Álbums ao paso

Bruno de Emilio Urberuaga, traducido por Xosé Duncan e publicado por Bululú. Letras maiúsculas para contar a historia de Bruno, un ser que se aburre e vai xogar a transformarse mentres percorre os números do 1 ao 10 (un dromedario, dous camelos, tres ovellas, catro gaivotas, cinco peixiños, seis narvais, sete crocodilos, oito cebras, nove xirafas, dez cacas nas que non se transforma porque lle dá noxo) ata que atopa a mellor compañeira de xogos. As imaxes máis esquemáticas, as cores mínimas... ao servizo da expresividade.

A pantasma colorida de Gema García e Rocío Pedreira publicado por Hércules Ediciones na colección Novas lecturas de Hércules. No país das pantasmas todo era de cor branca agás o xardín das flores, por iso hai unha prohibición (as pantasmas non poden tocar as flores), unha pequena pantasma non o pode evitar, achégase e non quen de recuperar o branco da saba, pide axuda inutilmente e acaba fuxindo, pero vai atopar un rapaz que lle axuda e fará que o mundo das pantasmas cambie de cor. Letras maiúsculas e ilustracións axeitadas.

O misterio do tulipán de Yolanda Álvarez Castro publicado por Peruchela Edicións. Letras maiúsculas. Unha historia coñecida, a formiga diferente que gusta cantar e á que lle falta unha pata (lembramos A formiga coxa de Marilar Aleixandre?), fuxe e métese nun tulipán a vivir, alí recibe a visita doutros animais que a animan porque todos son diferentes e algún defecto (por chamarlle dalgunha maneira) sempre teñen. Ao final un poema para as nais. Unha obra prescindible (agás que demostren o contrario). 

Varias novidades

Un ladrón no museo de Susana Peix e José Ignacio Valenzuela, ilustrado por  María Brenn e publicado por Cumio na colección + 8 (Características pensadas e deseñadas para facilitar a lectura a toda a rapazada).

Durante a visita ao museo paleontolóxico dun grupo de escolares, descobren que desapareceu un dos ósos do esqueleto o Tiranosauro Rex. Ninguén podería saír do museo até que desen co ladrón! Lucas e Leonora sabían que chegara o seu momento: tiñan que investigar para descubrir o autor do delito. Pero non ía ser tan sinxelo como pensaban ao atoparen a primeira pista... Cada unha delas semella conducilos cara un sospeitoso diferentes, pero cando unen todas as "pegadas" verán un pouco maís claro cara onde ir. Descubrirán finalmente quen roubou o óso do dinosauro?

Asunción e as constelacións de Alba Rozas e J.M. Dopazo, ilustrado por Iago Torres está publicado por Boadicea na colección Cartafol de Ciencia Ficción. Multilingua.  "A estación espacial Asunción dá voltas arredor da Terra para observar as constelacións. Na súa viaxe irá percorrendo o hemisferio norte para descubrir animais, cazadores, dragóns e mesmo unha parella de namorados. Queres saber como son as constelacións? Mergúllate nesta aventura chea de sorpresas." En tres idiomas, con pequenos textos xogando coa rima. 

Explican que esta colección infantil procura descubrirlle ao público lector máis cativo a natureza que o arrodea, a través de elementos do xénero, desde unha perspectiva didáctica e plurilingüe. Os álbums contan coas ilustracións de Iago Torres e os textos, elaborados para fomentar o gusto pola lectura, van acompañados das traducións ao portugués e ao inglés.

 

 Aventura no Ártico de Susana Peix e Francesc Bailon ilustrado por Mar Villar está traducido por Iolanda Mato e publicado por Cumio na colección +8

"Tulok e Sila saíron na súa zorra dispostos a encontrar os tuniit, unha tribo de xigantes que, segundo as historias do avó Malik, viviran no Ártico había moitos anos. Ninguén os vira nunca, aínda que encontraran algunhas pisadas enormes gravadas na neve do deserto de xeo. Unha tormenta de neve, un alude inesperado e un encontro sorprendente levaranos a vivir unha aventura inesquecíbel. Atoparán a tribo prehistórica?" Os avós contando historias, dous irmáns inuit, unha zorra cos cans, un deserto de xeo, unha lenda sobre como se crea a brétema, figura de marfil do corno dunha morsa, un amuleto que protexe dos espíritos, explorador que constrúe o coitelo que precisa cos excrementos xiados, a maneira de enviarlles mensaxes aos antepasados a través das auroras boreais... son Historia ou lenda os tuniit?serían tan parvos como os queren facer ver os inuit? 

A incursión de Diego Ameixeiras na LIX e unha historia mítica

A incursión de Diego Ameixeiras na LIX dá como resultado Xulia Belavista, detective animalista que ilustra Jorge Campos e publica Tambre na colección Ala Delta.

