Eric Carle e Amigos

 Amigos de Eric Carle é un álbum ilustrado, traducido por Iago Nicolás, publicado por Kalandraka.

Preséntase así. "Un álbum conmovedor que transmite profundas emocións e sentimentos sobre o valor da amizade, que supera ausencias e obstáculos." Porue un neno e unha nena eran amigos, dos de verdade, facían todo xuntos (xogaban, corrían, bailaban, contñabanse segredos...) pero un dia a nena marchou e o neno botábaa tanto de menos que cruzou un río, subiu unha montaña, atravesou un prado... ata  olleu un ramo de flores e atopou a aiga para darllas e volver xogar xuntos. O autor conta que escribiu ese libro acordándose dunha amiga que tiña de pequeno e á que nunca volveu ver

Deste autor tamén é Unha eiruga moi larpeira xa publicada nesta editorial en 2005, con tradución de Pilar Martínez e Chema Heras ou A araña moi ocupada  e Da cabeza aos pés e as ilustracións de Oso pardo, oso pardo, que ves aquí? todos eles con tradución de por Iago Nicolás.

Outra entrega da Señorita Buble

Unha nova entrega desta serie de Ledicia Costas que tanto gusta ao lectorado autónomo. A señorita Buble. Deus salve as raíñas está publicado por Xerais e ambientado na corte británica ata na presentación da autora e ilustrador (Andrés Meixide).

Así se presenta: "A señorita Bubble recibe unha carta de Isabel II e ten que viaxar de inmediato ao Palacio de Buckingham. A raíña está en problemas: hai unha invasión de ratas na cidade de Londres. Conseguiron entrar no palacio e roubaron unha das pezas máis valiosas da colección de Isabel II. Os roedores actúan baixo as ordes de Jack White, un cazador de ratas que conseguiu adestralas coa intención de dominar o Reino Unido. A inventora vai ter que despregar todo o seu enxeño para recuperar a peza roubada e tamén para que a paz regrese a Londres. Mais non o vai ter nada doado."

Non, volver a Londres é reencontrar o pasado, ese "accidente" no que perdeu un ollo e un brazo, ese irmán que non é amigo... pero tamén a raíña e a xente que traballa no pazo, o laboratorio que sempre foi dela, a presenza da raíña dos británicos recentemente falecida... Están as ratas e todo ese mundo ao redor delas. Está o respecto por todos os seres vivos que sente a señorita Buble e o seu fillo Vincent (ese neno feliz que forma unha familia perfecta con Buble), están os inventos e as solucións que sempre estiveron a man. Unha nova aventura que non vai defraudar a ninguén, porque nela recobramos esa atmosfera que para nós creou Ledicia Costas, ese universo no que a bondade loita por seguir viva.

As ilustracións de Andrés Meixide cumpren marabillosamente ese papel acompañante, ese complemento que alimenta a historia.

Un Premio Jules Verne de Literatura Xuvenil

Cicuta para dous de Rocío Leira acadou o Premio Jules Verne de Literatura Xuvenil na última convocatoria.

Así se presenta: "«Búscase persoa curiosa para resolver crime que aínda non se cometeu.» A aparición desta mensaxe na sección de anuncios por palabras dun xornal esperta a atención de Erundino Terrón, un filósofo solitario e rosmón. Xunto coa súa secretaria Irma, verase inmerso nunha investigación contra o reloxo que o levará a desentrañar as mensaxes cifradas que chegan cada mañá nas páxinas do diario.Unha investigación chea de humor e intriga que che descubrirá a cara máis sorprendente da filosofía e na que, buscando respostas, tan só atoparás preguntas."

