Un álbum da Factoría K de libros

Panthera tigris de Sylvain Alzial e Hélèna Rajcak, traducido por Tamara Andrés e publicado por Factoría K de libros.

Da presentación editorial:"Unha historia que bebe das antigas ensinanzas hindús para reflexionar e sabelo todo sobre os tigres de Bengala." 

Unha obra que vai entre a ficción e a información con ensinanza  incluída, porque de pouco vale sabelo todo se non sabes o máis importante, porque ás veces o bosque non deixa ver a árbore, porque unha cousa é o saber libresco e outra o saber experiencial e ambos deben ser tidos en conta.

"Había unha vez un señor que sabía moitas cousas. Era un homiño de barba branca e chapeu negro que sempre levaba con el un libro enorme cheo de datos. Psaba todo o día a ler e a súa sabedoría non tiña fin. Coñecía a historia do MUNDO, a historia do CEO e da TERRA, a historia dos HOMES e das MULLERES, a historia dos ANIMAIS, a historia dos INSECTOS, a historia dos LUGARES..." e un día atopa o que busca: o tigre de Bengala sen ter escoitado o que lle quere dicir o cazador local que o acompaña. 

Poucas cores son necesarias para unha marabillosa historia, guardas moi simbólicas e un deseño magnífico.

De varia silva

As aventuras de Pinoquio de Gianni Rodari aparecen traducidas por Leandro García Bugarín e ilustradas por Maruxa Caeiro, da man de Galaxia, nun formato novo e ben interesante.

A historia en verso, un deseño coidadísimo, co boneco ao lado da paxinación, cuns colaxes limpos e coloristas... Un obxecto artístico!

Da presentación editorial: “Velaquí comezan as aventuras de Pinoquio, as súas travesuras, monicreque famosísimo polo seu nariz longuísimo”. Así inicia Gianni Rodari a súa especial homenaxe a un dos personaxes máis senlleiros da literatura universal, onde atoparemos os personaxes que Collodi imaxinou, o boneco de madeira, o seu creador Geppetto, o Tragalumes, a fada Turquesa, o mastín Alidoro, o Grilo..., a través da xenial e divertida pluma do “gramático da fantasía”

Lisístrata de Aristófanes en tradución (introdución e notas) de Iria Pedreira Sanjurjo con ilustracións de Norman Lindsay e publicado por Sushi Books. 

Nestes tempos de guerra pode estar ben ler "unha atrevida comedia pola paz para a xente do instituto"

Da presentación editorial: "Na Antiga Grecia, atenienses e espartanos levan anos enfrontados nunha cruenta guerra que non parece ter fin. Fartas de tanta violencia, inxustiza e soidade, as mulleres, lideradas pola afouta Lisístrata, deciden tomar as rendas da situación e inician unha folga sexual para conseguir a paz. Esta atrevida e irreverente comedia de Aristófanes que convida a facer o humor e non a guerra leva máis de dous mil anos facendo rir o público."

Moi boa edición e na nosa lingua. 

Nas patas de Fido de Marina Aguirre e Sara Casilda publicado por Pepa a Loba. Un album ilustrado no que destacan as imaxes da nena protagonista e o can ata o punto de semellar realizadas por alguén que se dedica ao retrato, así como nos sorprenden outras. O texto pode quedar curto á hora de explicar a situación: unha nena permanece no cuarto ou na casa e o can tráelle o mundo exterior nas súas patas: o tempo atmosférico e as súas estacións pero tamén arrecendos, afectos ou estrelas e incluso un carro no que a nena vai poder saír ao exterior acompañada polos seus amigos. Unha nena e un can que é todo un mundo para ela!

Un libro que son dous: Xosé Tomás

Sete días con Lía ou Sete días con Leo é o título, porque cada historia ten o seu título e a súa cuberta. Unha empeza por un lado e outra polo outro. Un protagonista, unha protagonista; unha historia nun lugar en paz e outra nun lugar en guerra, é dicir, nun campo de refuxiados que é a consecuencia dunha confrontación bélica. A historia dunah semana, dos sete días dunha semana. Unha historia interxeracional porque Lía fala de seu avó e Leo fala da súa avoa. 

As bolboretas van dunha a outra historia, da de Lía que vive na aldea e á que lle gusta ir co avó cando leva as ovellas a pastar porque daquela párase o tempo, porque o avó mantén a esperanza na familia para que Lía e súa nai non caian na tristeza pola perda do pai, cando se aburre el faille descubrir todas as marabillas que hai ao redor, xoga cos curáns de sube ao monte coa nai "porque hai que gañar á escuridade" o que se demostra cando o avó lle demostra que detrás das nubes está o sol. A avoa de Leo tamén llo di o domingo despois de que os tan agardados papeis cheguen para poder comezar de novo, levan dous anos e medio no campo de refuxiados. a avoa dálle seguridade porque mantén a fortaleza; ela é o pasado e o presente e cando conta contos deixas de escoitar as balas, el nunca se aburre nese lugar pero ve aos adultos coma zombis, agardando...  