Da presentación editorial: "Espertaches pola mañá e o teu gato non está durmindo no seu recuncho preferido ou afiando as unllas no sofá? A túa tartaruga marchou de excursión sen deixarche unha nota na neveira? Botas en falta as sesións de natación sincronizada do teu peixe? Non te preocupes. Os teus problemas teñen solución. Chama a Xulia Belavista, detective animalista!"

E así se presenta a protagonista ao comezo da historia que el mesma nos vai contar, en primeira persoa: "Coido que aínda non nos presentaron. Son Xulia Belavista. Gústanme os animais. Gústame axudar. Gústanme os enigmas e as emocións fortes. Dedícome a investigar. A seguir pistas, a observar, a preguntar. Cando se me presenta un misterio, quero sabelo todo. Son unha falangueira profesional." Ela é muller e ten un gato.

A Xulia aparécenlle un mundo de casos, case sempre relacionado con mulleres e as súas mascotas: unha cadela, un peixe, unha tartaruga, unha burra, un coello, unha ovella, unha pita, un hámster ou unha vaca. A súa capacidade de observación fai que sexa quen de entender aos animais, así descobre que o seu gato non quere ir á praia e terán que cambiar o lugar onde pasar as vacacións, porque ter unha mascota é unha responsabilidade.  Ao tempo que nos divirte, a lectura vainos introducindo nun mundo no que os animais son como da familia, amplía os horizontes ao colocarnos fronte a un par de homes sen fogar ou fai que reflexionemos ao redor dos nosos prexuízos. 

O pequeno libro da intrépida Éire de Juáncho está publicado por Galaxia.  

Da presentación editorial: "Cando un ousado libro quere transcender, busca o xeito de narrar unha historia épica. Poucos hai tan impetuosos coma este. Nas súas páxinas é el o protagonista. O libro dentro do libro. E, xunto a el, unha nena valorosa. Unha aventura onde a natureza, o misterio e as emocións se abren camiño a cabalo da afouteza da pequena Éire. O amor desta nena pola súa xente vaina levar tan lonxe que lle será difícil atopar o camiño de volta."

O autor Juan de la Cruz Castaño Vicente, juáncho (O Porriño, 1977) ten publicadas dúas obras, Na procura do medo esquecido (Editorial Galaxia, 2021) e Lola busca su color (2022).Licenciado en Publicidade e Relacións Públicas (Universidade de Vigo, 2004), a banda deseñada levouno a dirixir o fanzine Comikaze (1996-2005). En 2008 constrúe o seu estudio de comunicación gráfica juáncho DEBUXA & DESEÑA.Na actualidade é director de Acienciacerta, unha mostra de ciencias na rúa, que coorganiza co Concello do Porriño, onde ciencia, banda deseñada e cultura van da man.

Nin o libro é convencional nin tampouco o autor, escritor, ilustrador e deseñador. Xoga cunha tipografía de país celta, con ilustracións dixitais a modo de colaxes e a historia da nena dunha tribo. Vive nun castro, tolea por ser coma os demais ou mellor e cando toca facerse a valente... aí vai ela con decisión, decide enfrontar a adversidade no bosque e así descobre o que hai detrás da supersticións e pode salvar ao seu pobo.

Os libros das Letras

Sei cantar e sei bailar de Eva Mejuto está ilustrado por Lucía Cobo e publicado por Xerais en formato grande de tapas duras.

Da presentación editorial: "Un fermoso álbum ilustrado para homenaxear a todas as mulleres anónimas que teceron, amaron e transmitiron a nosa música, poesía, lingua e cultura ao longo dos séculos." "Enfiando un ronsel de cantigas, muiñeiras, maneos e xotas, Sei cantar e sei bailar segue a pegada das viaxes de Dorothé Shubarth por Galicia. Neste álbum ilustrado acompañaremos a musicóloga suíza do Courel á Costa da Morte, recollendo as voces das mulleres que mantiveron viva a faísca da lingua no seu cantar. Tocaremos coa pandeireteiras de Mens, cantaremos con Adolfina e Rosa Casás e bailaremos con Eva Castiñeiras para homenaxear a todas as mulleres anónimas que teceron, amaron e transmitiron a nosa música, poesía e cultura ao longo dos séculos. Elas todas son as homenaxeadas no Día das Letras Galegas 2025. O álbum, con texto de Eva Mejuto e ilustracións de Lucía Cobo, conta cun apéndice informativo e cunha web para achegarlle á rapazada, e traballar na aula, un petisco do amplo universo da poesía e da música tradicional galega: a de onte e a de hoxe."

Nas capas a noite, as mulleres que cantan e bailan a modo de constelacións. Nas ilustracións as panderetas seellabn flores que nacen como remate de plantas porque a natureza está sempre presente, tal vez polo rural, porque elas sempre andaban polas aldeas e porque nelas se gardaron as cantigas e os ritmos. Dorothé é a protagopnista dunha historia coral. Busca un tesouro e vaino ir atopando nas casas destas mulleres que gardaron a tradición entre a terra quecultivaban e as estrelas que como música iluminaban as noites. Polo medio as coplas e a suíza percorrendo os camiños da patria prestada, homes e mulleres bailando.

