Premios Pura e Dora Vázquez

Rafa Villar ganou o XVI Premio deLiteratura Infantil e Xuvenil Pura e Dora Vázquez coa obra O libro dos outros oficios. Un libro cun fío condutor, unha prosa coidada e rica como corresponde a un poeta e o logro dun ton que acompaña cada dos relatos.

As ilustracións son de María Villarino que o acada o premio por segundo ano consecutivo.

O obra presenta 33 relatos cheos de fantasía que teñen en común a inexistencia do oficio que describen. Polas páxinas van desfilando a afinadora de ventos, a apalpadora de estrelas, a apañadora de medos, a descubridora de xoguetes perdidos, a domadora de temporais, a escaladora de universos, a expendedora de sorrisos, a redeira de palabras, a regaladora de solpores, a reparadora de nubes, a repartidora de cartas extraviadas, a seleccionadora de ideas, a valedora de causas imposibles, a varredora de sombras, a redeira das palabras, a rastrexadura de lúas, a reparadoras de nubes, a probadoras de alfombras voadoras, a levantadora de escaravellos  … 

Todas elas femininas, unas máis afastadas da realidade ca outras porque se non existe algunha substituta, pode xurdir quen realice ese traballo en calquera momento e noutros casos serán máis difíciles de atopar.

O autor pensou que para estes oficios se prestaban máis as mulleres que os homes, tal vez porque sabemos máis da utilidade do inútil, do mundo das ideas que semellan pouco operativas pero levan unha carga de creatividade que as fai axeitadas para o futuro.  

Hai algunha pola que teño verdadeira preferencia como a coidadora de paisaxes (“A coidadora de paisaxes, no seu cometido, debe ter unha fe que mova montañas, dito isto de maneira metafórica. Mais en todo caso, si ten que saber que en ocasións fracasará no seu empeño, e precisará dunha gran forza de vontade para a vindeira vez seguir adiante, coidando de cada paisaxe. Ou o que é o mesmo, coidando deses lugares en que deitamos a ollada e soñamos.”), a expendedora de sorrisos (“Este é un dos oficios máis agradecidos que existen. Ben é certo que non se cobra moito por el, polo menos en cartos. Aínda que de todas formas, ver como alguén marcha cun sorriso apegado na boca é en si unha gran satisfacción”), a exploradora de lugares abandonados (“Ás veces, nos lugares abandonados poida que aparezan sombras, ou quizais sons, como voces, que lembren que antes aquilo estivo cheo de vida. Da vida das xentes que se foron a outros lugares, deixando tras de si o rastro das súas propias sombras”), a lanzadora de abrazos (“Toda lanzadora de abrazos sabe que, tarde ou cedo, haberá alguén, persoa ou quizais animal, que o reciba, e sobre todo que saiba compartilo. Mesmo compartilo unha e outra vez.”)  

E porque, como di o autor, ás vitorias sóbranlles pais e as derrotas son orfas, quero despedirme coa portadora de boas novas que me lembra aquel libro de Ariel Dorfman, escrito co seu fillo Joaquín, A cidade en chamas nas que un mozo atravesa a urbe repartindo as malas noticias da maneira máis suave e empática posible. Ese si que é un oficio para valentes, máis que o dos militares que van á guerra ou a fan a distancia.