"Carvalho Calero chega ao mundo da política a través da cultura, como lles sucedeu a moitos dos intelectuais galeguistas destacados durante o período previo á guerra civil. O propio Calero recoñeceu máis dunha vez que entrara en política "como vía para tratar de resolver os problemas culturais de Galicia.
Dentro da polítioca, atopa o seu espazo no ámbito do nacionalismo, unha corrente ideolóxica que defende a singularidade de Galicia como territorio lingüístico, histórico e cultural (...)" Creo que é suficiente este anaco, o parágrafo enteiro pode conducir a confusión porque maioritariamente o sentimento nacionalista é cultural, de defensa da identidade, de apoio aos que gardaron ao longo dos séculos un patrimonio cultural que hai que protexer.
"A gran proba" é como chama Carvalho Calero á guerra civil que se produce despois do golpe de estado, como di Cajaraville "un tempo que obrigou a todos os cidadáns do estado a tomar partido por un bando ou outro, moitas veces sen ter claros os motivos, simplemente por razón xeográfica, por tradición militar ou mesmo por azar." Houbo moitos que nin siquera tomaron partido, simplemente sufriron a represión, incluso en zonas afastadas da contenda como Galicia, onde os golpistas sementaron o terror para acabar coa menor posibilidade de resistencia. Seguimos a Cajaraville "(...) el sempre recordou aquel tempo como unha ignominia e unha vergonza colectiva que non debería repetirse, ademais dunha volta atrás no progreso acadado durante os anos da república".
No Acto da cadea fala do galego "filla do latín, irmá do castelán, nai do portugués..." o outro preso dille "Pero se estes non queren que se fale sequera, e ti andas a facer unha gramática" ao que contesta "Estes non van durar sempre. Pero o galego si..." Diolo oia!
A xente da Barreira é a primeira novela publicada en galego despois da guerra, en 1950.
Autor de poesía, teatro, narrativa e ensaio tanto lingüístico como literario; primeiro catedrático de Lingüística e Literatura Galega na USC, autor da primeira Historia da Literatura Galega e Gramática Galega contemporánea.
O seu legado atópase custodiado no Parlamento de Galicia.
A partir da década de 1970, Carvalho Calero amosa claramente a súa preferencia por unha corrente dentro da lingüística galega que busca a aproximación desta lingua ao portugués, un idioma que naceu da expansión do galego (...) defende a reunificación
Ningún comentario:
Publicar un comentario