O libro complétase con varios apartados que levan o nome de "Daquelas  que cantan (e tocan e bailan), "Daquelas que recollen os cantos" e "Daquelas que seguen a cantar" para rematar cun código QR para acceder á lista de reprodución preparada para o caso. 

Canta, miña compañeira. O legado das cantareiras de María Lado está publicado na colección Merlín de Xerais.

Da presentación editorial: "Unha viaxe desde o tempo e o lugar das pandeireteiras homenaxeadas no Día das Letras Galegas 2025 ata hoxe. (...) Adolfina, Rosa, Eva, Prudencia, Asunción e Manuela son os nomes propios de seis das miles de cantareiras ou pandeireteiras que ao longo do tempo crearon e conservaron unha rica poesía popular oral, que foi transmitida de xeración en xeración. Grazas a mulleres coma elas, chegaron a nós coplas, ritmos, bailes, contos, xogos, remedios e costumes. Sen ese prezado saber, a música galega que escoitas hoxe en día e a literatura que les non serían as mesmas. Por iso, esas mulleres son as homenaxeadas no Días das Letras Galegas de 2025. Este libro é unha viaxe ao seu tempo e ao seu lugar, durante a que descubrirás cousas sorprendentes e coñecerás xente á que, como a ti, a move a curiosidade."

A través dun código QR podemos acceder a un vídeo onde a autora nos introduce nesta temática. A palabra áxil de María Lado vainos levando coma un río mentres nos fala das cantareiras e de todo o que xira ao redor. En vermello aparece documentación que complementa a informacióna respecto das Letras Galegas, de Rosalía de Castro, da infancia desas mulleres ás que se lle dedican as Letras do 2025, das cantigas e dos lugares onde se cantaban, dos contos que acompañaban as noites, dos instrumentos dos que se acompañaban, dos traballos do agro e das ferramentas que utilizaban pero tamén servían para facer música, das historia de Dorothé e da súa recolleita, do cego dos Vilares, dos instrumentais que se utilizaban para gravar os cantos, das regueifas, das recolleitas e de quen as facía, do loro Ravachol, de como chega á actualidade esta música... Todo iso adobiado con fotografías que nos sitúan nas coordenadas espazo temporais e de cantigas que nos meten en tema.

Un libro de moito interese para saber máis acerca desta celebración tan diferente, na que entran varias mulleres a ese altar no que se conmemoran as Letras.  

Ambos recoñecen o valor das persoas que recompilaron e entregaron o seu quefacer nas institucións públicaS como o APOI (Arquivo do Patrimonio Oral da Identidade no seo do Museo do Pobo Galego.

Os planetas. A música do firmamento de José Antonio Abad, Antonio Seijas e Gustav Holst

Os planetas. A música do firmamento / Gustav Holst co texto de José Antonio Abad e as ilustracións de Antonio Seijas, a música de Gustav Holst e publicado por Hércules ediciones. 

Un neno dorme e soña que está no mar, sae unha sereíña montada nun peixe voador e convídano a voar con eles, agárrase á cintura da serea e viaxan aos planetas que el estudou no colexio días antes. Chegan a Marte, os seus fillos Fobos e Deimos, nel o deus lévaos de viaxe polo planeta atemorizando a todos. Lévaos a ver a Venus, a súa amada, a deusa do Amor. Ela ten na man un cofre con pó de estrelas. Marte chama ao mensaxeiro alado (Mercurio) para que lle anuncie ao seu pai (Xúpiter) que organiza unha festa para eles, as súas lúas danzan ao redor en círculo, Saturno (seu pai) leva múltiples aneis na cabeza e esperta co ruído, tamén o fai Urano, o mago espacial, que leva aneis que xiran ao tolo sen caer, el aproveita para provocar explosións e tronos no medio da festa. Mentres tanto, nos océanos as augas andan revoltas Nepturno escoita que a serea escapou así que se monta nun carro de algas tirado por cabaliños de mar e vaina buscar a Xúpiter. Daquela o neno esperta ao atoparse sen a serea e o peixe, cae da cama e descobre que todo foi un soño.

Unha historia na que a través dese soño accedemos aos planetas, aos deuses da mitoloxía clásica e á música que lle corresponde a cada un deles. A sinfonía, a suite de sete movementos, cada un dedicado a un planeta. Lilas, azuis, rosas, amarelos... distintas cores, todas elas moi fortes para representar o firmamento, verde suave para o mar; o neno e a serea polo ceo adiante... tan pequeniños. Unhas ilustracións ben especiais para moverse por ese mundo case infinito. Un código QR dá acceso á música e a información sobre cada un dos planetas porque cada un deles ten unha música propia.  Non só temos información sobre planetas e mitoloxía, tamén sobre o compositor musical e a explicación da peza, polo tanto estamos ante unha obra de gran calado. 

