A última fronteira

 

A última fronteira de Cecilia Heikkilä, traducido por David Álvarez e publicado por Patasdepeixe.

Da presentación editorial: "Esta é unha historia íntima e tenra, chea de calor e corazón, sobre unha viaxe planificada desde hai moito tempo a un lugar moi especial. È unha celebración da aventura, a natureza e un vínculo especial entre un avó e o seu neto. Este libro explora sen moralismos a necesidade de protexermos e preservarmos os espazos salvaxes e os hábitats naturais a través dunhas ilustracións impactantes cheas de cores e texturas rechamantes que evocan á perfección a emoción da viaxe e a marabilla das vastas paisaxes naturais. O avó e o osiño comparten o soño de visitar a última fronteira: un lugar especial e difícil de atopar cheo de criaturas salvaxes e marabillosas, un lugar onde o aire arrecende a arume de piñeiro, un lugar que só viron nunha postal. Os dous estudan mapas, len libros e practican a acampada preparándose para a súa aventura. Despois parten para o norte, pero cando chegan alí, atopan un porto animado cheo de tendas, onde parece que ninguén lembra a última fronteira. Existirá aínda o fermoso lugar dos seus soños ou nunca poderán atopalo? Esta historia íntima e colectiva de abraio e aventuras explora a través dun carrusel de imaxes en movemento temas como a celebración da natureza e a fraxilidade das paisaxes salvaxes, ao tempo que, de forma paralela, fainos ser conscientes dos afectos familiares e dos vínculos que nos unen á vida en todas as súas dimensións, do persoal ao colectivo, do íntimo ao universal. A impresionante obra de arte de Cecilia Heikkilä está chea."

Un avó oso e o seu neto comparten a utopía: a viaxe á última fronteira, o lugar máis marabilloso do mundo. Cada un de nós seguro que ten unha imaxe que se corresponda con esa meta, alí onde se acaba a paisaxe construída e a natureza salvaxe nos sorprende. A Itaca que pospoñemos porque nunca atopamos as circunstancias propicias para a viaxe. Agora eles vanse atrever. A busca alóngase porque alí onde pensan atopala hai cidade por iso han de continuar e atopar o bosque tallado que lles fai pensar que chegaron demasiado tarde pero alí escoitan un estrondo sorpréndeos ante os animais máis salvaxes de todos que os levan con eles. Na noite o alce retírase co avó a falar en segredo e o avó prometo contarllo a el cando chegue o momento. Dormen e ao espertar o avó cóntalle como existe a última fronteira porque é moi difícil atopala e como el vai quedar alí a facer garda (para que siga existindo cando sexa grande) mentres tanto, o pequeno vai á escola e cando se faga grande poderá volver para axudarlle. Cando o pequeno mirou o ceo veu que alí estaban as súas constelacións: a Osa Maior e a Osa Menor.