O primeiro libro dunha autora que
recolle a cita de Ursula
K. Le Guin: un adulto creativo é un neno que sobreviviu. E demóstrao!
Charlotte
de Consuelo
Vercher está publicado por Kalandraka
na colección 7
leguas, ilustrado por Clara
Encinas e traducido ao galego por Tamara
Andrés.
Da
presentación editorial: "Unha emotiva historia de familia, convivencia e
solidariedade. Un breve relato cheo amor e sabedoría sobre a xustiza, o sentido
da vida e a morte desde os ollos da infancia. Charlotte, cos seus case sete
anos, empeza a escribir as súas memorias. Encántalle cambiar de nome, abrazar
ao seu irmán, liberar grilos ou inventar palabras. O seu pai traballaba
deseñando motores para avións, aínda que agora recolle chatarra. A súa casa
parécelle un cámping con colchóns, montañas de roupa e xoguetes por todas
partes. Cando a súa nai enferma, Charlotte adopta o nome de Pallasa e proponse
coidar aos seus pais. Máis tarde, disposta a modificar o rumbo dos
acontecementos, chamarase Meiga. E aínda que as magas non sempre poden cambiar
as cousas, polo menos poden pedir desexos. Como fotografías dun álbum familiar,
as ilustracións de Clara Encinas achegan os protagonistas da historia aos
lectores e lectoras revelando detalles significativos das súas vidas
cotiás."
Un
anaco do comezo para coller o ton: "Chámome Charlotte. Teño seis anos,
case sete. Fixen a conta e xa vivín 2427 días. Non o fixen eu soa. Seis por
sete ás veces atáscaseme, así que pedinlle axuda a Colin. En troco tiven que
darlle un anaco de chocolate da miña merenda. (...) Crezo e crezo coma as
árbores do parque do lado e coma as do meu xardín. (...) O monitor quéreme e,
cando alguén me quere, eu namoro. (...) Digo ben rosmar porque non souben falar
ata hai cousa dun mes. Falar falaba, iso si, mais non coma o resto da xente,
así que ninguén entendía nada. Papá estaba moi preocupado e levábame a moitos
psicólogos, que me mandaban facer debuxos e me preguntaban moitas cousas para
intentar avaliar non sei moi ben o que. (...) Agora papá está mais acougado,
déixame tranquila e son a única raíña dun mundo que só me pertence a min. (...)
Quero moito a meu irmán e encántame darlle apertas. Estou namorada del, e tamén
de Manel, de Paolo e de moitos máis. O de Colin e máis eu é un amor non
correspondido. É unha mágoa porque, na tele, vexo namorados que se abrazan e se
bican na boca e son moi felices. Eu sei que non nacín debaixo dunha ponte, pero
fago que o creo para ter unha escusa e pelexar con el. Nacín porque papá e mamá
se deron un bico na boca moi longo e iso fixo que a barriga de mamá medrase e
despois, nun chiscar de ollo, mamá puxo na cama un pequeno animal que se
converteu en Charlotte. Hai uns días aprendín o que aconteceu máis polo miúdo:
como acabo de dicir, papá e mamá bícanse durante moito tempo, logo papá pega a
súa piroliña á parrochiña de mamá e de aí sae un bebé. Iso é máis ou menos o
que entendín"
A
inocencia falando de todo o divino e o humano, falando de si e dos demais, do
viciño que adoptou un compañeiro e vai casar con el, da enfermidade e a morte
da nai, a creación de palabras e o herdo da roupa, da solidariedade e da
relación cos viciños de diferentes nacionalidades, das manifestacións e da
revolución que sempre está pendente... A través das súas palabras imos
coñecendo a terrible situación situación da familia. Hai un capítulo no que
Charlotte fala en terceira persoa, porque ás veces hai que distanciarse para
poder resistir.
Un
marabilloso personaxe que vai formar parte do noso imaxinario: Charlotte ou
Flor de illa ao sol, como dicide chamarse ao final do relato.
