Isto é moi estraño

 

Isto é moi estraño escrito por Matilde Tacchini, ilustrado por Mercé Galí, traducido por Manuela Rodríguez e publicado por Kalandraka na colección Demademora.

Aos animais humanizámolos, aos rapaces identificámolos con animais de maneira cariñosa e entre unha e outra cousa créase un álbum con moito sentido do humor (e do outro). Porque para mamá é un animal, para papá outro, outro para a avoa ou para o irmán maior ou para as amigas da nai, e xa non falamos das comparacións que xorden cando come, non se lava, nada, dorme... todo iso o ten farto así que se vai cabrear e facer a gran afirmación do que é.

O texto da presentación editorial referido ás imaxes é o máis acaído á obra: "As divertidas ilustracións de Mercè Galí, que destacan pola economía de recursos, completan o sentido metafórico do testemuño en primeira persoa que protagoniza este simpático relato. Os animais -humanizados coa simple representación duns lentes- son figuras expresivas, bosquexadas con trazos rápidos e grosos sobre fondos neutros, sen apenas elementos adicionais e acompañadas de pequenos escenarios paralelos
que acentúan o sentido do humor do relato."

Para non perdelo! (logo preguntarémoslle: e, a ti, con que che comparan?

Castelos de cristal de Sandra Ferreiro García

 

Castelos de cristal de Sandra Ferreiro García aparece publicado na colección Costa Oeste de Galaxia.

Da presentación editorial: "Noutrora erixíanse brillantes castelos de cristal máis aló do ceo. Agochaban todo tipo de historias e segredos: os contos que a noite recitaba, as lembranzas dalgunha serea, o po das estrelas fugaces... mesmo o cantar das ondas. Mais os castelos de cristal estaban destinados a romper e a caer. Deles xa só quedan fragmentos esparexidos polo mundo e polo tempo, á espera dalgún camiñante que se atreva a internarse no caos e recolla os restos desas historias perdidas.

Sandra Ferreiro constrúe, en Castelos de cristal, uns relatos que invitan á lectura pausada e reflexiva a través dunha prosa poética chea de profundidade e sosego."

Relatos de diferente tamaño cunha boa linguaxe pero nos que boto de menos unha trama máis potente, unha historia máis compacta...

Os planetas. A música do firmamento de José Antonio Abad, Antonio Seijas e Gustav Holst

Os planetas. A música do firmamento / Gustav Holst co texto de José Antonio Abad e as ilustracións de Antonio Seijas, a música de Gustav Holst e publicado por Hércules ediciones. 

Un neno dorme e soña que está no mar, sae unha sereíña montada nun peixe voador e convídano a voar con eles, agárrase á cintura da serea e viaxan aos planetas que el estudou no colexio días antes. Chegan a Marte, os seus fillos Fobos e Deimos, nel o deus lévaos de viaxe polo planeta atemorizando a todos. Lévaos a ver a Venus, a súa amada, a deusa do Amor. Ela ten na man un cofre con pó de estrelas. Marte chama ao mensaxeiro alado (Mercurio) para que lle anuncie ao seu pai (Xúpiter) que organiza unha festa para eles, as súas lúas danzan ao redor en círculo, Saturno (seu pai) leva múltiples aneis na cabeza e esperta co ruído, tamén o fai Urano, o mago espacial, que leva aneis que xiran ao tolo sen caer, el aproveita para provocar explosións e tronos no medio da festa. Mentres tanto, nos océanos as augas andan revoltas Nepturno escoita que a serea escapou así que se monta nun carro de algas tirado por cabaliños de mar e vaina buscar a Xúpiter. Daquela o neno esperta ao atoparse sen a serea e o peixe, cae da cama e descobre que todo foi un soño.

Unha historia na que a través dese soño accedemos aos planetas, aos deuses da mitoloxía clásica e á música que lle corresponde a cada un deles. A sinfonía, a suite de sete movementos, cada un dedicado a un planeta. Lilas, azuis, rosas, amarelos... distintas cores, todas elas moi fortes para representar o firmamento, verde suave para o mar; o neno e a serea polo ceo adiante... tan pequeniños. Unhas ilustracións ben especiais para moverse por ese mundo case infinito. Un código QR dá acceso á música e a información sobre cada un dos planetas porque cada un deles ten unha música propia.  Non só temos información sobre planetas e mitoloxía, tamén sobre o compositor musical e a explicación da peza, polo tanto estamos ante unha obra de gran calado. 

Nesta editora tampouco podemos acceder á información e imaxe en galego.

Todo sobre os gatos de Monika Filipina, traducido por Susana Collazo e publicado por Lata de Sal.

