mércores, 30 de novembro de 2016

Premios de tliteratura dramática. AGADIC



Imaxes de Ignacio Vilariño e Carlos Labraña (este xunto a Neira Vilas e Xosé Luna)
O IX Premio Manuel María de literatura dramática infantil, recaeu en Carlos Labraña, por O valo, e o XIII Barriga Verde de textos para teatro de monicreques (modalidade infantil) en Ignacio Vilariño, por Os golfiños e o xigante


luns, 28 de novembro de 2016

Premio Lazarillo



Jules Verne e a vida das mulleres planta de Ledicia Costas, publicada na colección Fóra de xogo de Xerais foi Premio Lazarillo de Literatura Infantil e Xuvenil 2015. 
Trátase dun libro de moi boa factura, ilustrado por Andrés Meixide, e xoga con eses feitos próximos á maxia como son as viaxes de Jules Verne a Vigo, ese marabilloso real que nos lembra a figura do capitán Nemo próxima á illa de San Simón. Pero tamén trata da reivindicación da cidade de Vigo. 
Un narrador/a que se descoñece (e pasa desapercibida) ata que ao final se presenta, resultando ser unha descendente (bisneta da protagonista). 
Trátase dunha saga de mulleres que convive cunha nephea (que ven sendo como a súa alma, que vive nunha planta que lle achega o olor propio á muller, é a mesma do nome que leva e nace no mesmo instante que elas) e coa que comparte todo. Unhas mulleres que acaban converténdose en árbore e han de ser soterradas nunha fraga secreta (no interior dunha das illas Cies –aquela que non pode ser visitada- no caso de Europa, porque hai unha saga en cada continente e unha fraga onde ir a enterrarse, un gardián que cando se casa cunha destas mulleres nace a gardiá da fraga...
Aquí tráese a historia de Jules Verne e as súas viaxes a Vigo na busca das mulleres planta, como dá con elas nunha botica onde Philipot coida da súa muller e da neta, xustamente no momento no que a avoa comeza o seu proceso de transformación e cómo será un emprendedor do cidade, Antonio Sanjurjo (o primeiro inventor do submarino) quen as axudará levándoa a esa fraga, como Pierre, o grumete de Jules Verne acabará casándose con Violeta. A historia triste deste neno abandonado ao que Jules Verne adopta dalgunha maneira, a da familia de Violeta con avó e Melisa en ausencia de Azucena (a nai que garda a fraga), o malo que é Gastón (o sobriño de Verne que fai de todo ata acabar disparándolle) e como Pierre unha e outra vez obedece aVerne ata o punto de destruír tamén ese submarino para que non poida volver á fraga e á illa; como todo desaparece (un incendio na fábrica “A Industriosa” acaba coas cartas de Jules Verne ao inventor) para manter o secreto destas mulleres. 
Os libros de Verne pairando polas follas; unha verdadeira constelación literaria...   

xoves, 24 de novembro de 2016

Premio Barco de Vapor



O detective de Nullarbor de Antonio Yáñez Casal, con ilustracións de Dani Padrón, acadou o Premio Barco de Vapor e foi publicado por  SM Xerme. 
En primeira persoa, un canguro conta unha investigación, pois si, el é investigador privado e a embaixada de Australia contáctao para facerlle un encargo: os nenos deixaron de durmir, porque os contos van cambiando sen manter as historias, debe indagar a razón e pórlle remedio. Ao final descobre que son as personaxes dos contos os que se rebelan e deciden non aburrirse facendo sempre o mesmo... aínda que as historias que van inventando son tolerías sen ningún valor, que cambian continuamente. Para a investigación, o detective acompañado da súa axudante (unha carracha que se acomoda detrás dunha das súas orellas) conta coa axuda dos bibliotecarios. Vanse movendo polo país, seguindo a peste que se vai estendendo a unha velocidade determinada e eles móvense para diante e para atrás, ata conseguir que unha escritora lles escriba un conto no que o canguro sexa o protagonista e así se poderá saber o que sucede cando cambia o relato. E así acontece: situado nunha aldea do oeste, no tempo dos vaqueiros, convertido o investigador en sherif; unha caixa na que mete un inmenso imán será a solución no enfrontamento cunha banda de delincuentes. Pero o importante é descubrir a razón dos cambios, ese aburrimento... do que terán que dar conta á rapazada e convencelos de que non deben coller carraxe porque cambien os contos, pois fano os personaxes para divertirse. 
O conto vai como un río, ben contado, cunha historia interesante; as ilustracións moi conseguidas e con unha unidade que lle dá estilo propio.