Nesta editora tampouco podemos acceder á información e imaxe en galego.

Todo sobre os gatos de Monika Filipina, traducido por Susana Collazo e publicado por Lata de Sal.

Da presentación editorial: "Todo sobre os gatos descubre -por primeira vez- aquilo que os gatos fan con mestría cando nosoutros non miramos e estamos fóra de casa. A autora relata, con pinceladas cheas de imaxinación e talento que desborda cada páxina, que esconden os nosos felinos máis queridos. Cando marchamos descansan no sofá, pero nada é o que parece. Eles patinan, leen, escriben, cociñan, saltan, bailan... e algúns, ata nadan."

Semella que os gatos están todo o tempo durmitando nunha cadeira, verdade? Os pasos seguintes son a demostración desa mentira. Cando o seu humano se vai preguntan: que facemos? e empezan os plans: xogar, nadar, comer, bailar, patinar, ler... quedan esgotados así que botan unha soneca; espertan na hora da merenda a continúan calcetando, probando, posando, ledo, escribindo, bañándose, cantando e tocando, pelexando, buscando tesouros piratas, facendo arte de todo tipo, acrobacias ou xogandoao xadrez. De pronto: Silencio! Chega o noso humano! Pasámolo xenial, non? E ninguén se decatará denada, verdade?... As ilustracións demostran o contrario con imxes ben interesantes nas que se cambia de plano ou ángulo, se modifica o encadre dende a panorámica ou plano de detalle, organizadas e desorganizadas ou con ángulos imposibles.

Uha vez máis é imposible dende a editora acceder a información do libro en galego, nin xiquera á cuberta.

Unha nova serie da man de Ledicia Costas

Curriño é o protagonista, un can ao que lle cambia a vida (e moito) entre a primeira e a segunda entrega: Curriño.  O can influencer e Curriño. Benvido ao equipo. Unha serie de Ledicia Costas, ilustrada por Mili Koey e publicado por Xerais.

As sinopses cóntannos: "Curriño non necesita presentación: é o can máis famoso de Internet! E o máis lindo, obviamente. Seguro que ti xa o segues en todas as súas redes. Vive a corpo de rei, faltaría máis! Dorme na cama da súa humana, aliméntano con penso de importación e acicálano tres veces por semana. O que merece unha estrela coma el, vaia! Por desgraza, Curriño está a piques de descubrir que a vida fóra da súa mansión con sete cuartos de baño, jacuzzi e vistas ao mar é moito máis dura do que el cheiraba..." Asi é, as desgrazas nunca veñen soas e vánselle ir sumando unha tras outra, así descubrirça unha nova vida cun grupo de amigos.

Realmente, os humáns confúndense cando pensan que son eles os donos dos cans, aínda que tamén é certo que, ás veces, os animais reciben os castigos que merecen, e a sobrebia págase.  

"Curriño leva días con cara de can, no peor sentido: botárono da súa mansión, tivo que rebuscar no lixo e segue sen recuperar a súa preciosísima melena! E esa carracha tan pesada continúa suxeita ao seu pescozo. Vaia desastre! Ademais, as rúas están cheas de perigos. Por exemplo, King Kong, o terrible can dos ladridos potentísimos que monta garda fronte ao supermercado, e ao que non lle fai ningunha graza que Curriño poña unha pata no seu territorio. Será a axuda dos seus novos amigos, Frecha e Gordon, suficiente para enfrontarse a el?" A okupa que leva no pescozo é coma o vermiño da conciencia; non o deixa tranquilo e sempre ten a última palabra, pero a súa relacións cos outros cans que vai coñecendo vano colocando no seu sitio, pero algo está a pique de cambiar... que pasará? 

As ilustracións van a medio camiño do cómic con bocadillos e viñetas nalgún caso. Debuxos sinxelos de cores quentes que achegan unha presentación moi chamativa. Ao final hai unha páxina de adhesivos. 

O que máis chama a atención é a facilidade da autora para reinventarse, unha e outra vez, creando novos mundos de maneira pasmosa.

Un estraño realismo

Marta Villar asina Os peidos máxicos de Sultán con ilustracións de  Lucía Barros, publicado na colección Merlín de Xerais.

Preséntase así:"Unha disparatada aventura chea de humor escatolóxico e amor polos animais."

Por que realismo estraño? Non ten nada que ver co escatolóxico pero si con que os peidos teñan uns efectos inesperados; está relacionado cos gustos tan estrafalarios de Sultán, e como se resolven os problemas unha vez creados. Deixamos sen preocupación a aparición misteriosa do can ou o enigma que deixan sen resolver para poder darlle continuidade á narración nunha próxima entrega. Falamos dun realismo que se ve atravesado por algo como as mentiras dun neno. 

