VI Premio de Banda Deseñada O Garaxe Hermético

Noa e a cidade sen maxia de Angie Roa acadou o VI Premio de Banda Deseñada O Garaxe Hermético. Así se presenta: "Noa é unha nena que medra escoitando relatos sobre unha cruel batalla librada por culpa da maxia, da que todo o mundo renega. A rapaza non imaxina, ata que lle é desvelado, que ela provén dunha liñaxe de grandes magos e que chegou o momento de que coñeza os seus poderes e a verdadeira orixe do que semellaban ser só lendas. Un cómic infantil de aventura e fantasía. Unha viaxe ás orixes para recuperar a maxia."

Este premio axuda a encher ese baleiro do que se falaba hai algún tempo a respecto da banda deseñada destinada a infancia. Creada pensada nos pequenos e pequenas lectoras, neste caso, unha protagonista nena enfróntase a un mundo sen maxia na actualidade, despois dunha perda moi forte a causa dela. Unha alcaldesa ditatorial, esa nena que carga coa historia dun pai desaparecido por causa da maxia (dise), unha nai moi temerosa, unha poboación que semella non querer saber nada diso e a pequena disposta a  saber e resolver. Un agasallo (con sombreiro de maga e libro) será o apoio que leva buscando dende hai tempo. Ela vai ser esa maga agardada: a gran maga, descendente do gran mago.  Na trama unha avoa que era mala por dor pero cando esa causa desaparece transfórmase e apoiará a maxia cunha escola. A creación dunha mascota que vai ser algo máis que o ser co que comparte afectos e ese final no que ela fai unha declaración moi a ter en conta: "A nosa misión é axudar a xente a non ter medo do seu poder e a empregalo para o ben. É posible que non todos pensen igual. Pero alguén ten que dar o paso. ..Non podes cambiar o mundo sen afrontar riscos."

Protagonismo infantil e muller. Disposición para a acción. Altruísmo: sacrificio para o común. Mestura de animais personalizados e humanos. Debuxo moi claro. Cores amables... 

Unha novela xuvenil

Queridas pantasmas de Alba de Evan está publicada na colección Fóra de Xogo de Xerais.

Da presentación editorial: "Amelia múdase a unha nova vila fuxindo do seu pasado, mais... podemos escapar do que axexa no noso maxín? Entre as paredes do seu novo fogar descobre que a amizade pode transcender a morte, e que, como pasa con todo o importante, as rosas non son tan doadas de coidar como parece." 

Uns capítulos curtos con títulos moi interesantes introdúcennos nunha historia que de vez en cando nos confunde como falar dunha aldea que é concello e ten un CPI. A presenza da música, toda en inglés. Unha carga que trae a moza protagonista dende a vila da que vén e que se nos explica moi avanzada a novela o que lle confire un certo misterio, unha relación coa pantasma que vive na casa á que se mudan e que nos trae unha relación homosexual en tempos difíciles e unha evolución cara a madurez, a súa relación cun mozo que nos sitúa nunha panda de rapaces machistas que semella ben refletida, os enfados coas amigas que case sempre resultan inxustos ou pouco coherentes, un final ao que lle resulta difícil poñer a palabra fin... Accidente, valentía ou cobardía, psicóloga, o coidado das rosas, os malentendidos nas relacións persoais. As pantasmas que nos acompañan e nos condenan a castigarnos ou aquelas outras que nos acomapañan e nos apoian. 

Poesía irreverente

Os nenos porcalláns de Nacho Rubio está ilustrado por Marc Taeger e publicado por Pepa a Loba editora na colección Estrofalaria. Así presentan esta editorial dende Un punto curioso: "Hai ben pouco descubrimos Pepa A Loba Editora, unha editorial independente de literatura ilustrada dende o corazón das Rías Baixas para o mundo enteiro. Fascinounos descubrir que detrás do selo comercial hai persoas que conectan con outras persoas para dar a coñecer as historias que publican e compartir os seus proxectos cun ton cercano, que tanto se agradece. Non en balde, ata o nome da editorial está escollido con mimo, xa que fai alusión á historia de Pepa a Loba, unha figura mítica de Galicia, unha lendaria bandoleira galega de finais do século XIX, que segundo a lenda conseguiu a súa fama asaltando camiños e roubando aos caciques e aos curas, actuando como unha Robin Hood feminina. Para eles, os editores, Pepa a Loba é esa figura imaxinaria que asalta nos camiños aos nenos e nenas para ofrecerlles lecturas que os acompañen para sempre no viaxe das súas vidas."

