Álvaro ao seu aire é un deses libros que se deixa ler dende o primeiro momento, que che chama con esa imaxe de rapaz amable dende a cuberta, que gozas en cada capítulo. De
Monserrat del Amo, traducido por Ana Fachal e con ilustracións de Mª Luísa Torcida, está publicado por Bruño na colección Altamar a partir de seis anos.. Todo axeitado ao que é, porque a historia e as ilustracións van ao seu aire, expresivas e con sentido porque o que conta ten interese e está ben tratado.
A autora na dedicatoria di: "Para ti... Abrir un libro é como saír ao recreo ou ir ao parque, porque entre as súas páxinas tamén te xuntas con outros nenos e nenas para xogar e divertirte. Neste libro espérate Álvaro, un rapaz moi especial que vai ao seu aire pola vida. Seguro que acabaredes sendo amigos." Certo! É imposible non facerse amigo de Álvaro.
Así o presenta: "É enxoito, moreno e xurdo; ten dous remuíños no pelo e chámase Álvaro. Toda a xente do barrio o coñece porque, ademais de ser falangueiro e simpático, ten un brazo algo máis curto que o outro, aínda que non moito, e unha man pequeniña, precisamente a dereita, que non pode mover igual que a outra". Xa está, Álvaro ten un problema, pero el vai pola vida como se iso non tivera valor, proba todo o que lle interesa e cando non pode facelo, déixao e vai a outra cousa; nada o acomplexa, pero moléstalle cando falan do seu braciño como unha "mágoa" (-Fixáscheste nese neno? -Si. -Que mágoa!) que, como el di: "Si,. Xa o sei. Teño unha "mágoa". Pero, que sorte!, nin me pica nin me doe nin nada." As veciñas do piso de abaixo quérenlle a morrer, están sempre pendentes del, dándolle avisos e grandes merendas pero sempre andan co da mágoa e tentando que agache o brazo para que non se vexa. Os pais non, eles enténdeno cando explica "ë que unha mágoa metida no peto non serve para nada, e ao aire, axúdalle á outra man".
