A última novela de Anxo Fariña, Os ecos do lume, constitúe unha alegación pola defensa do mundo que coñecemos e doutros que non vemos.
O autor e ilustrador achéganos unha obra sorprendente na que ao lado da creación do Intramundo cunha serie de criaturas moi orixinais nos conta a historia de Noa (doce anos) e o seu irmán Antón (cinco anos). Desde as pelexas de todos os días á evolución da nena nun verdadeiro traballo de abandono do egoísmo e das banalidades para entrar nunha dimensión de responsabilidade e compromiso coa familia e co mundo.
Elorios, clorifantes, hocipontes, corremontes, unicornarios... no camiño de Noa buscando a Antón polo Inframundo despois de perdelo nun despiste mentres atende ao móbil. O lume de fondo, a aldea da avoa rodeada polas chamas, un vello teixo, o Gardián, o mozo ourizo... e de fondo un problema actual. Teremos que seguir atentos aos emisarios e ás raíces, agora que o verán ataca cos riscos dos furados na capa de ozono e os lumes arrasando montes.
Grazas, Fariña, por lembrarnos o importante!
Ningún comentario:
Publicar un comentario