sábado, 27 de maio de 2017

Libros que voan e graffitis que se len

Avións de papel de Xavier Estévez foi finalista do premio Merlín 2016. Unha boa anada.
Unha historia contada por dúas voces: un rapaz e unha rapaza; unha situación de bullying e outra de disfuncionalidade motórica. Soidade, tristeza, dor, medos... pero tamén afecto e valentía, creatividade e humor. 
Un petisco:
"Algúns pequeniños choraban a moco tendido nos brazos dos seus pais. Coma se fosen á guerra. 
Eu sabía a verdade. Ían á guerra."
“Un can decidiu sacar a pasear a un home de bigote, tirando del coa forza coa que turraría dunha zorra no Ártico; un grupo de nenos xogaban á pelota nunha curiosa variante dunha arte marcial; e un par de namorados ollaban un cara ao outro coa mesma cara que unha ovella cando atopa un bo anaco de herba." 
Como pano de fondo Hooper, o pintor norteamericano. O seu apelido é o pseudónimo co que asina os graffitis un pintor anónimo e misterioso. Fronte a el un alcalde, como o d´A galiña azul, un Manolito Listón que agora se chama Saturnino Pérez, pero que se asemella (traxe escuro, gravata rechamante, relambido coma se unha vaca lle pasase a lingua pola cabeza, cunhas mans de dedos gordos coma chourizos... que quere acabar coas pintadas e con quen as fai porque “son un grave atentado contra  a dignidade desta vila. Iso non é arte”. Arte urbana, arte para todos porque un cadro ó poden ver unha cantas persoas pero as pintadas están para que as vexa todo o mundo, para que as gocen, facendo máis fermosa a cidade, nos din os rapaces.
Dúas soidades que se atopan. Problemas que poden ir superándose ca axuda dos demais, pero hai que contar con eles, hai que tocar no timbre da súa casa, hai que coller a man que che ofrece Lara (a profesora que cre no que fai e nun mundo mellor; a muller que está disposta a todo para facelo posible). 
Fronte ao alcalde a resistencia cidadá, directa, poñendo o corpo para evitar a destrución... Os rapaces de primeiros. 
E por se faltaba algo, incluso nos deixa un indicio de misterio, unha dúbida razoable da que non se fala, da que simplemente se achega unha mirada, unha sensación, porque o atropelo... igual non foi accidental.  

venres, 26 de maio de 2017

Anunciase a Xornada dos Clubs de Lectura

 
O 17 de xuño vai ter lugar a Xornada dos Clubs de Lectura.
Xa van alá 10 anos, 10 convocatorias de Clubs, 10 xornadas de formación arredor dos Clubs.
Ben se merecía unha festa especial!
Na quinta Xornada, un pequeno grupo de alumnado acompañou ao profesorado. Xuntámonos uns cincocentos e todo foi espectacular.
Agora, cinco anos máis tarde, o programa é impresionante. Vale a pena botar unha ollada... Falaremos máis tarde... agora, simplemente lembremos que Galicia foi a primeira comunidade autónoma que convocou club de lectura en centros de Secundaria, que nesta experiencia de clubs apareceron os de alumnado pero tamén os de adultos: profesorado, familias, veciños...; que os hai de temática e xénero libres, pero tamén específicos; que len en diferentes idiomas... pero a convocatoria fai unha aposta polo galego, que hai que dicilo queda nas mans do profesorado con toda a responsabilidade.
Nas vosas mans!!!!! 

domingo, 21 de maio de 2017

Obras ganadoras na Gala do Libro Galego

 


Na modalidade de ensaio:  
Labrego con algo de poeta. Biografía de Manuel María de Mercedes QueixasEditorial Galaxia
Na modalidade de narrativa: 
Todo canto fomos de Xosé MonteagudoEditorial Galaxia

Na modalidade de literatura infantil e xuvenil: 
Jules Verne e a vida secreta das mulleres planta. De Ledicia CostasEdicións Xerais de Galicia
Na modalidade de libro ilustrado: 
Canta connosco de Óscar VillánKalandraka Editora

Na modalidade de iniciativa bibliográfica: 
Aulas sen paredes de Rosalía Fernández Rial. Edicións Positivas
Na modalidade de tradución: 
Historia do nobre Ponto, que foi rei de Galiza e de BretañaAnónimo. Tradución: Henrique Harguindey Banet. Rinoceronte Editora