Da presentación editorial: "Todo sobre os gatos descubre -por primeira vez- aquilo que os gatos fan con mestría cando nosoutros non miramos e estamos fóra de casa. A autora relata, con pinceladas cheas de imaxinación e talento que desborda cada páxina, que esconden os nosos felinos máis queridos. Cando marchamos descansan no sofá, pero nada é o que parece. Eles patinan, leen, escriben, cociñan, saltan, bailan... e algúns, ata nadan."

Semella que os gatos están todo o tempo durmitando nunha cadeira, verdade? Os pasos seguintes son a demostración desa mentira. Cando o seu humano se vai preguntan: que facemos? e empezan os plans: xogar, nadar, comer, bailar, patinar, ler... quedan esgotados así que botan unha soneca; espertan na hora da merenda a continúan calcetando, probando, posando, ledo, escribindo, bañándose, cantando e tocando, pelexando, buscando tesouros piratas, facendo arte de todo tipo, acrobacias ou xogandoao xadrez. De pronto: Silencio! Chega o noso humano! Pasámolo xenial, non? E ninguén se decatará denada, verdade?... As ilustracións demostran o contrario con imxes ben interesantes nas que se cambia de plano ou ángulo, se modifica o encadre dende a panorámica ou plano de detalle, organizadas e desorganizadas ou con ángulos imposibles.

Uha vez máis é imposible dende a editora acceder a información do libro en galego, nin xiquera á cuberta.

Unha historia sobre a sombra e o imitador

Os imitadores de Alberto Hontoria Maceín está ilustrado por Nuria Díaz e publicado por Hércules de Ediciones.

Así se presenta: "Os imitadores é un conto infantil protagonizado por sombras. Invertindo a relación entre as sombras e os corpos que as proxectan, a obra presenta un universo no que as sombras son os seres autónomos e pensantes, mentres que as persoas non son máis que os seus reflexos. Tanto é así que «imitadores» é o nome co que as sombras chaman aos humanos, pois, desde o punto de vista das sombras, os humanos son esas criaturas que están sempre o seu lado copiando cada cousa que fan."

No mundo das sombras cren que non poden separarse do imitadores. Só un par de sombras se van atrever a loitar contra esta limitación. Un vello que marchou hai oitos anos buscando fuxir do seu imitador e unha nena que o fai agora. Ela, igual que todos os demais, escoitou dende sempre a historia de Apagón desaparecido nunha caverna escapando do imitador. O certo é que "Na escuridade somos libres. Ninguén nos molesta. Ninguén entra no noso mundo fabulosamente negro. A luz é a nosa inimiga. Cando sae o sol, con el espertan os imitadores, que non nos deixan en paz ata o solpor. Na escuridade somos libres. Por iso adoramos a noite"; por iso, Eclipse fuxe seguindo o camiño de Apagón e nesa viaxe fará a descuberta que o lector xa coñece: quen é realmente a copia. De todas formas, a dúbida está en se contarllo ás sombras ou non, porque saber a verdade pode ser motivo de tristeza e temor... Só atopan a verdade os valentes, as que non se conforman co que lles din, as que precisan descubrilo todo en primeira persoa. 

Prohibicións inventadas para facer felices aos pobos, mentiras creadas para "os menores" poque consideraos que non están preparadas para aceptar a verdade. 

E, ao final, unha verdade que pode convencer, porque tampouco son tan pouco importantes as sombras... agora toca que o lectorado o descubra e poda asistir a esa imaxe final que reconforta. 

Unha nova versión de Filla das ondas

 

Filla das ondas é un libro de Fina Casalderrey que tivo unha primeira versión publicado polo concello de Pontevedra en 1999 con ilustracións de Xosé Chavete.

Aparece así reseñado na galipedia: "Froiaz é un neno que se acaba de mudar a Pontevedra xunto co sei pai e a súa nai. Vive fronte á capela da Peregrina, e escríbelle ao seu amigo contándolle que non lle gusta a cidade. P ero todo vai mudar cando na noite de San Xoán, con lúa chea, tras escoitar unha voz cantar, asomouse á ventá e viu unha nena xogando, que o animou a baixar. A nena, Mariña, lévao de paseo pola cidade. Mariña é quen de transportalo a través do espazo e do tempo, e de facelo invisible se lle dá a man. Porén, Mariña debe mollarse cada pouco tempo con auga salgada, pois é unha serea, e se non o fai converterase nunha pedra. No paseo, coñecen ao loro Ravachol e ao seu propietario, Perfecto Feijoo. Despois pasan pola praza da Ferrería e polo convento de San Francisco, onde está soterrado Paio Gómez Chariño. Pasan por diante do museo de Pontevedra e pola praza da Verdura, onde se instalou en 1888 a fábrica de luz. Tamén pasan polo Teatro Principal e coñecen a Castelao, Alexandre Bóveda, Casto Sampedro, Manuel Quiroga e Benito Soto. Finalmente, pasan a carón da Basílica de Santa María, e falan de Colón e do barrio da Moureira. 