Nas gardas iso que as une: as bolboretas, nos fondos a presenza maioritaria dunha cor: verde na de Lía e crema para representar a area na de Leo. Unha ensinanza: aínda nas mellores condicións, as vidas dos nenos non sempre son doadas; aínda nas peores circunstancias, as crianzas atopan motivos para a felicidade. Outra: os avós e as avoas son referencias básicas ás que asirse, sempre están aí para eles e para elas, lembrándolles de onde veñen, poñéndoos en contacto coa tradición e cos soños, son quen de curarlles as feridas... porque, quen mira como un avó ou coma unha avoa?   

No campo de refuxiados e na súa escola, faltan moitas cousas pero é divertida porque non todo depende dos recursos, non, hai outros aspectos a ter en conta.

Da presentación editorial:"A vida é ben distinta se a vives nun país en paz ou nun país en guerra, na túa casa ou nun campo de refuxiados, pero os seres humanos somos iguais esteamos onde esteamos. En “Sete días con Leo/ Sete días con Lía” terás dúas historias paralelas pero ben diferentes."

Xosé Tomás escritor cóntannos a historia, o Xosé Tomás ilustrador faino doutra maneira, escollendo as cores e as imaxes, indo máis alá do que se conta colocando un espírito na mesa ao lado dunha muller, triste pola dó e incapaz de comer, mostrando a fermosura da natureza cando é preciso, colocando as omnipresentes bolboretas ou os avións de papel que semellan voar dunha a outra historia... Aí está a man que nos leva polas historias que hai que ler porque levan reflexión sobre a rapazada e sobre o tepo que vivimos, porque mostra respecto polas crianzas que, como el e Miguel Vázquez Freire contan, son pequenas pero non bobas, porque lle importan!

Unha nova obra de Miguel Alonso e Luz Beloso

O tándem Miguel A.Alonso e Luz Beloso é quen de crear uns produtos moi especiais. O último é O soño de Emma publicado por Embora.

As imaxes características de Luz, coas nenas bonecas de ollos grandes, gardas dun colorido impresionante nas que as figuras de paisaxe se transforman en figuras xeométricas xogando cunha tonalidade de fondo (laranxa ou azul), unhas mulleres en zancos debuxando as letras, o texto en estrofas co versos de catro sílabas preséntanos a nena, unha letra que forma parte do seu nome e debemos adiviñar con algunha outra pista tanto textual como gráfica pois aparece representadade maneira persoanalizada a modo dun boneco de peluche, a letra soña con ser número para pode sumar cousas boas e restar as malas, as referencias á Georges Seurat (tarde festiva no parque), as gardas e demais casas a Paul Klee, nas cores e as formas redondeadas Sonia Delaunay, figuras de Picasso especialmente do Guernika e de Goya. Un percorrido polos artistas que a emocionan para acompañar os versos de Alonso que xogan con letras e números que se moven entre os naturais, enteiros, racionais... pero, sobre todo, entre a bondade e a maldade, o que se debe sumar para levalo con ós e o que se debe restar para deixar atrás, para sempre. Para que imos querer as guerras, o odio, a morte, a fame ou a envexa?

Así se presenta: "Qué teñen en común Emma, unha vogal, os números e a pintura?

Pero ela quería ser un número,

soñaba con sumar

bicos, amigos, paxaros,

voces e nubes de lento pasar.

Pero tamén quería ser un número

tamén para restar

envexar, fame, morte,

odio e guerras de triste vagar."

Unha obra realmente moi persoal dun escritor e unha ilustradora, sempre dispostos a crear un novo a orixinal libro.

Unha novela para ler e pensar: Escola de bruxas de María Canosa

Unha novela para ler e pensar: Escola de bruxas de María Canosa, con ilustracións de Maiky Odel, está publicado por Xerais na colección Sopa de libros.

Poderiamos pensar: unha máis de bruxas, pero vai máis alá. Dentro desa produción de libro infantil ao redor das bruxas, este ten mais que contar e, sobre todo, está ben contado e dá para pensar. Tanta moda de emocións e emoticóns e igual esquecemos ámbitos de tanto valor coma o esforzo, o empeño en superar dificultades, dende o propio eu con axuda da xente que  nos quere e non nos vai deixar soas. Digo ben contada e digo ben,porque se le coma se nola contasen, sen andar tropezando con parágrafos que nos molestan, sen perdernos (iso que tan de moda está, neste momento, por non darlles unha segunda ou terceira lectura ás novelas), situadas sempre no lugar e momento. As ilustracións tráennos ese aire moderno e de banda deseñada ou manga tan actual, non se pode dicir que as bruxiñas sexan do pasado. Nalgún momento incluso me lembraron esas que adoro de Cristian F. Caruncho en Zaínza a Punkiereteira. Teño que confesar que aínda que me gustan e moito as das rapazas, encántame a da páxina 69 na que representa á esbelta profesora, porque tamén lle teño que agradecer iso, que represente á rapazada de forma diferente á sexualizada adulta.