Na modalidade de poesía: 
O cuarto das abellas de Antía OteroEdicións Xerais de Galicia
Na modalidade de teatro: 
Moito Morro Corporation, Sociedade Ilimitada. De Carlos LabrañaEditorial Galaxia
Na modalidade de iniciativa cultural ou de fomento da lectura:
Ciclo Vermú entre libros (Libraría Paz)
Na modalidade de proxecto literario na rede:
A Sega. Plataforma de Crítica Literaria
Na modalidade de xornalismo cultural:
Zig-Zag da TVG

sábado, 20 de maio de 2017

Finalistas da Gala do Libro (Iniciativa cultural ou de Fomento da Lectura, Proxecto Literario na rede e Xornalismo cultural) 2017


Iniciativa cultural ou de fomento da lectura
Proxecto literario na rede
Xornalismo Cultural

Finalistas da Gala do Libro (Poesía e Teatro) 2017



Poesía
Teatro

Finalistas da Gala do Libro (Iniciativa bibliográfica e Tradución) 2017



Iniciativa bibliográfica
Tradución

Finalistas da Gala do Libro (Literatura Infantil e Xuvenil e Libro Ilustrado) 2017



Literatura Infantil e Xuvenil
Libro Ilustrado

Finalistas da Gala do Libro 2017

Narrativa
 Ensaio

mércores, 17 de maio de 2017

Casares e Riveiro Coello, os libros


A ferida do vento de Riveiro Coello ten relación con Vento ferido, a novela de Casares, que neste ano cumpre 50 anos. 
Casares aparece aquí como un personaxe máis, o fillo do mestre Paco, que fala con seu pai para que o avó lle mostre o rexistro que leva dos tolos... a rapaz comenta o encontro co escritor que vén de entrar na Real Academia Galega e, que na visita á súa casa, o agasalla con O Principiño e Vento Ferido.
Así narra o segundo encontro:
“Diante da porta de Emilita Peláez, o fillo de don Paco fala con don Ramiro, co Rodriguete e máis con Camilo Dios, os tres comunistas máis destacados da nosa vila. Ao carón, unha muller loura, esvelta, alta, con minisaia, un cigarro na boca, lanza unha gargallada de fermosos dentes brancos e apoia a súa alegría no ombreiro esquerdo do escritor, que é moito máis baixo ca ela. Ese aceno agarimoso insinúa que ela é a súa dona.”  
Volve Riveiro a Casares por aquela promesa que lle fixera cando no xantar posterior á presentación de As rulas de Bakunin pactara con el escribir a historia “dos seus tolos”, eses que se recollen no relato, personaxes que se distinguen de todos os demais pola orixinalidade e liberdade coa que se moven, polo vento que levan dentro da cabeza.
Unha bonita homenaxe!

martes, 16 de maio de 2017

Carlos Casares. Os seus libros libros de LIX, no seu ano (VII)

Hai un Carlos Casares tradutor de literatura infantil e xuvenil, aquel que está atento ás necesidades deste grupo de idade, que coñece o que se fai no mundo e o trae á nosa lingua.
Así nos chegan O Principiño de Antoine de Saint - Exupery e Os escaravellos voan á tardiña de María Gripe para a mocidade. Do primeiro destes libros xuntou Casares unha colección de edicións en diferentes linguas do mundo que constitúe unha exposición O Principiño arredor do mundo. A colección de Carlos Casares.
Tradutor e editor. Desde Galaxia, Casares atende esta franxa de idade cunha atención especial.  


luns, 15 de maio de 2017

Carlos Casares e os seus libros, pioneiros tamén noutros soportes




Hai que lembrar, que algún dos contos de Casares xa aparecían no que debe ser o primeiro vinilo de historias gravadas en galego, Contos galegos pra nenos, alá polo 1979 editados en dous volumes, cunha selección de textos de Xosé Paz, portadas ilustradas por Xosé Antonio Perozo e producidos por Suso Vaamonde, a través de firma Dial Limoeiro. 
Os textos do primeiro dos volumes son Choio e o rei Talento de Guillermo Abeixón, Os tres bandoleiros de Tomi Ungerer traducido por Xosé Paz, Amal e o leiteiro de Rabindranath Tagore traducido por Xulio Cons, A primeira aventura da ranciña de Anisia Miranda, xunto con A formiga esquiadora e A galiña azul de Carlos Casares.
De Perozo son tamén os diálogos e algunha das voces dos personaxes, xunto coas de Mª dos Anxo Prieto, Mª Xosé Porteiro, Mª Xosé González, Manuel Pombal, Antón Durán “Morris”e Suso Vaamonde, que se definen como grupo Avelaira. Nos sons, as músicas e efectos especiais Xan I. Cuadrado e Alberte G, Ledesma.