Resultoume sorprendente porque a pesar da presentación agardaba o libro dunha matemática e atopei o dunha filósofa. Esas liñas invisibles que van das ciencias ás letras, da filosofía á matemática crúzanse pola vía da abstracción por medio de paradoxos que xogan co absurdo pero, sobre todo, co pensamento. A curiosidade, a busca da verdade e do coñecemento. Un percorrido polos filósofos antigos e polas anécdotas nas que se viron envoltos, para aterrar na actualidade. A relación entre un home solitario e "artista contemporáneo" nesa obsesión polo saber que só pode traer consigo o xogo con conceptos, seguramente sen resolución ou realización plástica na práctica. Un home ao que non podemos chamar ocioso porque vai á oficina coma un burócrata calquera a traballar "no seu", que conta cunha secretaria da que non se entende moi ben o papel (máis alá de xestionar as conferencias que lle aparecen ao Erundino) ou darlle o contrapunto ao xefe. Pois el, gris, está fronte a unha muller que se preocupa polo físico (como corresponde a unha secretaria, pode comentar alguén? pero ninguén a ve máis ca el...), a unha muller que le revistas do corazón e semella non poder darlle nivel á súa conversa, nin ideas (máis alá de ver o seu mundo dende fóra), unha muller que segundo imos lendo nos primeiros capítulos é menosprezada por el... pero o final vai resultar sorprendente, porque as cousas non sempre son como parecen e, por veces, o destino xoga contra nós.

Gustosa de ler. Unha novela que achega a filosofía ao lectorado novo e que pode dar moito que falar porque nas esquinas, nas dobreces hai moito que descubrir. 

Un novo traballo de Paco Nogueiras

Son animal é o novo traballo de Paco Nogueiras, ilustrado por Marc Taeger e publicado por Kalandraka.

Así se presenta: "Dedicado aos animais máis próximos e aos seus sons convertidos en divertidísimas cancións para cantar e bailar a calquera idade.

O bruar da vaca, o miañar do gato, o ladrar do can, o cacarexar da galiña, o zunir do mosquito... Ecos do mundo animal que inspiran os doce temas deste traballo co que viaxamos polo mundo a través de diferentes estilos musicais: dende un aire portugués aos ritmos do leste de Europa, dende unha balada acústica a un animado rock and roll, dende unha fanfarra circense até unha melodía de influencias andinas.

As coloridas ilustracións de Marc Taeger permiten imaxinar esa granxa divertida e as páxinas finais do libro achegarán a lectores e lectoras adiviñas, refráns e ditos da nosa tradición oral que falan dos protagonistas deste traballo."

A modernidade e a tradición oral, todo a un tempo, todo acompañado co sombreiro azul de Paco Nogueiras, o músico que acompaña os días das crianzas.

Un issu para coñecer mellor a obra

Libros de músicos

Fíxoo Fina Casalderrey con Mozart en O xenio da Cidade do Sal, ilustrado por Xosé Cobas e cun CD, coordinado e interpretado polo frautista Luís Soto e publicado por Xerais. 

Agora escribe Suso de Toro, tamén para Xerais co mesmo ilustrador e coa música incorporada de Fisión Atlántica Ensemble dirixida por Luís Soto cos cuartetos de F.J. Haydn e as Danzas de Reis de Guláns.   Trátase de O segredo de Joseph Haydn, tamén publicado por Xerais.

Preséntase así: "Suso de Toro relata un episodio descoñecido até o momento da biografía de Joseph Haydn: un desvío da ruta que o levaba a Londres e que lle permitiu coñecer o reino galego. Haydn descobre a nosa gastronomía, a nosa lingua, a música que se tocaba naquel momento en Compostela, e tamén deixa a súa influencia nos músicos do momento. Un acontecemento que imprimiu unha pegada sentimental na memoria do gran compositor. Todo o que relata o autor conta con documentación da época, excepto a propia visita do músico, da cal non hai constancia certa."

O autor trae ao músico alemán á xeografía galega, faino desembarcar en Carril, navegar ata Cesures e visitar Compostela onde coñecerá a Melchor Díaz o mestre de capela. Son os tempos de Haydn pero tamén dos mozos Mozart (que fai un "cameo" na obra) e Beethoven. Tempos de Napoleón e a campá Berenguela.  Dar voltas por Galicia nun tempo que non está recollido nas biografías, probar a nosa cociña, compartir a música dos grandes compositores coa popular, permitir que o este actúe coma un neno: escoitando novas músicas, deixándose engaiolar pola tonadas populares que o inspiran, pola rapazada porque está nos días da volta á infancia con toda a ilusión nos sentidos e nanorándose dunha muller... O enoresario que o acompaña na aventura e nola conta remata preguntándose "E haberá naquela aldea un mozo ou unha moza que na cara se imite a Haydn?" 