A obra conta con dous personaxes imaxinarios, un neno humano e unha nena filla do Mar e da Ría. Amais, conta con múltiples personaxes reais de diversas épocas de Pontevedra. Está en terceira persoa con narrador omnisciente." 

Agora, aparece reeditado por Kalandraka con ilustracións de Xosé Cobas no seu estilo característico o que os edificios adquiren un protagonismo especial e as augas se fan presentes; un volume en gran tamaño e con tonalidades que xiran ao redor do amarelo e o ocre. Unha nova vida para esta obra que nos presenta unha cidade que non deixa indiferente.

Da presentación editorial:"Unha forma diferente de coñecer Pontevedra, a súa historia, as súas lendas e o seu patrimonio, a través do misterio e da aventura."

Acartoados de Xerais

Unha unicornia de El Hematocrítico con ilustracións de Alberto Vázquez. Preséntasenos unha unicornia e cóntanos que o que máis lle gusta neste mundo son as nenas, dinlle que non existen, pero ela cre na maxia e sabe que algún día poderá coñecer unha nena e cabalgar levándoa con ela. Así é, vai atopar un portal marabilloso debaixo do arco da vella e nese mundo máxico que atopa, hai unha nena que o colle no colo e o leva con ela. Outra historia á que se lle dá a volta. 

Outro título dentro dos Hematiños de Xerais e aínda que as ilustracións non son nada do outro mundo, a historia merece a pena... e máis se vemos que por fin O Hematocrítico xa escribía en galego. Unha sorte que perdemos, tampouco dese avance poderemos gozar!

Traducións

O neno ultramillonario de David Walliams, ilustrado por Tony Ross, traducido por Eva Almazán e publicado por Sushi Books.

Da presentación editorial: "Preguntástesvos algunha vez como sería ter un millón no banco? Ou mil millóns? E un billón? Ou mesmo un trillón? Pois preséntovos a Joe Spud.

Joe non necesitaba imaxinar como sería posuír diñeiro a carradas, diñeiro a dar co pé, montes e moreas de diñeiro. Porque só tiña doce anos, pero estaba o que se di total e absolutamente podre de cartos. Podía mercar calquera cousa que se lle antollase: un bólido de Fórmula 1, unha montaña rusa para el só, todos os xogos de ordenador do mundo… Todo, agás algo que o diñeiro nunca poderá comprar: un amigo."

Moi no estilo de Roald Dahl: as grandes esaxeracións, a defensa da bondade, o afecto como valor máximo, a loita contra os intereses espúreos... Todo sito sumado a unha estrela da televisión, un home moi seguro de si mesmo que cando fala de libros cita os seus no medio da narración. Tamén pode axudar que o seu ilustrador é compartido con Dahl...

Os forasteiros do tempo. A aventura dos Balbuena no Imperio Romano, escrito por Roberto Santiago, ilustrado por Enrique Lorenzo, traducido por Isabel Soto e publicado por SM Xerme. 

Da presentación editorial: "Soldados, leóns, gladiadores, o cónsul de Roma... Os Balbuena aterraron no Imperio romano. Unha nova aventura está a piques de encomezar! Xa sei que soa un puoco raro, pero últimamente no fago outra cousa máis que viaxar no tiempo a través dun buraco negro. Ben, en realidade non viaxo eu só: acompáñanme os meus irmáns, o meu pai e unhas veciñas. Esta vez aparecimos no Imperio romano, que é unha época moi interesante e emocionante, e ademáis fixemos unha morea de amigos novos; eu mesmo convertinme en gladiador e loitei contra un león! Pero o certo é que o único que eu desexo é volver á casa coa miña familia. Quen me mandaría a min meterme neste sarillo?" 

E tamén así:"Xa sei que soa un puoco raro, pero últimamente no fago outra cousa máis que viaxar no tiempo a través dun buraco negro. Ben, en realidade non viaxo eu só: acompáñanme os meus irmáns, o meu pai e unhas veciñas.

Esta vez aparecemos no Imperio Romano, que é unha época moi interesante e emocionante, e ademáis fixemos unha morea de amigos novos; eu mesmo convertinme en gladiador e loitei contra un león!

Pero o certo é que o único que eu desexo é volver á casa coa miña familia. Quen me mandaría a min meterme neste sarillo?"

Continúan as aventuras de Sebastián Balbuena de Moratalaz e os seus, de furado negro en furado negro, pasando dun tenpo a outro: dun poboado do afastado Oeste a un reino na Idade Media ou ao imperio Romano; dando saltos no tempo e no espacio dunha tormenta eléctrica noutra.