Precursores, tamén eles, na utilización de novos soportes, e demostrando que as historias resisten sexa cal sexa a maneira de contalas, porque antes e agora seguimos a necesitalas para que a Terra siga xirando abalada polos sons da nosa lingua, unha lingua azul e branca que ten a súa propia maneira de cantar.

domingo, 14 de maio de 2017

Carlos Casares. Os seus libros de LIX, no seu ano (VI)



O galo de Antioquía publícase tamén na editorial Galaxia, fóra de colección, coa colaboración de Caixa Galicia e con ilustracións de Andrés Meixide.
Unhas ilustracións nas que xoga coa simboloxía e as metáforas convertidas en imaxes, unhas representacións que asumen o prodixio tamén como algo normal e lle dan carta de naturalidade.   
Na presentación dunha das ultimas edicións, o fillo de Casares, Hakan, fala do pai e do seu sentido do humor, o gusto polas situacións absurdas e surrealistas así como polas personaxes pintorescas entre as que se moven os curas, o seu aprecio polas virtudes de comprensión e tolerancia e a consideración da intolerancia como o gran mal, xerme do fatalismo e da violencia. De todo isto temos no libro. 
De curas, da relixión ao entender popular onde Deus é bo pero o demo tampouco e malo, ou por mellor dicir: pódese crer na relixión oficial compartíndoa con outras crenzas. Así, o párroco é un home de bo comer e gozar, alguén que entende todas ou case todas as debilidades. Pero o seu amigo, un curiña "flor de pitiminí" é un fundamentalista que non dá entendido que un ferreiro se poida converter en galo e visitar a cidade asolagada. E así, como nos tempos da Santa Inquisición, esta actúa e o mundo pasa por etapa escuras. 

sábado, 13 de maio de 2017

Carlos Casares. Os seus libros de LIX, no seu ano (V)



O can Rin e o lobo Crispín, foi publicado na colección Árbore da editorial Galaxia en 1983.
Ilustrado polo arquitecto Pedro de Llano, sen que se lle recoñeza ningunha outra experiencia de poñer imaxes a unha historia, na literatura infantil galega. 
Personaxes da aldea e  o portento facéndose visible, pois é a historia dun can que fala, pero ademais é listo e valente. Cóntase o seu pasado... de cando andaba de pastor pola parte de Burgos e se fixera famoso por dicir as oracións en latín, de como foi regalado -por esta razón- ao bispo de Ourense e de como este llo ten que pasar ao abade de Beiro polas animaladas e pecados que comezou a dicir polas ensinanzas dun sancristán, de como fai favores a todos ata o punto de saír a buscar o médico de Amoedo para unha enferma no medio da noite e de como este se nega a ir polo medo ao lobo Crispín, de como o can o convence despois dunha aposta na que mostra a súa forza... De camiño atopan ao lobo, o médico está horrorizado, pero o can atácao, soltándoo só a cambio dunha promesa “que o día da festa de Beiro vaia á aldea á saída da misa e que diante de todo o mundo lamba unha ovella”. Así o fixo! Polo medio, aparece a enferma que coa febre crese unha princesa china, das que tamén o lobo escoitou falar e que ao final, cando ve o que este fai coa ovella afirma que lle dixeron que iso pasara unha vez en China, hai máis de vinte mil anos. 
Pode haber algo máis fantástico que a China no imaxinario do pasado, das súas mandarinas e das historias de Marco Polo ou de Cunqueiro? 
A fantasía en estado puro e campestre deste can Rin, o polbo xigante, o galo de Antioquía...    

venres, 12 de maio de 2017

Carlos Casares. Os seus libros de LIX, no seu ano (IV)