As reflexións de Herr Salomón, o músico metido a empresario que pon o acento na cuestión monetaria e o sentido común acomapañan ao vello mestre que goza dunha vida nas terras afastadas de Galicia, ás que chega por casualidade para ver o péndulo e o pórtico, coñecer o Sar e as nosas núsicas, as badaladas acompañando a chuvia... un mundo antigo que non poderá esquecer por moitos que sexan os éxitos nas cortes de Europa.

Premio Merlín de Literatura Infantil

Anxo Iglesias acadou o Premio Merlín de Literatura Infantil na penúltima convocatoria con Unha nova dimensión que aparece ilustrado por María Montes.

Da presentación editorial: "A partir do concepto xeométrico de dimensión artéllase este delicioso libro de poemas onde prima a compoñente lúdica e imaxinativa que conecta directamente co mundo da infancia. A poesía entendida como xogo. A poesía entendida como fonte de diversión. A poesía reivindicada, ademais, como unha dimensión con entidade propia. Ler «Unha nova dimensión» é asistir a un festival de creatividade. É un estímulo para a imaxinación!"

As ilustracións de María Montes e o seu deseño acompañando a edición, xogando coas cores das páxinas e das letras, cos diferentes caracteres e o seu tamaño, facendo chiscadelas marabillosas fan que o libro sexa un agasallo para os sentidos e o pensamento, un xogo no que o lectorado ten que implicarse, un obxecto de culto que non se esgota en varias lecturas. O entendemento entre autor e ilustradora conseguen unha obra moi orixinal e polisémica que nos obriga a deternos e volver atrás porque queremos entender que nada é gratuíto. Así partimos do punto para chegar á liña (recta ou curva) e descubrir a lonxitude, a liña do tempo (como exemplo?); seguimos co plano, continuamos con esa dimensión que é o tempo ata dar coa última dimensión: a poesía! Para finalizar, tócanos asinar un compromiso poético (só para persoas intrépidas).

Do romance á canción de roda, o abecegrama, o poema xeométrico, o anuncio breve, o poema eco-ilóxico ou o de primeira persoa, o poema con eco, o poema publicitario, xitanxáforas, ladaíñas, poema de monosílabos, metamorfose búmerang, décimas con gheada ou sen ela, pareados, cuarteta, trabalinguas e haikus, rap poemas, adiviñas, fonemoramas, tautograma, lipograma, pictopoema, aforismo, palíndromo, limerick... de todo hai, dos existentes e dos inventados

A poesía visual, a repetición de sons ata a saciedade, os espazos en branco para que o lector ou lectora complete, as nubes de versos para crear poemas... imposible aburrirse, temos xogo asegurado!

A referencia a Espazo Lectura, esa asociación - espazo que dá de ler -e da que forma parte dende a súa creación o autor- resulta imprescindible, porque el ademais foi coordinador do Club de Lectura Compartida Lendo Contigo e é un dos integrantes d´A Banda dos Cueiros

Maldiño, a vergonza da familia

Maldiño, a vergonza da familia de Esteban Souto está publicado por Antela editorial.

Da presentación editorial: "Os pais de Maldiño esperan que manteña unha curiosa tradición familiar, pero só conseguen que os decepcione unha e outra vez. Poderá Maldiño ser feliz  a pesar de todo?" Pois é o que hai, un país afastado, unha familia de magos malvados: Malvón (o pai), Maldicia (a nai) e o pequeno Maldiño. Malvón convertíase en dragón e arrasaba coas aldeas ou en pantasma e asustaba a xente, pero Maldiño era boíño, gustaba dos animais e das persoas... o pai pono a proba e el sae dela da única maneira que pode. Veredes que o rapaz ten cabeciña... Un bo conto e unhas ilustracións que van do colaxe a diferentes técnicas. Un álbum da colección Pitiños a ter en conta.

Outros produtos que van aparecendo: Unha cativa nova no parque de Cristina Leyva e Rocío Martínez publicado por La estrella azul traducida ao galego por Blanca Rodríguez. Un parque (sen apenas vexetación) e moita rapazada con familia movéndose por el; unha rapaza e un rapaz que non se ven e acaban véndose, seguramente quen o idea pensa en ensinar maneiras de relacionarse tendo en conta os gustos dos demais, observando...

