sábado, 13 de maio de 2017

Carlos Casares. Os seus libros de LIX, no seu ano (V)



O can Rin e o lobo Crispín, foi publicado na colección Árbore da editorial Galaxia en 1983.
Ilustrado polo arquitecto Pedro de Llano, sen que se lle recoñeza ningunha outra experiencia de poñer imaxes a unha historia, na literatura infantil galega. 
Personaxes da aldea e  o portento facéndose visible, pois é a historia dun can que fala, pero ademais é listo e valente. Cóntase o seu pasado... de cando andaba de pastor pola parte de Burgos e se fixera famoso por dicir as oracións en latín, de como foi regalado -por esta razón- ao bispo de Ourense e de como este llo ten que pasar ao abade de Beiro polas animaladas e pecados que comezou a dicir polas ensinanzas dun sancristán, de como fai favores a todos ata o punto de saír a buscar o médico de Amoedo para unha enferma no medio da noite e de como este se nega a ir polo medo ao lobo Crispín, de como o can o convence despois dunha aposta na que mostra a súa forza... De camiño atopan ao lobo, o médico está horrorizado, pero o can atácao, soltándoo só a cambio dunha promesa “que o día da festa de Beiro vaia á aldea á saída da misa e que diante de todo o mundo lamba unha ovella”. Así o fixo! Polo medio, aparece a enferma que coa febre crese unha princesa china, das que tamén o lobo escoitou falar e que ao final, cando ve o que este fai coa ovella afirma que lle dixeron que iso pasara unha vez en China, hai máis de vinte mil anos. 
Pode haber algo máis fantástico que a China no imaxinario do pasado, das súas mandarinas e das historias de Marco Polo ou de Cunqueiro? 
A fantasía en estado puro e campestre deste can Rin, o polbo xigante, o galo de Antioquía...    

Ningún comentario:

Publicar un comentario