Así son os portugueses e así deberían respectarse. Pobres daqueles que non saben recoñecer o seu valor ...
A oposición demostrou hai uns días, a súa dignidade, apoiando ao goberno da nación ante a crise do virus coroado.
Demostrárono coidando do país, da súa tradición e patrimonio. Demostrárono o 25 de abril de 1974 cando puxeron en marcha unha revolución cunha canción e cando esa revolución se chamou a dos cravos ou claveles: as flores nas bocas dos fusís para acabar dunha ditadura.
Vímolo. Estabamos aquí vendo como o noso ditador fusilaba a cinco antifascistas.
Vímolo e escoitámolo. E gustaríame ter a man sete ou oito libros para a infancia contándoo, pero neste momento toca mostrar os documentos orixinais ou os que máis se lle acercan. Escoitemos... Esta canción escoitárase en Santiago por primeira vez, un concerto na cidade estudantil, Xose Grândola, Vila Morena de José Alfonso, un cantautor fronte ao réxime ditatorial de Antonio de Oliveira Salazar,
que dominaba o país luso dende 1926. Na madrugada do 25 de abril
de 1974, o pobo portugués mantíñase expectante á agarda de escoitar os dous sinais pactados polo Movimento das Forzas
Armadas (MFA) para comezar a protesta.
Ás 22.55 del 24 de abril, E despois do Adeus, de Paulo de Carvalho,
transmitida polo xornalista João Paulo Diniz da Rádio Emissores
Associados de Lisboa. Ás 00.25, do día seguinte, a Radio
Renascença, emisora católica portuguesa, transmitiu a canción de
Xosé Afonso.
E a tiranía caeu.
Dise que X. Afonso compuxo esta canción como homenaxe á Sociedade
Musical Fraternidade Operaria Grandolense da vila portuguesa de
Grândola, pois o 17 de maio de 1964 (Día das Letras Galegas, xa) actuou alí e iso supuxo un paso cualitativo para el.
Ningún comentario:
Publicar un comentario