Novela xuvenil: Setestrelo

Setestrelo de Manuel Esteban está publicada en Fóra de Xogo de Xerais.

Así se presenta: "Xano está a piques de facer doce anos e sente que non encaixa en ningures. Que o seu reloxo interior xira en sentido oposto ao do resto da xente. Que non sabe como abrir a porta que conduce ao mundo dos adultos. A súa avoa Asteria deixoulle, antes de morrer, un misterioso agasallo de aniversario que o levará ata o centro mesmo da Vía Láctea. Alí descubrirá que posúe un don. Que ser diferente o converte, precisamente, nun Abreportas. Setestrelo é un libro de transición entre o mundo irreverente da nenez e o territorio sufocado da adolescencia. Un libro sobre a procura da identidade e a dificultade que teñen os adultos para aceptar todo o que se afaste do normativo. Un libro para lembrar que, malia todo, sempre é posible escoller quen somos."

Fantasía mesturada con informática. Mundos que nun momento determinado entran en contacto. Tres rapaces diferentes, tres seres acosados na escola, tres persoas dispostas a dar a batalla por salvar mundos. A casa da avoa. A nai e a irmá, unha adolescente gótica que só a ven para berrarlle; un pai desaparecido (xa empezan a verse demasiados, como se a república bananera o fose cada vez máis). A relación interxeracional de avós e netos achegando aquilo que se precisa. Un mundo de estraños seres ou estrelas (ou o que sexa) que pode lembrar algo as películas galácticas con esas tabernas nas que o difícil é atopar a alguén semellante a ti, pero aquí esaxerado a grao sumo. 

Unha lección: só nos poderán salvar os inocentes, os demais están noutra cousa... 

A tradución dun libro de non ficción publicada por Baía edicións

Unha nova tradución dun libro de non ficción publicado por Baía edicións. Trátase de A linguaxe das plantas. Os seres máis fascinantes do planeta de Darya Beklemesheva e Helena Harastová e traducido por María Reimóndez.

Preséntase así: "Que pasaría se as plantas tivesen súper poderes dos que nada sabemos? Podería ser que as plantas sexan as donas do mundo? Cando miras para as plantas e as árbores seguramente dirás: moi bonitas, pero un pouquiño aburridas. As plantas nin andan nin falan e aínda por riba non fan nada cando as arrincamos, cortamos e cando lles prendemos lume. Pero sabemos o que facemos? Hai moitos científicos recentes que poñen patas arriba a nosa percepción tradicional das plantas e das árbores. Agora non só sabemos que se interesan polo mundo que as rodea, senón que reaccionan ante el. Ademais, comunícanse de xeitos que quen nos dera aos humanos!"

Un traballo moi interesante no que se recollen os resultados de investigacións que nos fan reflexionar sobre o mundo vexetal: os seus recursos, intelixencia natural, maneira de adaptarse ao medio ou de defenderse dos perigos, a memoria que pode gardar no tempo ou como utilizan o que nós entendemos por sentidos... Imaxe e textos magnificamente combinados para achegar toda a información posible, de forma amena e razoada. Un glosario final axuda á compresión e as traducións deste tipo de libros da man de Reimóndez enriquecen o produto e o saber.

Libro de autora

Pomodoro de Titimoki (texto e imaxe) publicado en Pequeno Merlín de Xerais, Así o contan."O oso Pomodoro vive tranquilo nunha pequena casa de cor vainilla rodeada de ducias de maceiras que coida con esmero cada día. Polas mañás, colle a súa cesta chea de mazás e fai repartimento entre a veciñanza. Non necesita nada máis para ser feliz. Un día descobre que unha comunidade de vermes se instalou a vivir nas súas mazás, e xa ninguén desexa comelas. Pomodoro vai ter que buscar unha solución se quere recuperar a súa feliz tranquilidade."

