XL Premio Merlín de Literatura Infantil

Erin e o lobo conseguiu o XL Premio Merlín de Literatura Infantil convocado por Xerais. Está escrito por Érica Esmorís e ilustrado por Blanca Millán.

Así se presenta: "Erin vive no máis fondo do bosque, nunha cabana construída polos seus pais para afastarse da civilización. Nunca viu unha cidade nin un colexio nin outro neno. Un día, o pai regálalle un libro vello e, ao lelo en voz alta, esperta un feitizo: a súa voz de cóxegas sacode o bosque enteiro. Erin faise bosque e o bosque faise nena. As súas palabras chegan a todas as criaturas (o raposo, o reiseñor, o olmo, a flor silvestre) e tamén a Noite, o lobo de pelame azul e corazón escuro condenado a vivir nunha cova pola súa manda. Erin é luz. Noite é escuridade. Salvar unha nena. Redimir un monstro. Lembrar onde latexa, de verdade, o fogar. Ás veces, todo iso comeza cun «Había unha vez». O XL Premio Merlín é unha emocionante historia sobre a forza das palabras, a beleza dos vínculos invisibles e o desexo profundo de atopar un lugar no mundo." 

Unha familia que marcha ao bosque lonxe de todo. Fano cando bace a súa filla á que van criar sen ningún outro referentes humano, máis alá dos pais; só coa vaca Paciencia, as cabras Norte e Sus, as galiñas Mari, María e Maruxa e o gato Touciño. O seu vínculo coa natureza será perfecto, pero un día a nai decide que é tempo de volver á civilización e que a nena contacte cos seus; como adianto virán a avoa e un primo a velos; co eles chega outro afecto, o vínculo coa familia e o pasado, pero tamén a perda do que ela poseeu todos estes anos. Un momento difícil no que as decisións son difíciles e cargadas de consecuencias.

A nena correndo no lombo do lobo, o entendemento entre ambos, a maneira que terán de salvarse un ao outro, os malentendidos polos que o lobo cre que a nai non o quere ou a manda o supón un perigo... pero sobre todas as cousas, o poder dos libros e a lectura. Marabilloso o ritual da lectura: primeiro saudar e agradecer a presenza dos oíntes coa mirada, facéndolles unha reverencia, logo a lectura que comeza por un "Érase unha vez" para dar paso a historia que cada un deles vai entender en primeira persoa, porque é o seu relato, o que non está escrito así pero a nena le de maneira que eles a escoitan unicamente para si, facéndoo sentir poderosoe ao tempo indefenso e ridículo. Despois de seis anos de bosque, nai e filla comparten clases de civilización por iniciativa da pequena  (así pasarán os días igual que nas Mil e unha noites), a pequena, na súa inxenuidade colocará á nai ante as contradicións da chamada sociedade adiantada. A avoa móstralle que é querida doutra maneira porque cada un ten a súa maneira de querer: a nai de forma física e intensa como se Erin fose un paxariño e ela o niño ao que volver; o pai queríaa de maneira silenciosa e inconstante, como se a nena s-ó existise ás veces, o xeito de querer de súa avoa era unha caricia no aire e ulía a arroio e xabón; o curmán traía a excitación e espertaba nela a curiosidade.

Cando a lectura esperrta un bosque enteiro no que todas as árbores e criaturas escoitaban atentas o seu relato. Xogar co que che regalan as estacións, cos animais. Ao neno da cidade o bosquer parecíalle un decorado calado e gris, morto. "Estamos afeitos a unha rutina e, aínda que unha visita é motivo de alegría, necesitamos vovler a ela. Todo o que sentes está ben." dixolle o pai. A lectura é unha conversa con quen escoita (por exemplo o bosque). A lectura é un feitizo.

O amor dos pais e os fillos. Cando abro o libro e leo, cada animal escoita a súa propia historia. Escoita o que necesita escoitar. Por iso este libro é máxico. "Cando abre o seu libro, convértese en todos nós e todos nós nela, e enténdenos e entendémola e, coa súa voz de paxaro, narra unha historia que é so para ti, pero tamén para todos." Díxolle o lobo"Ao amencer, vin como a túa avoa te bicaba na fronte e cheirei o seu orgullo cristalino, e vin como o teu curmán farfallaba unhas palabras e ulín o seu medo a necesitarte tanto (...)  cheirei (como teu pai) se desposuía da bondade e da liberdade do seu espírito e os prendía, para sempre, á túa trenza clara e desfeita (...) notei como a túa nai fixo seus a túa dor e o teu medo, quedou coa túa noite,por iso puideches fuxir comigo" e conclúe "Un pertence a onde é amado"

Remata o libro "O amor salvoume" 

O libro. Fala da segunda guerra mundial pero as palabras da nena que non sabe ler non coinciden coas palabras sempre contadas, tampouco nese libro.

A nena le que o Lobo ten un corazón azul e xusto. El lembra cando atopou a xabaril coas crías e non quixo atacala cando veu como ela as miraba e ese amor que a leva a observalas por última vez antes que loitar pola súa supervivencia, sálvaa.

Como deixar atrás o bosque?