Agora deixamos que outros e outras lectoras nos dean a súa opinión, porque igual todo vale na LIXG, igual non hai límites para os xéneros, igual nos gustan as babas dos cans e os peìdos co sorpresa...

Houbo un tempo no que a maioría dos escritores e escritoras eran docentes, daquela Manolo Rivas tivo que aclarar que Avilés de Taramancos erataberneiro e el xornalista. Hoxe, asistinos á entrada triunfal dos xornalistas na literatura infantil, haberá que estudar as consecuencias desta icursión. Saben escribir, fano rápido... que máis?

Xe

Xe de Lara Boubeta Bamio esta ilustrado por Sara Valcárcel e publicado por Galaxia.

Preséntase así: "Esta é a historia dun neno ou dunha nena, quen sabe? XE é un misterio para todo o mundo. Anímaste a descubrilo?"

Un álbum en cores moi vivas, letras maiúsculas, barroco na presentación ocupando toda a páxina con horror vacuo. Unha estética case punk. A historia: "Xe nace unha fría mañá de outono nunha vila mariñeira. Seu pai sempre quixo ter un fillo futbolista. Súa nai en cambio, soñaba con ter unha nena loura á que poder poñerlle elegantes vestidos de flores. Pero Xe non era nada diso, nin neno nin nena, ou iso foi o que dixo o médico cando naceu..." O pai e a nai lévana a canto especialista hai ata rematar cun menciñeiro e ata que Xe lle dá a lección que este lles anunciara: "E por que non esperades a que sexa o bebé quen decida cando medre?" Pois si, nas súas mans, no seu sentir ha estar a solución. Porque,  que pode importar o xénero se é feliz?

Un booktrailer para facerse idea.

Libros para dar a coñecer unha enfermidade ou para non esquecer a Historia

Libros para... dar a coñecer unha enfermidade, normalizala

Son Mariña! A historia dunha nena celíaca de R.J. Peralta e Blanca Millán publicada por ACEGA (Asociación de Celíacos de Galicia) e Gadis.

Cada unha ten as súas condicións e circunstancias, ser celíaca para Mariña vén sendo unha pequena parte da nena feliz que é. Vainos explicando en que consiste a enfermidade e o que ten que facer para poder vivir con saúde. Explica que alimentos non pode comer e como privarse diso lle evita dores e molestias. Sintético, claro e positivo, cunhas ilustracións que achegan esa normalización e relativización do problema.

Se non lembras a Historia estarás condenado a repetila, semella dicir o libro Un frautista en Nilemah de Xabier López López con ilustracións de Santi Gutiérrez e publicado por Edelvives na colección Ala Delta. Nilemah (con hache tras do a) é unha vila que sofre a peste das ratas, unha vez máis se repite a historia, o caso é saber como reaccionar se xa sabemos o que pasou en Hamelín. Cando aparece o frautista, e leva as ratas sabemos o que vai pasar pero non como rematará... Será cuestión de ver esta nova versión ou este novo suceso. Unha nova volta á torca, a volta aos contos de sempre.

Cada vez que aparece "Nilemah (con hache tras do a)" fainos lembrar X (antes twitter), ou non?

Libro de autora

Pomodoro de Titimoki (texto e imaxe) publicado en Pequeno Merlín de Xerais, Así o contan."O oso Pomodoro vive tranquilo nunha pequena casa de cor vainilla rodeada de ducias de maceiras que coida con esmero cada día. Polas mañás, colle a súa cesta chea de mazás e fai repartimento entre a veciñanza. Non necesita nada máis para ser feliz. Un día descobre que unha comunidade de vermes se instalou a vivir nas súas mazás, e xa ninguén desexa comelas. Pomodoro vai ter que buscar unha solución se quere recuperar a súa feliz tranquilidade."

A min gústame o comezo" O avó de Pomodoro era vendedor de limóns (...) Sentía tanto amor polos limóns que cando naceu o seu fillo lle chamou Limoncello. O oso Limoncello, non obstante, adoraba os tomates e dedicou a súa vida á venda de tomates para salsas e ensaladas. (...) Gustábanlle tanto os tomates que cando naceu o seu fillo estivo a piques de chamarlle Tomatiño, pero ao final chamoulle Pomodoro. E a Pomodoro, o que máis lle gustan son as mazás"  

Pomodoro terá que ir máis alá do mar, seguindo as indicacións dos vermes, para ver que facer, como resolver o seu problema e o dos vermes... Hai algo que me dá para pensar: os vermes maniféstanse, pero non contra os seus inimigos primeiros, os que acabaron coas súas casas e alimento, senón contra Pomodoro. "Populismo" ou ignorancia?, andar lonxe das reclamacións e que todo nos soe sen máis?