A min gústame o comezo" O avó de Pomodoro era vendedor de limóns (...) Sentía tanto amor polos limóns que cando naceu o seu fillo lle chamou Limoncello. O oso Limoncello, non obstante, adoraba os tomates e dedicou a súa vida á venda de tomates para salsas e ensaladas. (...) Gustábanlle tanto os tomates que cando naceu o seu fillo estivo a piques de chamarlle Tomatiño, pero ao final chamoulle Pomodoro. E a Pomodoro, o que máis lle gustan son as mazás"  

Pomodoro terá que ir máis alá do mar, seguindo as indicacións dos vermes, para ver que facer, como resolver o seu problema e o dos vermes... Hai algo que me dá para pensar: os vermes maniféstanse, pero non contra os seus inimigos primeiros, os que acabaron coas súas casas e alimento, senón contra Pomodoro. "Populismo" ou ignorancia?, andar lonxe das reclamacións e que todo nos soe sen máis?

Lectura fácil. Libro con pictogramas

Chibos chibóns con texto de Bata a partir da versión de Olalla González e ilustracións de Federico Fernández. Traducido por Iago Nicolás e publicado por Kalandraka na colección Makakiños ("porque hai persoas que nos ensinan a ver con outros ollos, a ler con outras palabras. Con elas aprendemos que, ás veces, un sol pode ser unha lúa"). 

Da presentación editorial: "Esta é a coñecida historia de tres chibos, un grande, outro mediano e outro pequeno, adaptada agora a linguaxe pictográfica (SPC) en galego."

Para a inclusión, para que toda a infancia poda ler sexa cal sexa a súa competencia, ten que haber libros con pictogramas. O mellor é poder editalos contando con asociacións con tradición e experiencia neste campo como Bata, para romper barreiras  de incomunicación e estimular o camiño da lectura. 

A historia é ben coñecida: tres chibos de diferentes tamaño, un peqeunno, un mediano e un grande, cada un deles ten a barba e os cornos que lle corresponden e que provoca unha fermosa repetición. Un dñia deciden baixar da ntaña ao val para comer herba fresquiña pero han de pasar unha ponte que entraña un perigo: está gardada por un ogro ao que conaseguen enganar e así poder á madurez.

Un álbum ilustrado para aumentar a colección de libros de lectura fácil, libros que facilitan a inclusión.

De BD e de poesía

Plus ultra. Transición ao futuro é unha banda deseñada de Alberto Varela Ferreiro publicada por Xerais. Podemos considerar que forma parte dun grupo de novelas gráficas que este autor está publicando, cada unha delas ambientada nun tempo determinado: Wolfram. Espías, nazis e maquis na II Guerra Mundial, Ulf de Jacobsland nas viaxes dos viquingos a Galicia e este últimona transición democrática, a emigración e o esoterismo, pasando polas mareas negras, as loitas das Encrobas e Baldaio, os extraterrestres, un futuro distópico a nivel ecolóxico, o rei galego dos xíbaros (Alfonso Graña), a conquista de América con feitos coma a morte de Atahualpa, amañadores de corpos que herdan o don... Demasiado contido, demasiado... que se completa cunha "Cronoloxía da transición", un Glosario ou os mapas de Galicia oa evolución dos incendios ou os vertidos nucleares. 

No bico do vento de Charo Golmar con ilustracións de Olaya Naveira publicado por Bolanda. Un libro agasallo, de gran tamaño, no que as ilustracións van tomando as páxinas (dun papel de gran calidade) para envolver os versos. A obra percorre cinco ámbitos: O tempo, A vida, A natureza, Enredos e Sentires.  A última estrofa do último poema serve de cata tanto a nivel de texto como de imaxe (que sentimos non poder achegar):

Amor (a Antonio)

Coa miña man na túa,   

co teu paso no meu paso,     

xuntos nos contratempos;    

arremuiñamos follas   

e construímos niños  

no bico mol do vento. 

Cambia o conto de Música Miúda

Cambia o conto de Música Miúda con ilustracións de Xosé Tomás, publicada por Galaxia en Sonárbore. Trátase de contar os contos do revés, e mellor, de cantalos. 