Lolo anda en bicicleta, é outra obra de Carlos Casares. 
Publicada na colección Bambán de Galaxia & Editores asociados (unha agrupación  de seis editores: asturianos, bascos, cataláns, galegos e valencianos que traballan colectivamente para conseguir unha meirande difusión das obras dos seus creadores ao pertencer a culturas e linguas minorizadas, formando parte: Bromera, Elkar, La Galera, Librs del Pexe, Tádem e Galaxia) para lectores a partir de seis anos. 
Con magníficas ilustracións de Manuel Uhía, realizadas con acuarela. 
Conta a etapa de aprendizaxe de Lolo sobre a bicicleta. Os seus avances son tan impresionantes, que non queda máis remedio que admitir que as dificultades que lle pon seu pai o que fan é mellorar ese adestramento. El faino ás agachadas, coa bicicleta do seu pai que lle resulta moi pouco axeitada pois só conta con seis anos. Faino no garaxe entre trebellos e obstáculos varios, e cando xa non pode máis, sube ao muro e practica nesa liña no alto... ata que o descobren.
Todo remata ben, coma nun conto feliz. Os Reis vanlle traer a bicicleta e el prepáralles un estupendo almorzo aos pais.

mércores, 10 de maio de 2017

Carlos Casares. Os seus libros de LIX, no seu ano (III)




Carlos Casares é un pioneiro no mundo da literatura infantil e xuvenil. Demóstrao con ese primeiro premio certame de Contos O Facho e no primeiro premio no certame de Teatro. Continuará facéndoo cando enceta o xénero das series literarias. Algo que agora nos semella tan natural, despois de todo o que fixeron Os Bolechas acompañando os nenos galegos de varias xeracións. 
Casares creou un personaxe, Toribio, que mantivo ao longo de varias entregas: Este é Toribio, Toribio contra o profesor Smith, Toribio e o contador de contos, Toribio ten unha idea e  Toribio revoluciona o tráfico. Ilústraos Penélope Ares e preséntase Toribio coma un neno de oito anos que fai inventos, leva un Lapis das Cousas Imposibles no peto do pantalón e no seu cuarto atopamos a Ra dos Recados (que percorre a Terra), a Pantalla Universal Chismorrosa (para observar o que pasa no universo mundo), o Telebrazo Global Laserizado (para chegar a todas partes), o Lingú (Lingua Autónoma Universal Dixitalizada coa que pode falar en calquera lingua)... É fillo dun publicista e unha profesora de música, amigo de Sara (que tamén inventa, pois dela é o Contador  de Contos de Efecto Retardado) e mantén contacto co profesor Papafigovich de Moscú, co profesor Pardau de Lisboa e non lle queda máis remedio que estar atento ás tolerías do profesor Smith de Nova York. 
Unha serie para primeiros lectores, pois pertence á colección Árbore con esa especificidade.


luns, 8 de maio de 2017

Carlos Casares. Os seus libros de LIX, no seu ano (II)



Así como foi o primeiro ganador do Concurso Nacional de Contos Infantís O Facho, cando en 1973 se covoca o Concurso Nacional de Teatro Infantil O Facho resulta premiada a súa obra As laranxas máis laranxas de todas as laraxas
Un divertimento, un nonsense marabilloso que leron e co que xogaron nenos e nenas dun tempo no que as obras de teatro dirixidas a eles eran moi escasas. Unha historia ambientada na aldea cos veciños como personaxes que conservan ese nome ao que se une unha característica que individualiza:  “Veciño da escopeta", "Veciño gordo" ou Toneladita, "Veciña desdentada", "Veciña sabida", "Vecño torto"). Ao seu lado, os dous protagonistas: Elías (pouco espabilado, bastante vago e despistado) e Anxa (traballadora e decidida) acompañados polo Ovo, a galiña Petra e o can Paulino. 
O sobrenatural vai entrando en escena a través das inmensas laranxas que nacen no limoeiro e das que saen moreas de cousas. O humor nos diálogos absurdos. A imaxinación facendo voar os zapatos e as escopetas ou dándolle voz a galiñas, laranxas e ovos. A confusión coa que cada un nomea as laranxas: limoeiros, bolas, toromelos, lambetadas, cereixas, cirolas,... O poder dos contos para cascar un ovo, para abrir as fontes ou para falar coas galiñas chocas. 
No escenario dunha aldea, cuns personaxes do rural, constrúe unha historia fantástica chea de humor que ilustra Seoane (nos decorados e figurinos) dándolle carta de identidade e valor. 
Esta obra de teatro, que se publica na editorial Galaxia en 1973, foi levada á escena no ano 2004 polo Centro Dramático Galego, sendo a primeira peza infantil que representa o ente público. Un enredo surreal.        