Da presentación editorial: "Mencía non encaixa na escola de bruxas, pero con amigos e esforzo pode que atope a súa propia maxia. Comeza o curso na escola para perfeccionar as súas técnicas de maxia e meigallos rodeada doutros nenos bruxos e nenas bruxas. Nunca antes vira tantos compañeiros xuntos. E nunca se sentira tan soa e diferente... Tanto, que pensou que o de ser bruxa non era o dela. Pero non hai nada que se resista ao seu esforzo e a unha boa amizade."

Xustamente, diso se trata, xa vai de mala gana e cando chega alí dáse conta de que non ten nada que ver con aquela xente: nin no físico (o seu pelo, a cor da súa pel, a roupa e as zapatillas que leva) nin tampouco no psicolóxico: non ten maior interese nesas artes e séntese rechazada por todos agás por unha rapaza que se fai amiga súa dende o primeiro momento, que a acepta tal como é, que a defende e a axuda en cada novo reto teña a dificultade que teña dende a escoba á variña. Porque a historia fainos pensar naquilo que lle di Nivaria "téntao, unha vez máis (e logo outra e outra máis ata chegar)". As dificultades iranse vencendo, se non é quen de contar ben e salta determinados números con iso pódese vivir, só hai que contar doutra maneira, se non fai maxia coa variña ou non pode voar coa escoba... todo é cousa de poñer ao seu servizo aquilo que se lle dá moi ben, que a libera de cando problema xorde: a música! 

A amizade fainas cambiar, a unha a á outra, Mencía pode levar unha capiña (ao seu xeito) e Niva vai calzar uns zocos e uns pantalóns que nun principio non estaban no seu roupeiro. Porque a amizade nos vai unindo e por iso, ás veces, as amigas mítanse coma se fosen irmás. Tamén nos fai pensar en algo que as persoas adultas sabemos pero que á rapazada lles custa entender, que poucas cousas son permanentes, que eses rapaces que hoxe se rin de ti poden cambiar e non facelo mañá (pero hai que poñerlle freno, iso si, e non aguantar ningún desprezo). A profesora está ben debuxada, moi ben tratada, sabe estar onde corresponde apoiando sempre a quen o pode precisar en cada momento. E, non temos que ser boas en todo, sempre hai algo que se nos resiste e no que temos que insistir pero hai outros ámbitos nos que case temos maxia, como lle sucede a Mencía coa música.

Bruxas e lugares con nomes ben especiais que adiviñamos a que responden. Imos entrar nesta escola!

Unha nova entrega da serie Presas fáciles

Miguelanxo Prado acaba de presentar unha nova entrega da serie Presas fáciles; o seu título é Voitres.

Preséntase así: "Neste novo caso os policías Tabares e Sotillo investigan o suicidio de Irina, desencadeado pola recepción de foto intimas no seu móbil. A trama mergúllase no mundo do acoso cibernético e as presións sociais na era dixital, coa dupla de investigadores desenterrando segredos que os conducen á verdade detrás da traxedia de Irina. Co seu estilo visual inconfundible, esta nova bd de Miguelanxo Prado incita á reflexión sobre o que esconden moitas das terribles novas que lemos nos xornais onde a realidade pode parecer ficción e viceversa."

Do xénero negro, da bd con conciencia, do novso mellor viñetista a historia dunha adolescente adoptada que se ve abocada ao suicidio cando non é quen de entender que sucede, por qué aparecen imaxes de contido sexual no seu móbil... Si, voitres porque hai xente disposta a facer o que sexa por conseguir cartos, porque hai xente disposta a pagar o que sexa por conseguir sexo e no medio a inocencia caendo baixo as garras desas fieras igual que caeran -na primeira entrega- os vellos nas preferentes dos bancos. Hienas e voitres aproveitándose das persoas máis vulnerables. Menos mal que hai policías que coidan para que a sociedade non funcione coas leis da selva. 

Encántanos ver a trama situada na cidade da Coruña, coa torre de Hércules no horizonte, ese ollo de deus que vixila iluminando os camiños de Tabares e Sotillo que os percorren traballando ou deixando que as estrelas lles mostren a miudeza humana no planetario, paseando polo porto e a mariña na que mostrar a beleza pura da urbe marítima e continuar esa historia que amor que se vai mesturando coa investigación. 