Libros de viaxe para infancia, tamén

Dous libros: Grandes cidades, pequenos viaxeiros. Nova York e Grandes cidades, pequenos viaxeiros.Londres. Un subtítulo: Elixe a túa propia ruta pola cidade de Londres e pola gran mazá.

Dúas mulleres: Beth Beckman (editora e fundadora do sitio web Little Kid, Big City. Ofrece recomendacións de viaxes e actividaes na súa conta de Instagram) e Holley Maher (deseñadora de papelería que permanece detrás de Wink Wink Paper Co., ademáis de ser compositora e artista musical).

Tradución de Maruxa Zahera nos libros que presentan: apuntamentos para antes de comezar a viaxe, capítulos con cada unha das aventuras que aparecen no índice e un mapa final. Publicados por Bululú.  

Na presentación editorial dise que nas obras se combina o formato de guía de viaxe cunha serie de propostas interactivas que nos transportarán ás cidades máis espectaculares do mundo. É cousa de probar!

Bululú e Antela

Bululú presenta A cor dos sentidos (Un conto en branco e negro, a toda cor) de Gustavo Roldán, traducido por Xosé Duncan.

Así se presenta: "Poden as cores ser as protagonistas dun libro en branco e negro? A cor dos sentidos é unha reflexión moi imaxinativa e alegre sobre as cores que nos rodean. Só é preciso fechar os ollos para descubrir que podemos experimentalos doutro xeito, con outros sentidos diferentes á vista: azul é o son do mar; violeta, o recendo das flores; vermello, o calor dunha fogueira…Un álbum ilustrado e de textos moi líricos, que nos convida a observar o mundo a través das sensacións." 

Ese é o xogo: definir as cores por medio dos outros sentidos. Un xogo que abre a mente a outros noitos pois ese paso duns a outros sentidos pode multiplicarse. Un libro moi potente e iteresante dende o punto de vista do deseño gráfico e da historia. Minimalismo en estado puro. Escrito con maiúsculas.

Antela editorial, na colección Pitiños, presenta un libro de poesía no que os animais teñen un papel importante. Animalgama de Ramón Sánchez está ilustrado por Lucía Barros. Así se presenta: 

"Isto que tes nas mans non é un libro corrente,
é unha ANIMÁLGAMA!
E iso que é?
É un fantastilibro no que a poesía se volveu tola.
É «un gorila que baila ao son dunha gaita».
É «un verme en monopatín».
Ou incluso «unha medusa con tiracroios».
Se non mo cres, ábreo e verás!
Unha animálgama agarda por ti.
Seguro que che fai rir."

E así podemos entrar: 

"Se queres entrar, pois adiante, / o libro sempre está aberto, / dá igual que veñas ao trote / ou saltando coma un cervo, / ou facendo malabares / de acabalo dun cangrexo, / o importante é divertirse / con este feixe de versos."

Boa poesía e boas ilustracións. Poemas para  ir máis alá, para desmentir falsas verdades, para introducir o proceso da escrita, para percorrer o mundo animal e rematar a abrazos. Recomendo todos os poemas, pero especialmente aquel que leva a o nome de Acochadiños.

Ramón Sánchez, que se define como músico y poeta autodidacta.  disparatadas, hilarantes, y en muchos casos, irreverentes. n caracol montado en patinete corriendo mil peripecias para llegar a su cita con una limacha, hasta cuatro gallinas que sueñan con volar como águilas y harán todo lo posible para conseguirlo.

 

Novidades na colección Verdemar de Alvarellos

Traducións dende o polaco, da man de Ana Garrido con revisión do texto por parte de María Reimóndez.

Mamás e papás, Avoas e avós e Irmás e irmáns de Malgorzata Swedrowska e Joanna Bartosik

Preséntanse así:"Outra mirada sobre as familias nun conto para primeiras lecturas. O primeiro deles mostra, dun xeito divertido e vistos desde os ollos das fillas e fillos, o papel de mamás e papás nos fogares, rachando cos clixés tradicionais. A través de 50 escenas ou viñetas vaise retratando, ilustrando, o día a día de pais e nais nas súas vidas cotiás e o seu papel nos fogares. Ollados desde o punto de vista da xente máis nova da casa, vanse sucedendo situacións divertidas, soñadoras e poéticas." Ás veces hai dous papás ou dúas mamás, ás veces un de cada, o importante é que "mamás e papás crean un mundo para nós habitar" 

Texto da contracapa: "Mamá dálle a todo. Ás veces, crava puntas. / Papá dálle a todo. Ás veces, prepara o caldo. / Mamá faime rir. Papá é agarimoso. / Mamá compón. Papá canta./ Papá lembra. Mamá soña..."

Avoas e avós. O conto para primeiras lecturas que pousa outra mirada sobre os maiores da casa. Mostra, dun xeito divertido e rachando cos clixés tradicionais, o día a día de avós e avoas nos fogares, vistos desde os ollos dos seus netos e netas. A través de 50 escenas ou viñetas vaise retratando o día a día de avoas e avós nas súas vidas cotiás e o seu papel nos fogares. Ollados desde o punto de vista da xente máis nova da casa, vanse sucedendo situacións divertidas, soñadoras e poéticas.