domingo, 7 de maio de 2017

A lectura, un beneficio












Os expertos sinalan que a través da lectura enriquécese o coñecemento, estimúlase a imaxinación, desenvólvese a capacidade de concentración e a memoria, mellórase a linguaxe... Quen dá máis?
Hai quen di (creo que Docampo) que les porque sabes e sabes porque les. E resulta unha boa maneira de resumilo.
A lectura é un hábito que hai que practicar. E para iso, o primeiro é que guste. E para gustar han de coñecer. Polo tanto, ao tempo e sen demora, débese desenvolver a competencia.
A lectura... para a vida académica, persoal, profesional; para avanzar a todos os niveis; para ter fiestras abertas aos mundos reais e de ficción, pa contar coas ferramentas imprescindibles para a vida; para ler e para lerse a si mesmos véndose reflectidos, podendo nomear experiencias para as que carecçian de palabras e referencias  
E por se fora pouco, tamén se fala da lectura como terapia, tanto de manuais de psicoloxía como de libros literarios; dos primeios dise que axuda a comprender o que lles ocorre e a ser partícipes na súa recuperación e dos segundos (cando se escollen pola temática relacionada co problema) pódese identificar cos personaxes, e sempre significará darse un espazo de tempo para pensar sobre a propia vida, coñecerse, aceptarse e sentirse mellor.

sábado, 6 de maio de 2017

Carlos Casares. Os seus libros de LIX, no seu ano (I)



Con Casares asistimos á recuperación ou rexurdimento da literatura infantil e xuvenil galega.
El aparece nos momentos inagurais deste sistema literario.
Gana o Primeiro Premio do Concurso Nacional de Contos Infantís O Facho no ano 1968 con A galiña azul. Aí está o seu libro, na primeira convocatoria do premio, cun conto que ninguén deixou de ler por aqueles anos e que aí continúa dicindo a súa verdade, dirixindo a súa protesta contra a uniformización, ríndose da opresión e facendo unha dedicatoria que fala do que hai que falar, cando se dirixe á nai da rapaza dicíndolle “Que non se esqueza nunca de que é galega” e continúa  xa falándolle á nena: “Eu non sei se te decatas de que es galega, Ana, nin sei siquera se sabes ben que é Galicia ou como é (...) Mentres non voltas, mándoche estes contos, escritos na túa lingua, para que ó escoitar estas palabras poida relembrar aquelas outras ditas por aquela campesiña (...)“. 
Escribir para xunguir á Terra. Un conto produto dos tempos de ditadura, cunha galiña azul que campa polo galiñeiro de Lorenzo, poñendo ovos de cores e dicindo cocorocó en vez de cacaracá;  pero que o alcalde Manolito Listón, non está disposto a consentir “por non ser como é debido”; os veciños artellan unha solución pintando todas as galiñas de azul, aínda que Leoncio (o tolo) se confunde e pinta a súa de vermello e mentres escapa da persecución con ela debaixo do brazo berra “Para gustos se fixeron colores”; as autoridades agardan que chova para descubrir a verdadeira galiña azul pero por agora... quenta o sol. Acompañan a este conto “A formiga esquiadora” na que se explica a historia dunha formiga valente que non se dá por vencida e, a pesar de ter unha pata rota, loita por levar a súa pedriña de azucre ata a morte, “O peixe da fonte do xardín”, onde coñecemos a Leoncio, o tolo que bota discursos e fai inventos; cando o garda acusa a un neno traste da morte do peixe el explica o que veu, que foi un acto xeneroso por parte do peixe que sae do estanque para darlle de beber a un paxaro que ven morto de sede: unha vida por outra, unha historia de sacrificio que lembra O espantallo amigo de Neira Vilas. O outro conto, tamén protagonizado por Leoncio “A bomba da felicidade” describe un dos seus inventos, unha bomba da vida e da risa en vez das bombas de morte que crean aqueles que semellan cordos. Historias un pouco tristes, polo menos algunha delas, que falan de abnegación, do valor da diferenza, das solucións alternativas, da reividicación da loucura e o pacifismo.    

xoves, 4 de maio de 2017

Carlos Casares. Os seus libros de LIX, no seu ano

Aproveito, para isto, un artigo que aparece publicado na revista Raigames que se publica neste mes de maio, en homenaxe ao autor.