Un novo título para "A pequena memoria"

A colección "Pequena memoria" de Xerais, dirixida por Eva Mejuto vese ampliada con O triángulo vermello de Carme Vidal e Pablo Iglesias Núñez, ilustrado por Belén Diz.

Da presentación editorial: "Mercedes Núñez (1911-1986), política republicana e militante antifascista, logra sobrevivir ao Cárcere de Ventas franquista e ao campo de concentración nazi de Ravensbrück e dedica os últimos anos da súa vida a denunciar a represión sufrida no que foron dous verdadeiros infernos para as mulleres. A súa biografía é unha lección de vida, de solidariedade e compromiso coa liberdade e a xustiza. A súa herdanza, unha vacina contra o fascismo. O triángullo vermello é o terceiro título da colección Pequena Memoria, para recuperar as voces silenciadas da historia. Unha biografía emocional de Mercedes Núñez, loitadora polas liberdades e supervivente do fascismo, a través da mirada inocente do seu fillo Pablo."

Unha foto na rúa Real da Coruña, un baúl no que se garda a Historia da vida política da nai, a narración desa vida apoiada por cada un dos obxectos dese caixón de memoria democrática. Ese contedor preséntalle a muller que era súa nai antes de nacer el, a que naceu nunha familia acomodada e medrou no caldo de cultivo da República como unha activista social consciente e comprometida que fora secretaria de Neruda no consulado de Chile en Barcelona, afiliada ao Ateneo e ao PSUC... cando triunfa o Golpe de Estado de 1936 viaxa á Coruña para reorganizar o Partido Comunista pero é detida e despois de pasar por varias cadeas permanece nas Ventas de Madrid e posteriormente pasa á resistencia en Francia, sendo detida, de novo e conducida finalmente  ao campo de concentración nazi coñecido como o inferno das mulleres. A piques de morrer gaseada é liberada polos aliados, en Francia vai prticipar no xuízo contra o seu torturador nazi e posteriormente convertirase na testemuña deses tempos fatídicos. Dela é o libro Cárcere de Ventas no que atende a petición das súas compañeiras de explicar na rúa o que alí vira e tamén Candidata al crematorio na que explica o tempo de resistencia e deportación. Co militar republicano Medardo Iglesias, que coñeceu no hospital de convalecencia finalizada a II Guerra Mundial, vai ter o seu fillo Pablo Iglesias (un dos que levan ese nome con toda a dignidade e que hoxe é promotor da Amical de Mauthausen en Galicia, a asociación que mantén viva a memoria dos españois nos campos de exterminio), un dos autores do libro.

A historia é tan potente como esa vida de loita pragada das experiencias radicais e máis duras que puideron vivirse no século XX.  As ilustracións son potentes, dende esa cuberta co baúl con todos os obxectos do horror situado nesa mesa cotiá co xarrón coas flores e o paxariño que se pousa. En azul, un azul triste de bolígrafo que só se ve salpicado polo triángulo bordado en vermello e ese fío que vai unindo fotografías e anotacións do que foi a vida. Nese azuis continúan as ilustracións do interior nas que xogando con diferentes tamaños nos mostra documentos, a cidade na que comezou o calvario, a escena familiar na que o fillo escoita o relato da nai mentres ela nova subida ao baúl pon o puño en alto mentres a garda civil lle apunta... a vida posta a proba na beleza dos pequenos momentos nos que as flores se fan presentes ou das aberracións nas que a mulleres se amorean nos cárceres e campos de exterminio, a tenrura que envolve eseas lembranzas de mulleres novas adoptando as nais que quedaron orfas de fillos, as mans que cosen, a roupa colgada, os pés nunha natureza que segue viva a pesar dos zapatos abandonados das que non sobreviviron, as telas ou árbores retortas que envolven igual que o fan os aramios de espiñas, os lobors depredadores no medio da noite acechando o exterminio ... a enteireza para sabotear as armas nazis ou para declarar no xuízo fronte ao mundo; o fío vermello que ata as pólas das retortas árbores ou as fotos reais das gardas,o lume que queima o tempo e as lembranzas, que cose as marcas que as identifican, as flores e os paxariños que continúan cantándonos coma a san Ero mentres pasan os anos e os séculos.

Un libro para lembrar o que pasou, para recuperar memoria e facer xustiza pero tamén para lembrar que os lobos seguen aí, que as flores e os paxariños non deben confundirnos so confortarnos porque o que pasou pode repetirse e ninguén vai ser inocente.    

Antes foron A lavandeira de San Simón e A nena lectora. Que virá despois?