TEXTO CONTRACAPA:  COA AVOA TODO É POSIBLE. / CO AVÓ TODO É POSIBLE. / ELA ATOPA TESOUROS NOS SEUS PETOS. / EL ADIVIÑA OS MEUS SOÑOS. / O AVÓ FALA CON TENRURA. / A AVOA ABRAZA CON DOZURA. / NA TERRA OU NAS ALTURAS / O SEU CARIÑO PERDURA

Irmás e irmáns. A través de 50 escenas ou viñetas vaise retratando o día a día entre irmáns e irmás. Ollados desde o seu propio punto de vista, vanse sucedendo situacións divertidas, soñadoras e poéticas.

TEXTO CONTRACAPA: O meu irmán parécese a min. / Entendémonos de marabilla. / A miña irmá é distinta a min. / Complementámonos perfectamente. / Co meu irmán salto sobre nubes. / Coa miña irmá sobrevoo montañas. / Tanto teñen as nosas diferenzas / A unión é a nosa forza.

Novidades nas que non nos detemos moito

 

O segundo libro infantil dunha poeta (despois de caer de cú polo universo): Abominables adorables e xigantas cantantas de Estibaliz Espinosa e Branda. Ópera prima (infantil) dunha poeta de adult@s. Non está mal a historia pero as ilustracións son moi chamativas, de cores moi vivas e resulta difícil observalas para seguir a historia. Chaman moito a atención (se é iso o que se busca), con moitos estímulos. Imaxinemos tres personaxes moi grandes: Marusía a xiganta da Marola, o Apalpador ou xigante do Courel, e o Ieti ou xigante dos Himalaias. Vivir tan afastados uns dos outros non quita que se reúnan 182 días e medio cada cinco anos (50 días cantan, levando a voz cantante Maruxía), os seguinte 590 días cociña o ieti pratos marabillosos e logo botan a durmir ata que o Apalpador os esperta cando chega o inverno e ten que ir repartir tesouriños, choran algo porque a neve se derrite nos polos e porque os muíños de vento ocupan os montes, miran o firmamento e despídense ata o próximo encontro, pero hai un problema, confunden os billetes de volta...

A lagoa máis fermosa de tódalas de Antela Cid, con ilustracións de Anabel Montouto, publicado por Fervenza. Os reis dun reino, todo marabilloso ata que o mosquito (dunha lagoa próxima) pica ao rei, daquela desécana quedando só unha gota de auga que esperta grazas a unha manta e unhas botas vellas. Esta pinga xuntarase con outras e lograrán crear unha nova lagoa. Todo volve ávida, os obxectos son reaproveitados e reciclados e a auga volve á súa canle.

As estacións: Cando chega o outono

Cando chega o outono de Marina Rey Noya publicado por Aira Editorial, Así se presenta: "Ourizo Neto camiña canda a avoa polo bosque facendo preguntas sobre todo o que observa. Entenderá como muda a natureza conforme pasa o tempo? Unha fermosa historia chea de poesía e beleza que nos achega aos cambios das estacións e os efectos que produce no bosque, cheo de luz e de misterios." O neto pregunta ante o misterio e a avoa contesta con poesía. As estacións sucédense nun ciclo eterno e repetitivo, pero as avoas non duran sempre, por iso é preciso acompañalas, escoitalas e observar o final da historia, porque é preciso sementar para que a vida conntinúe.

Inventario de bruxas

Inventario de bruxas da avoa Maruxa está escrito por Ramón D. Veiga e ilustrado por Isabel Muñoz. Publicado na colección Meigas de Minicumio.

Preséntase así: "Con case cen anos, a avoa Maruxa tivo tempo abondo para coñecer ananos, xigantes, cíclopes, atlantes e tamén algunha fascinante bruxa: meigas elegantes; outras, arrepiantes; cun humor brillante; con peor talante… mais ao final todas se facían querer.
Entre viaxe e viaxe, fixo un inventario algo estrafalario, mais aqueladiño, das meigas que foi atopando no camiño.
Cando o rematou, vendeullo a un anticuario e, co que que gañou, mudouse a un balneario. Din que alí segue aínda hoxe Maruxa. Non será ela tamén un pouco bruxa?" "Un excéntrico inventario. Un orixinal texto rimado cunha alta dose de humor"

Entre tanta historia de bruxas un inventario marabilloso, tal como sintetiza a presentación con moito humor, rima e excentricidade. Un inventario canalla no que textos e ilustracións teñen calidade e con eles imos percorrendo ese itinerario dunha ducia de bruxas, unha por mes. Veiga continúa traéndonos esa poesía infantil con algo de escabroso e escatolóxico, con moita orixinalidade e pouco convencional. Seguro que estas bruxas lles encantan á rapazada!