Así o definen:   

Un poemario irreverente
sobre as marranadas diarias
dun grupo de personaxes entrañables.  

Rimas, escatoloxía, grandes ilustracións no estilo propio do artista, pastas duras e gardas acaídasao gusto polo debuxo infantil... Trátase de ler textos e imaxes, de resistir a repulsión (se é que se produce) e divertirse con estes nenos que confesan os seus gustos segredos. Aoi longo do libro imos percorrendo as partes do corpo e as substancias que producen comezando polo proceso dalimpeza en "Desde que son pequerrecho", No cueiro de Agapito, As unllas de Fermín, As orellas de Orlando, O peido de Pedro, As lagañas de Laureana, A melena de Malena, As caries de Carina, A caspa de Gaspar, Os mocos de Macarena, As espiñas de Ermelinda, As felgmas de Filomena, Os zapatos de Gustavo, Os eructos de Érica, A nena das paellas, O ennodosxeados e A festa dos anos á que asisten todos os nenos porcalláns cos seus agasallos marráns.

Despois da Violeta Parapluie (e outra xente pouco corrente), un  poemario que lle dá a man, con porcalladas a esgalla.

Primeira convocatoria do premio Jaime Olmedo Limeses

Pernascochas de Ramón D. Veiga está ilustrado por Blanca Millán e publicado por Antela editorial co patrocinio de Avigal. Pernascochas resultou ser a novela infantil ganadora do premio Jaime Olmedo Limeses. 

Da presentación editorial: "«Marcelina: ese é o meu nome. E esta é a miña historia. Ou parte dela. Un anaco de vida que non durou nin unha semana, pero que algo me di que vai ser difícil de esquecer. Ou, se cadra, imposible.» "Pernascochas é unha novela sobre o poder da amizade, os sentimentos e, alá no fondo, tamén sobre o primeiro amor." 

Unha novela que semella situada no tempo das novelas infantís, cunha nena protagonista que é orfa e vive cuns tíos (que cumpren as expectativas deste tipo de obras) e tres primos que tamén cumpreno seu papel (dous estraños e unha moza amiga) nun pazo. Esta descrición ambientación complétase co acoso escolar que se ve de lonxe e o nó establécese cando un sobriño dos gardiáns a quen ela adora vén pasar unha semana no pazo. É el quen lle pon Pernascochas por como as leva cheas de moratóns  e marcas e é a el a quen lle pon tres retos para que se os supera pasar a ser amigos para sempre: sacala do pazo un día enteiro, levala a un lugar fantástico e contarlle unha historia que a sorprenda. Non sei que opinades, se é mellor chamarse Pernascochas ou Marcelina, se chorar polo aigo que se vai ou permanecer nese estado de indiferencia non que nunca pasa nada... Teredes que ler a novela para opinar! 

Un libro pop - up

Unha eiruga moi larpeira de Eric Carle en formato pop - up, traducido por Chema Heras e Pilar Martínez e publicado por Kalandraka.

Asi se presenta: "Unha pequena eiruga percorre as páxinas perforadas deste libro devorando todo canto atopa ata converterse nunha fermosa bolboreta. A obra máis emblemática de Eric Carle, agora en edición pop-up." 

Unha pequena xoia para  saborear e coidar, chea de posibilidades para que a historia se faga máis realista e sorpresiva, para ir abrindo fiestras e solapas, para que cada páxina nos vaia asombrando mentres persorremos os días da semana e imos aprendendo os números, os nomes das froitas e outro vocabulario sabrosón (torta de chcolate, xeado de cornete, queixo suízo, piruleta, pastel de cereixas, madalena...) así como diferentes tipos de porción nas que se pode presentar (dende anaco a cacho, rebanda, porción ou tallada). Tamén aprendemos que despois dun empacho é preciso tomar algo vexetal. E, sobre todo, coñecemos o ciclo da eiruga, cando despois de nacer dun ovo e comer desaforadamente tece un casulo ao seu redor ficando dentro máis de dúas semanas, e sae convertida nunha fermosa bolboreta que se presenta a toda plana impoñendo a súa presenza.

VII PREMIO DE LITERATURA INFANTIL CARLOS MOSTEIRO 2024

 

Cando o mundo é azul de Óscar Reboiras acadou o VII PREMIO DE LITERATURA INFANTIL CARLOS MOSTEIRO 2024. Aparece publicado por Galaxia e  ilustrado por Carolina Nickelle Lois.