Empezan co conto de Xiana, escrito por Irene Quinteiro conde se lle dá a volta a todos os contos.Logo veñen os poemas cancións. Trátase de ir rachando roles eestereotipos, baseándose nos contos tradicionais, Carapuchiña, o lobo, os ananiños, a serea, a avoa singular, o piraa zen, nenas empoderadas, Branca de Neve, Cincenta, a Bela, a Besta, Matilda (aproveitan para facer unha canción da biblio*), os xogos non sexista senón todo o contrario, a diversidade de familias e tamén de bichos e bichocas, ningunha parrula fea e os ananiños facendo as tarefas domésticas. Moi de valores. Moi feito para... 

A lectora de mentes de César Mallorquí

A lectora de mentes de César Mallorquí aparece en galego con ilustracións de Sergio García, tradución de Isabel Soto e publicado por Rodeira na colección Tucán. Que pode pasar cando aos catro anos descobres que podes ler os pensamentos de calquera persoa? Sentiraste moi soa e diferentes dos demais? E, que pasa se contas ese segredo a alguén? É posible que non aguantes o barullo de escoitar moitos pensamentos a un tempo? Que podes facer para evitar ese problema?

Todo vai ter solución cando atopas a alguén coma ti, un chisquiño máis vello como para controlar algo máis a situación. Pero non todo o mundo é bo... non, non o poñas en dúbida, hai alguén malo, moi malo que tamén agacha un segredo. E hai unha irmanciña á que é imposible lerlle o pensamento, que misterio hai detrás desa nena e que é o que ela pode facer?

Unha boa historia para lectorado autónomo, ben contada, como corresponde a un autor recoñecido.

Oso e máis eu de Esther Peces, traducido por Marisa Núñez e publicado por OQO. É Premio Internacional 2022 de Álbum Ilustrado Ciudad de Fuengirola.

Unha nena conta en primeira persoa como un día entra na súa casa un oso e vaino rompendo todo, ela tenta ir amañando o que pode ata que se cabrea e lle berra. Daquela descobre que está ferido. Cólleo da man e lévao ao xardín para curalo. Así fanse amigos e el volverá a vela, de vez en cando. Unha fermosas ilustracións de grandes manchas (o oso non merece menos).

Unha vez máis asistimos ás historias que desculpan a maldade coa enfermidade, o desorden co tamaño...

Versión gráfica de "A nosa cinza" de Xavier Alcalá

 Cinza de Manel Cráneo

Das súas declaracións: "Adaptar una novela como A Nosa Cinza, con más de 80.000 ejemplares vendidos, ao formato cómic ten sido unha gran responsabilidade", apunta Cráneo. "Foi un reto muy complicado". A Nosa Cinza é unha novela "moi valente" que "fai reflexionar sobre moitas cosas", relata; ambientada case na sua totalidade en Ferrol, nos anos 50 e 60, e publicada a mediados dos 70. É unha peza "realista con toques melodramáticos" que recolle a vida adolescente na época franquista e as experiencias da mocidade, como o primeiro encontro co amor ou a relación coa morte, moi presente na obra, suliña Cráneo. De feito, durante moitos anos foi un libro recomendado en centros escolares e é un dos máis lidos por adolescentes galegos. "É unha das tres novelas máis vendidas da literatura galega", concreta.  Cinza está chea de escenarios ferrolás, como a praza de Amboage, a plaza de España ou o instituto Concepción Arenal." 

Da presentación editorial:  "Cinza é a adapatación de Manel Cráneo do "long-seller" A nosa cinza, de Xavier Alcalá, con máis de 80000 exemplares vendidos. Conta a vida de Xoán, un rapaz criado durante a ditadura franquista, orfo de nai, fillo de médico, de familia galeguista. Durante dez cursos escolares na cidade, con vacacións na aldea, que se vai convertendo nun lugar de moda para o veraneo, vemos a Xoán medrar no duro contexto do seu tempo. Os anos de escola e instituto marcan a transición do neno inocente ao mozo que se ha de enfrontar aos designios da vida para cortar o cordón umbilical coa súa familia. Cinza e unha obra univesal e intemporal chea de referencias polos temas que a vertebran: a morte, o sexo, a amizade, os excesos da relixión e a dureza dun réxime totalitario. A morte asalta o protagonista desde cativo; o sexo xórdelle como premio inalcanzable; a amizade corre paralela a unha violencia que ensombrece a vida do neno e do adolescente; o fundamentalismo relixioso acosa, abafa os sentimentos; imponse a Formación do Espiríto Nacional Católico empeñado en agochar o galeguismo.