Teatro da man de Paula Carballeira

Wombo Combo de Paula Carballeira aparece ilustrado por Paula Cheshire (moi acorde coa temática) e publicado na colección Merlín de Xerais.

Sinopse:"Sara odia a súa vida, ou polo menos a súa vida real: non ten case amigas e moito menos amigos; búrlanse do seu aspecto; non é brillante nos estudos, nin sequera mediocre... Sara ten a sensación de que podería desaparecer e ninguén se decataría. Pero Sara ten outra vida, unha vida virtual onde xoga en liña con ducias de persoas e é imbatible nas loitas facendo «Wombo Combo». Sara pasa cada vez máis tempo diante da pantalla: deixa de falar, de comer, de durmir... Ata que entra nun videoxogo novo onde debe ir superando retos, se non quere sufrir as consecuencias. Un texto teatral audaz que reflexiona sobre a vida virtual e a soidade na adolescencia." Para maiores de 11 anos.

Xogar, como facer solitarios, é aditivo e solitario. Ou podes xogar con alguén máis, contra el ou con el para vencer a outro. Dentro do xogo non pasa o tempo pero fóra o tempo pasa, a xente medra. Todos os xogos rematan, pero os xogadores quedan  nos seus cuartos, agardando a que saia outro. Que pasa cando se acaba o xogo? Que relación ten a vida real coa virtual? Para que un avatar? Os estímulos do dixital, as chamadas ao xogo, a dispersión ou concentración da atención, o xogo e a vida, ludopatías e zombis, o inglés invadindo o léxico, o xogo como evasión, a pantalla como prisión voluntaria, como conseguir vidas extra, a mestizaxe de linguas, premios e castigos, bolas de lume e lobishomes, trolls e videoxogos, heroes nas pantallas e acosados na escola, tetris e wombo Combo, gameiros, seguidoras nas redes, lixo espacial...

"- Non saes porque tes medo? - Non saio porque, cando xogo no ordenador teño o control, podo con calquera" 

"- Nos videoxogos podo ter milleiros, millóns de amizades, e ademais ser outra. - Tamén podes ser ti, doutra maneira. - Non me gusta ser eu."

"- Xogas para ser alguén, Sara, alguén que non pdoerías ser na vida real? - Na vida real podo ser eu. Na vida real o tempo é meu."

Por que se sorprenden cando descobren que detrás dos avatares hai rapazas?

De Nadal e luces, de agasallos e libros

                                                                                                         (Imaxe da biblioteca Librín)

Apalpador, Papá Noel, Reis Magos... vacacións, ocasión para atoparnos e ler xuntos, para falar de libros, para agasallalos. 

Ao longo de todos os post do blog imos falando de libros, duns unicamente damos noticia de que se publicaron, doutros falamos de maneira entusiasta. Por que? Normalmente non criticamos, é raro que o fagamos con libros en galego (igual deberiamos), a outros non deberiamos facelos visibles (pola mesma razón) pero, de calquera maneira ben se ve no trato cales valen máis a pena, non é?

Pois ben, ide escollendo para agasallar, e se tedes dúbida preguntade, a través do blog ou directamente na libraría.

Hábitos saudables e de convivencia

A recoller de Rocío Bonilla, publicado por Algar.

Babymoni xogou e pasouno fenomenal, mais chegou a hora de recoller os xoguetes. Gárdaos todos todos, que non quede nin un fóra do seu sitio! Recoller tamén é un xogo: encesta a pelota, os avións aterran na cesta, os bonecos gárdanse con coidado, os coches lévanse ao aparcadoiro... cando pensa que xa está todo, vai cargado e tropeza cun coche que quedou no chan... cae con toda o peso e volta a comezar. Moi bo, pouco texto, pastas duras, libro pequeno (non precisa nin máis papel nin máis tamaño).

Un libro de páxinas duras e pareados sobre froitas

Quizás porque nas escolas sirvan froita, quizás porque a alimentación san é imprescindible, tal vez porque os nosos escritores están mirando cara aos máis novos... aparece este título Moita froita de Héctor Cajaraville, con fotografías de 123RF, publicado por Edicións Xerais de Galicia. 

Estamos na escola e as protagonistas son as profesoras e as froitas porque comezamos con "A profe Lola / trouxo froita á escola", seguimos con A profe Violeta / baixouna da furgoneta" e seguimos así con cada unha delas, coas rapazas "Para Ana / unha banana", "Para Tareixa... dúas cereixas", "Para Ramón.../ un limón" para rematar "E na hora do recreo, / coa profe Antonia... / macedonia!"

Todo escrito con letras maiúsculas e en cada páxina a tradución do nome da froita ao portugués, castelán, inglés e francés. Quen dixo que non eramos plurilingües?

A comer froita e a ler imaxes e texto. A aprender pareados!!!