mércores, 23 de novembro de 2016

Poesía necesaria


Sopa de estrelas. Poemas de Pepe Cáccamo. Ilustracións de Berta Cáccamo. Urco Infantil.
Dous irmáns: un gran poeta e unha pintura de prestixio xúntanse para construír un bo libro, nun formato humilde.
Unha obra que a modo de sopa, recolle o universo a través de versos nos que se fan presentes as estrelas, galaxias, planetas, satélites, meteoritos, nebulosas, asteroides, lúas... pero tamén estrelas fugaces ou chuvias de estrelas.
O ceo no plato e a sinxeleza rimando coa calidade. 
Os recursos da boa poesía infantil, o ritmo e a musicalidade ao servizo dun produto pensado para primeiros lectores. As ilustracións, no estilo propio da pintora e absolutamente recoñecible, acompañan moi ben os pequenos poemas, coma dous irmáns que van da man. 

martes, 22 de novembro de 2016

Premio MOME de teatro Varela Buxán



Madeira de gañador da autoría de TeresaGonzález, acadou o I Premio MOME de teatro Varela Buxán no 2011. 
Teresa González é actriz, contacontos, docente e escritora. Conta con bastantes obras publicadas na colección A Pinguela da editorial Fervenzas, foi mención especial no premio Barriga Verde 2004 e no premio Rafael Dieste; conta co Álvaro Cunqueiro por Sempre quixen bailar un tango e o Manuel Mª por Pingueiras e tarteiras.
Catro personaxes (tres homes e unha muller) e unha mesa de cereixo salvaxe. Eles traballan nunha empresa (da que dous son propietarios) que se vai fusionar con outra (moi potente); nesa situación, un dos socios (o que desde sempre tivo madeira de gañador) comeza a falar coa mesa, semella que se comunican e que a mesa lle conta segredos (por exemplo, que o socio se quere desfacer del e do empregado tan pronto estea todo arranxado coa outra empresa...) pero a identificación continúa ata ir transformándose en árbore. Son depredadores, o protagonista semella arrepentido e identifícase co empregado (un home ecoloxista  e sensible aos demais seres da natureza); a súa moza, que anda a preparar  a voda e se atopa con esta situación, pero tamén ten que escoitar que o mozo sabe o da súa traición co socio, el anímaos a seguir... ao final, pídelle ao empregado que o axude a ir a un lugar onde plantarse e que no futuro o visite cos seus fillos; alí gardaralle unha boa sombra.
Humanos que se transforman en árbores e han de ser plantados na terra. Mulleres planta, na boca de Ledicia Costas, homes que tiveron madeira de ganador e van adquirindo madeira de árbores natural, na de Teresa González. Algo pasa que imos indo cara ao mundo vexetal.

luns, 21 de novembro de 2016

Premio Relato de Aventuras Antón Avilés de Taramancos



Un bo día para pasear, Scott. Ana Mª Gallego Gen. Editorial Toxosoutos.
Esta obra resultou ganadora do XII Certame Literario de Relatos de Aventuras Antón Avilés de Taramancos. 
A escritora, docente e tradutora, xa conta co premio Meiga Moura por Bandeiras negras, e tamén é autora  da obras de teatro O porco que perdera a cabeza e Don Matute e a árbore que falaba.
Un mozo narra en primeira persoa, a modo de diario o que sucede nas vacacións de Nadal cando se vai con dous amigos e unha amiga (na que ten certo interese) a un pobo da alta montaña (para prepararse para unha experiencia de frío radical) pois queren presentar un proxecto para ir á Antártida os catro ganando un concurso que convoca Cultura do concello. 
Un relato rápido, intelixente e culto, con moitas referencias e humor, con críticas aos políticos (que convocan algo da maneira máis escura posible para darlle o premio a alguén determinado) e con moita chispa a respecto do carácter dos seus amigos e do que sucede entre eles nesa viaxe, as razóns polas que a realizan e como resulta todo.
As ilustracións de Isabel Pintado en branco e negro e cor na cuberta, achegan ese regusto polo exquisito, esa referencia aos libros tan do gusto da pintora.