Unha obra moi interesante polo que se nos conta e como se fai.

Unha historia de semellanza sinxela ata o punto de traballar co mínimo de recursos, de limitala na mesma forma na que o neno protagonista só utiliza a cor azul. O núcleo familiar é monoparental e non se fala de máis familia agás ese avó que aparece cando el ten oito anos. Só lle coñecemos a un amigo e non se citan compañeiros ou amigos da nai nin do avó tampouco. O pai é un silencio, algo do que non se fala porque semella non ser necesario. 

Un relato con varias lecturas, no que non é evidente a historia, que en ningún momento se nos explica, simplemente déixase que avance a narración con novos sucesos que achegan información ao paso.  

Recolle a diversidade, nas características de Nuno (con síndrome do espectro autista), no  amigo que vai en cadeira de rodas ou no tipo de familia. O neno  ten tan asimilada a súa situación que lle di ao avó: “Non es raro. Es especial, coma min.”

Hai unha poesía interna, nas conversas, na maneira de entender a realidade, nese azul co que pinta todos os debuxos (o azul do ceo e do mar), no misterio dese astrolabio, nas ensinanzas do avó (como só se ven as luces do ceo cando non as hai na terra)

Porque Nuno é un neno especial que non aguanta os ruídos nin o barullo de xente nin que o toquen. Vive coa nai. Un día chega o avó, mariñeiro que vai botar unha man coidándoo. Lévao á escola asubiando (a Nuno seméllalle que vai chamando a atención), chéiralle... pero acostúmase a el ata o punto de ofrecerlle que compartan cama porque o sofá élle moi incómodo. Resulta dicertida a maneira na que explican cada un deles o problema que lle crea o outro á hora de dumir pero como non dersisten de facelo xuntos. "Os avós traen agasallos", dille o amigo a Nuno, e cando lle pregunta ao avó, este dálle un astrolabio que converte nun tesouro que pode transformar en mil cousas e a historia segue. Un final inesperado.

Para contar números e historias

Dez coelliños de Maurice Sendak está traducido por Iago Nicolás e publicado por Kalandraka. 

Así se presenta: "Un divertido álbum para aprender a contar cara adiante e cara atrás coa maxia e co humor do extraordinario Maurice Sendak.

Mino avanza, fai unha reverencia, amosa o seu chapeu baleiro e, por arte de maxia, co toque da súa variña vai saíndo un coello, e outro, e outro máis… Os primeiros divírtenlle e mesmo se gaba da súa mestría artística, pero cantos máis coellos saca da súa chistera, o seu malestar vai en aumento: inquedos e rebeldes, estes orelludos animais brincan enriba da súa cabeza, cóanselle entre as pernas e ata chegan a cubrilo por completo. Dez coelliños de Maurice Sendak é un relato visual que, cun mínimo apoio narrativo, anima a contar do un ao dez en sentido crecente e decrecente, e a coñecer a grafía dos números. Así, tralo décimo coello, o mago Mino fainos desaparecer un a un, exteriorizando o seu disgusto cun truco que se lle foi das mans e recuperando o sorriso pouco a pouco a medida que avanza a resta.

O humor é a principal calidade desta obra publicada en España en 2024, doce anos despois do pasamento do autor. Agás polos tons azuis, ocres e grises que colorean os coellos, predominan o branco e negro. Tamén sobresae por amosar dun xeito expresivo o amplo abano de emocións —dende a presunción inicial ata a desesperación e a impotencia posteriores— que experimenta o personaxe principal. Precisamente, o neno desta historia —alter ego do propio Sendak— identifícase cos protagonistas de «Onde viven os monstros», «Na cociña de noite», «O un era Xoán», «Sopa de polo con arroz» ou «Miguel, conto exemplar». Dez coelliños é, por tanto, un libro co que iniciar as nenas e os nenos máis cativos na obra deste xenial autor e que sigan descubrindo os seus clásicos imprescindibles."

Sumar e restar, de un en un, iso si. Contar avanzando e retrocedendo. Observar moi ben as imaxes para descubrir o que sente o mago a través das súas expresións. Un debuxo moi limpo e sinxelo que fala por boca do autor cun texto mínimo pero suficiente. Aí está a xenialidade, en expresalo todo cun mínimo de recursos.