De Tempos dixital enlazamos unha crítica de Manuerl Forcadela.

Novela para lectorado experto ou moi bo lector autónomo

Varias obras:

Un choque inesperado de María Reimóndez, cunha fermosa dedicatoria "Este foi tamén o derradeiro libro meu que leu a miña mai María José Meilán e sen ela a escrita será máis solitaria. Por iso conto con vós máis que nunca para acompañala!" Unha cidade, Lugo, catro rapazas: Ada (unha xenia da computación e a informática), Xela (unha lingüísta sen parangón), Lily (unha mestra da enxeñería), Mercy (un prodixio deportivo); así as define a autora nas primeiras páxinas, pero son moito máis ca iso, unha é cega, outra leva unhas pernas protésicas... pero ademais a súa procedencia tamén é dispar (étnia xitana, árabe, chinesa...), persoas non normativas, disidentes sexuais e mundos dos que fuxir, cheos de eucaliptos e incendios, con robots e control absoluto, sen animais... 

Un tempo futuro (despois da Gran Pandemia), no que a cidade está entregada ao turismo (servir a outros), controlada pola intelixencia artificial ou por seres que a controlan e son do peor. Dise que só o centro de día e o tanatario están pensados para os que viven na cidade, o demais está dirixido aos que veñen de visita e, polo tanto, van de paso e sen preocuparse do que deixan. Unha análise que semella feita para Compostela, para todas esas tendas de recordos barateiros que fan desaparecer o tecido comercial que existía ata hai pouco tempo. Grandez monopolios dominan o mercado. O que está claro é que esas catro mozotas, e as dúas nenas que viven na natureza, poden virar o rumbo dese mundo que semella inamovible. A novela ten esa virtude de tratar turismo masificado e desaparición doutras economías, o sistema de decisión familiar na escola ("que as familias con cartos, brancas, de clase media, votaban e por suposto escollían unha e outra vez que as xitanas coma Mercy non estiveses nas súas clases", refugallo, gueto argumentando que esas medidas se tomaban para darlles máis espazo de aprendizaxe axustada), as barreiras que lle dificultan a vida ás persoas non normativas,a  relación entre as linguas e o poder, as discriminacións que só semellan percibir as persoas discriminadas...   Como sempre, a autora dá xogo para o tratamento de todas as diversidades, da ética e a política, da lingua e o humano... As ilustracións son de Julia Lago, no seu estilo propio.

Tres segundos na zona de Xabier López. Unha novela de BALONCESTO subtitúlana. E diso vai, dun rapaz que coma seu pai é afeccionado a ese deporte, que xoga e non o fai mal, pero que unha e outra vez é castigado por quedar máis de tres minutos na zona sendo pivote.... de como súa irmá tenta axudalo tocando unha bocina para avisarlle pero como isto non vale cando hai moito ruído e... ao final atopan outra solución. 

Así se presenta: "Roberto non é o primeiro da casa en xogar ao baloncesto, pero si quen máis problemas ten cos «tres segundos na zona». Conseguirá a súa adestradora que os árbitros nos llos volvan pitar? Será a súa irmá quen dea cunha solución? Logrará o ADAB CLUB facer un bo campionato a pesar de todo? Dende o frío inverno de 1891, cando James Naismith inventou o noso deporte favorito, non se viu nada igual. Ou si?"

As ilustracións son de Michel Casado

Igual poucas noces, pero moito deporte.

Os contos da Moura. As ensinanzas da deusa

 

De Rafael Quintiá era tamén A moura que creou o mundo. O mito galego da creación con ilustracións de Miguel Peralta de Cestola na cachola. Agora presenta O desencantamento. Unha historia de valor e decisión, publicado por Miudiño.

Conta que "Brais é un rapaz coma calquera outro rapaz dunha aldea galega. As fins de semana adoita ir co gando a un lugar chamado “Outeiro das Mouras”. Era un lugar estraño, con penedos cheos de debuxos gravados…Quen serían esas mouras que lle daban nome ao lugar?

