luns, 8 de maio de 2017

Carlos Casares. Os seus libros de LIX, no seu ano (II)



Así como foi o primeiro ganador do Concurso Nacional de Contos Infantís O Facho, cando en 1973 se covoca o Concurso Nacional de Teatro Infantil O Facho resulta premiada a súa obra As laranxas máis laranxas de todas as laraxas
Un divertimento, un nonsense marabilloso que leron e co que xogaron nenos e nenas dun tempo no que as obras de teatro dirixidas a eles eran moi escasas. Unha historia ambientada na aldea cos veciños como personaxes que conservan ese nome ao que se une unha característica que individualiza:  “Veciño da escopeta", "Veciño gordo" ou Toneladita, "Veciña desdentada", "Veciña sabida", "Vecño torto"). Ao seu lado, os dous protagonistas: Elías (pouco espabilado, bastante vago e despistado) e Anxa (traballadora e decidida) acompañados polo Ovo, a galiña Petra e o can Paulino. 
O sobrenatural vai entrando en escena a través das inmensas laranxas que nacen no limoeiro e das que saen moreas de cousas. O humor nos diálogos absurdos. A imaxinación facendo voar os zapatos e as escopetas ou dándolle voz a galiñas, laranxas e ovos. A confusión coa que cada un nomea as laranxas: limoeiros, bolas, toromelos, lambetadas, cereixas, cirolas,... O poder dos contos para cascar un ovo, para abrir as fontes ou para falar coas galiñas chocas. 
No escenario dunha aldea, cuns personaxes do rural, constrúe unha historia fantástica chea de humor que ilustra Seoane (nos decorados e figurinos) dándolle carta de identidade e valor. 
Esta obra de teatro, que se publica na editorial Galaxia en 1973, foi levada á escena no ano 2004 polo Centro Dramático Galego, sendo a primeira peza infantil que representa o ente público. Un enredo surreal.        

Ningún comentario:

Publicar un comentario