Nestes últimos tempos caeron nas miñas mans tres libros que falan dun tema a ter en conta, o daqueles rapaces e rapazas transexuais. Tardou en aparecer esa situación nos libros dirixidos á infancia e mocidade, pero tiña que aparecer porque ela nunca dá as costas ás situacións que hai que afrontar. Porque esa rapazada tamén ten que ter modelos nos que verse, espellos nos que reflectirse e non sentirse "raros" nin fóra de lugar ou tempo...
Fixérao primeiro Eva Mejuto con 22 segundos (o tempo que tarda o arquivo en subir á rede e contar para existir sendo quen é, porque "o distinto asusta, dá vertixe porque obriga a cuestionarse tantas cousas..."). "Unha obra que busca visibilizar, desde a empatía, un colectivo de persoas historicamente silenciadas e denigradas que loita porque as leis -e a sociedade- deixen de consideralas enfermas", tal como se le na presentación editorial. Eva abriu o camiño cunha obra poderosa que obriga a derrubar valados.
Os outros dous libros saen da convocatoria do premio Agustín Fernández Paz de Narrativa Infantil e Xuvenil pola Igualdade. Estivo ben que a igualdade fóra máis alá dos xéneros hexemónicos e tocaran este tema no libro gañador Fóra do normal de María Reimóndez e na obra finalista: Mamá, quero ser Ziggy Stardust de Iria Misa. Se se trataba de reivindicar o papel da muller, tamén o fan, porque as nais sempre están aí botando a man, entendendo antes ca ninguén. Nos dous libros, un dirixido á mocidade e o outro ao lectorado autónomo as protagonistas son nenas que se senten nenos, e tamén en ambos, serán os superheroes ou a figura de David Bowie as que funcionarán como horizontes de referencia para poder reflexionar a realidade ou identificarse, a secas. No primeiro deles, o de María Reimóndez é o grupo quen salva de últimas, o que axuda a que cada un atope o seu lugar e a personaxe de Mucha, unha moza disposta a defender a identidade onde e contra quen sexa a que lle dá un xiro á situación.
O epílogo no libro de Iria Misa, no que autora se dirixe directamente ao lectorado para falarlle de Bowie e do que significou para todo o diferente e igual "porque o mañá perténcelle a quen o escoita chegar".
Nesas estamos, como dicía Héctor Cajaraville ao recoller o premio "fantasmas de luz pétanme na porta pola noite": os que estiveron antes guían o camiño
Ningún comentario:
Publicar un comentario