Libros que voan e graffitis que se len

Avións de papel de Xavier Estévez foi finalista do premio Merlín 2016. Unha boa anada.

Unha historia contada por dúas voces: un rapaz e unha rapaza; unha situación de bullying e outra de disfuncionalidade motórica. Soidade, tristeza, dor, medos... pero tamén afecto e valentía, creatividade e humor. 

Un petisco:

"Algúns pequeniños choraban a moco tendido nos brazos dos seus pais. Coma se fosen á guerra. 

Eu sabía a verdade. Ían á guerra."

“Un can decidiu sacar a pasear a un home de bigote, tirando del coa forza coa que turraría dunha zorra no Ártico; un grupo de nenos xogaban á pelota nunha curiosa variante dunha arte marcial; e un par de namorados ollaban un cara ao outro coa mesma cara que unha ovella cando atopa un bo anaco de herba." 

Como pano de fondo Hooper, o pintor norteamericano. O seu apelido é o pseudónimo co que asina os graffitis un pintor anónimo e misterioso. Fronte a el un alcalde, como o d´A galiña azul, un Manolito Listón que agora se chama Saturnino Pérez, pero que se asemella (traxe escuro, gravata rechamante, relambido coma se unha vaca lle pasase a lingua pola cabeza, cunhas mans de dedos gordos coma chourizos... que quere acabar coas pintadas e con quen as fai porque “son un grave atentado contra  a dignidade desta vila. Iso non é arte”. Arte urbana, arte para todos porque un cadro ó poden ver unha cantas persoas pero as pintadas están para que as vexa todo o mundo, para que as gocen, facendo máis fermosa a cidade, nos din os rapaces.

Dúas soidades que se atopan. Problemas que poden ir superándose ca axuda dos demais, pero hai que contar con eles, hai que tocar no timbre da súa casa, hai que coller a man que che ofrece Lara (a profesora que cre no que fai e nun mundo mellor; a muller que está disposta a todo para facelo posible). 

Fronte ao alcalde a resistencia cidadá, directa, poñendo o corpo para evitar a destrución... Os rapaces de primeiros. 

E por se faltaba algo, incluso nos deixa un indicio de misterio, unha dúbida razoable da que non se fala, da que simplemente se achega unha mirada, unha sensación, porque o atropelo... igual non foi accidental.