Quero determe, en primeiro lugar, nun libro marabilloso que se publica en Galaxia, nunha colección sen nome que recolle tamén O galo de Antioquía e o libro de Manuel Rivas A lingua das bolboretas. O libro de Casares aparece ilustrado por Enjamio, unha escolla pola que hai que felicitar á editorial.
Un polbo xigante, ten -ao meu entender- iso que atrapa na primeira lectura e obriga a relelo, porque contén unha dose de misterio, de complexidade, de maxia inmersa no relato... que obriga a retomalo para non perderse.  
Realismo máxico e narración oral danse a man para levarnos a un mundo posible no que suceden acontecementos incribles, ou non tanto.
Un rapaz e a muller que traballa na casa dos seus pais. A maneira na que ela trata o trata e como lle vai conducindo a imaxinación ata conseguir superar a realidade. El, vivindo unha realidade concreta pero saíndose dela porque a imaxinación pode máis especialmente se é guiada por unha vella contadoa. O rapaz eo home que conta as lembranzas no presente.
Un relato cheo de imaxes marabillosas que nos trae unha bocanada de mar salgado, do mar ao que tememos as xentes da costa, aquel polo que se van para non volver, aquel que nos ofrece as historias máis prodixiosas... e misteriosas. 

Novas varias relacionadas con libros

                                                                                                                                                                    Imaxe de Matilda
Os libros viventes ou persoas libro, son un recurso máis a biblioteca; unha posibilidade de dinamizala tendo en conta as persoas próximas que poden achegar algo que nos resulta necesario. Ben o di o artigo: non todas as persoas teñen unha historia realmente de interese; ademais, en cada momento podemos facer fincapé nun aspecto determinado... pero aí está  iniciativa.
Igual que collemos un libro para entrar noutros mundos, podemos asistir á charla dunha persoa que ten algo que contarnos e facerlle preguntas. 
Por que pensar no próximo? Porque ás veces empeñámonos en mirar lonxe cando preto temos tanto e mais a man, máis entendible, máis doado, máis exemplíficante... Se pensamos un pouco, aparecen moitas persoas que son verdadeiros libros cos que organizar unha biblioteca vivente, unha edición especial. 
Varios medios andan a fala desta modalidade de libro, e cando isto sucede máis vale que nos fagamos preguntas.
Outra nova que recollo porque me parece que achega unha actividade que pode resultar interesante é a que fala de construír unha mapa dalgún lugar cos libros; eles elaboran un mapa do mundo, pero eu propoño un mapa da zona, do concello, un mapa en plan micro no que coloquemos aqueles libros publicados polos nosos veciños que aportan una riqueza ao medio. Con coidadiño, sempre cómpre telo... para non facer babecadas e colocar algo que non responda ao criterio, no caso de realizar selección; comentan no artigo que en España colocaran un libro de Carlos Ruíz Zafón deixando fóra o libro de Cervantes nos que andamos a penar todas e todos, ¡menudos prescriptores!   

mércores, 3 de maio de 2017

Campaña de fomento da lectura en euskera. Un exemplo


Unha maneira de fomentar a lectura en euskera.
"Irakurri, gozatu eta oparitu (Le, disfruta e regala)" é unha campaña que Euskaltzaleen Topagunea organiza en 40 localidades para fomentar a lectura de libros en euskera. Este ano o concello de Pamplona, as bibliotecas públicas e varias librarías súmanse a este programa.
O programa consiste esencialmente en premiar a retirada en préstamo ns bibliotecas dun libro de euskera, e  a súa conseguinte lectura, cun cheque de compra por valor do 35% del prezo que se poderá cambiar ao mercar un libro en euskera nas librarías de Pamplona que se adhiran ao programa.
As persoas interesadas, ao facer uso do servizo de préstamos das bibliotecas, collen un libro en euskera. Unha vez rematada a lectura, devolveno á biblioteca e alí cubren unha ficha con catro preguntas xenéricas acerca do libro lido. Ao completar a ficha, entrégaselle o cheque de compra para poder adquirir nunha libraría un libro en euskera un 35% máis barato.O programa propón que o libro mercado se convirta nun agasallo para algunha persoa próxima.
Unha maneira de visibilizar a lectura en euskera, ofrecendo ventaxas para poder mercar eses libros, impulsar o hábito da lectura entre a cidadanía, reivindicar o placer de ler e posibilitar que ese placer se comparta e se convirta nun regalo, ao tempo que se promove o uso das biliotecas públicas.