A poética narrativa de Rafael Quintía xunto as fermosas ilustracións de Miguel Peralta, fan deste un libro único, unha marabilla para os sentidos de nenos, nenas, vellos e vellas que queiran gozar da reconexión coa tradición oral e a mitoloxía galega.

Dende a fermosura narrativa da tradición oral, a colección “Os contos da Moura” busca xerar un novo espazo para a posta en valor da nosa mitoloxía, dos contos e lendas repartidos por todo o territorio galego.

“O desencantamento” é ademais unha co-edición realizada entre Ab Origine SLL e Miudiño S.Coop Galega, colaborando exclusivamente con empresas da economía social de Galicia, mostrando que a través da cooperación podemos conseguir resultados orixinais e de alto valor engadido. Desta volta, acompañados por Cestola na Cachola, Catro Ventos e Gráficas Anduriña"

Unha lenda e unha ilustración que funciona moi ben agás á hora de colocar zocas en vez de zocos á criatura. Unha ensinanza ou varias: que todo o mundo merece unha segunda oportunidade, ás veces para conseguir o que máis desexas tes que vencer primeiro os teus temores, que na vida non hai que ter medo a enfrontarse ao descoñecido e que cando desexas algo debes ir por iso sen medo e confiando no que es e no que podes facer...

De Pepablo Patinho e Dani Padrón

De Pepablo Patinho e Dani Padrón é o libro Receitas para cociñar o ar, publicado por Embora.

Así se presenta: "A miña avoa tamén era unha meiga. Ela lía moitísimo máis ca min. Tiña libros por toda a casa; andeis, caixóns, arquetas...; habíaos baixo da cama e incluso na cociña! Alí tiña libros nun
alzadeiro cheos de feixes de herbas que recendían a marabilla. E foi alí onde, precisamente, lin o primeiro libro que me transformou: Receitas para cociñar o ar." Un feixe de relatos que teñen como decorado de fondo a natureza, unha mirada distinta na que as meigas nos acompañan da forma máis natural, onde a referencia aos libros de fadas producen risa pero non así aos de aventuras como A illa do tesouro ou Moby Dick, onde a aprendizaxe nos sae ao encontro porque non é o mesmo a necesidade de auga e a sede; porque os camiños están vivos, teñen séculos, son compartidos con outros seres -e outros tempos- e deben nacer naturalmente; porque cando encontras ecoloxistas descobres que somos parte da vida que nos rodea e sabemos que esa vida é tamén a nosa, porque o mellor alimento é o ar; tamén descubrimos a diferenza entre unha mestra e unha boa mestra, o valor das historias que nos contamos, a razón polas que as fragas non teñen portas e as árbores teñen pastores...

Coñeciamos este autor a través do teatro:  ...3, 2, 1..., Nana para un soldado, a poesía de Lúa ou O saltón astronauta.

Esmendrelle, unha colección de libros seleccionados por El Hematocrítico

Seleccionados e traducidos por El Hematocrítico. O que resulta algo especial se contamos con que os seus propios libros son normalmente traducidos ao galego por outros, pero alegrámonos infinitamente que agora o faga el cos desta colección. 

Vai polo pan de Jean - Baptiste Drovot publicado por Edicións do Cumio.

"Neste primeiro libro o noso protagonista Manuel recibe o encargo de ir polo pan á súa vila. A Manuel encántalle o pan, pero tamén pasear e claro, despístase un pouco de máis polo camiño e, cando chega, evidentemente a tenda está pechada. O que comeza como un simple recado convértese nunha aventura épica e trepidante cando Manuel tenta conseguir o pan dun xeito menos habitual (...) Un libro axeitado para explicar aos nenos que non todo sae sempre segundo o previsto! As delicadas ilustracións de cada páxina están rodeadas por unha fina liña negra co texto debaixo, o que reforza a sensación de estar nunha historia de aventuras".

O que tal lle pasa a Manuel cando vai polo pan... e cando volve, despois de mil aventuras nas que corre moito, pero que moitos riscos, a nai pregúntalle: - E o pan?  Como son as nais e a vida cotiá!!!