo de limiar o libro, volvemos a atoparnos os versos de Manuel Maria, os de Celso Emilio Ferreiro, os de Xosé Mª Álvarez Blázquez e volvemos a gozalos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario