sábado, 29 de xullo de 2017

Encontros con creadores/as



 
Seica, o Ministerio de Educación vai destinar 200.000 euros para que o próximo curso se realicen encontros con escritores e escritoras nas institutos de Enseñanza Secundaria co obxectivo de promover o hábito lector. Unha medida dentro do Plan de Fomento de la Lectura 2017-2020.  Todos os institutos do Estado, poderán escoller a autores e autoras nas diferentes linguas cooficiais, sempre que estes residan en España; simplemente ten que ter tres obras publicadas... 
Non son poucas? A que responden eses mínimos tan mínimos? Sempre dan que pensar estes criterios tan básicos para cuestións que deberían ser máis esixentes, ou non? Se pensamos noutras convocatorias onde tamén vemos esas condicións.. igual sacamos conclusións. É ben certo que Juan Rulfo escribiu e publicou pouco, pero cóntanse cos dedos das mans esas excepcións. De calquera maneira... semellan poucos cartos para tanto empeño... 
Hai outra pata para o programa (que sufraga gastos de desprazamento e honorarios de escritores), o "Por que Ler aos Clásicos", onde se escolle a alguén que falará dunha obra literaria que poida considerarse clásica en sentido amplo, e tamén se realizará un coloquio.
Haberá que pensalo e haberá que ser serios. Pode ser un bo momento para Galauda, recibir aos escritores galegos en Cataluña para falarlle a ese alumnado que estuda galego, e aos de catalán en Galicia; un camiño de ida e volta, xa que se fan cargo dos desprazamentos  

xoves, 27 de xullo de 2017

Bibliotecas escolares galegas, as mellores da súa clase

                                                                                                         Imaxe de Simón Espinosa
Carmen Villar, en Faro de Vigo, analiza o resultado da estatística do Ministerio de Educación arredor das bibliotecas escolares das diferentes comunidades autónomas. E conclúe que estamos de sorte, neste aspecto si, neste campo seguro!
Comeza: 
Que medio de transporte serve para viaxar a calquera punto do tempo, do espazo e da imaxinación de forma instantánea e ademais, sendo prácticos, consegue que a comprensión lectora mellore en informes como PISA e situar a Galicia por riba da media estatal, europea e da OCDE? A resposta son os libros e en Galicia algúns dos seus fogares, as bibliotecas escolares, son privilexiados en medios e actividade. Dío Educación."
Seguir lendo no enlace ao Faro.

martes, 25 de xullo de 2017

Gonzalo Moure, premio Cervantes chico

Na última convocatoria, o concello de Alcalá de Henares concédelle a Gonzalo Moure, o Cervantes chico.
Habería que comentar que só se concede a  un autor en lingua castelá por toda a súa traxectoria no campo da literatura infantil e/ou xuvenil, polo tanto ningún dos autores nas outras linguas oficiais erá acceso a ese premio, igual que pasa co Cervantes (non chico), como tantas veces ten denunciado Suso de Toro.
Dise que se tiveron en conta os méritos literarios do galardoado, pero tamén criterios como a popularidade e a utilización da súa obra como recurso educativo e didáctico (así aparece en El Comercio).
Non podemos negar que nos alegra esta concesión pola calidade da obra e, tamén, polo compromiso desteautor coa infancia e a lectura como se pode ver no seu apoio incondicional ao Bubisher 
Outros autores premiados son Juan Muñoz 1992), Montserrat del Amo (1993), Gloria Fuertes (1995), Conscha López Narváez (1996), Joan Manuel Gisbert (1997), Jordi Sierra i Fabra (2012), Blue Jeans - Francisco de Paula Fernández (2013), Maite Carranza (2014), César Mallorquí (2015) ou Ana Alcolea (2016).

domingo, 23 de xullo de 2017

Opinións a ter en conta: Juan José Millás

Sobre lectura e escritura, esas dúas caras da mesma moeda, el expón a teoría do preso. Explícao así:
"Hai un preso que tras escavar durante semanas un túnel chega misteriosamente á cela da que saíu, na que agora hai dous furados, un de entrada e outro de saída, apenas separados por dous metros. A lectura é o  túnel polo que saes e a escritura o túnel polo que entras, de volta".
Faino, na súa columna de opinión de El País.

luns, 17 de xullo de 2017

Opinións a ter en conta. María Teresa Andruetto.

Á pregunta: Por que hai nenos máis lectores que outros, María Teresa Andruetto, responde:
-Porque uns nenos foron, nese aspecto, máis privilexiados que outros, xa sexa porque se criaron en contextos con maior acceso aos libros, con modelos lectores a man, con posibilidades de mercar libros ou de asistir a bibliotecas, ou con todo iso xunto. Se iso ou parte diso está, cegase á escola xa cun certo bagaxe lector. Se iso non está, a construción lectora depende só da escola. Un libro é quen de mover unha conciencia, nunca é un simple libro senón un libro potente, poderoso. Iso por una parte. Pola outra, volverse lector é un camiño no que un potencial lector se encontra con outros que xa son lectores, xeralmente con adultos que tenden unha mano ou s dúas mans, e ofrecen libros, bos libros, libros oportunos para os momentos que ese mozo ou moza está vivindo. É parte da educación pública dun país. Daquela non penso en activadores nin fomentadores, senón que penso en mestres lectores capaces de crear condicións para que un rapaz ou unha raza se converta tamén el en lector.

domingo, 16 de xullo de 2017

Opinións a ter en conta: Marina Colasanti fala da lectura

 
A lectura promóvese por contaminación amorosa, que radica no contaxio do amor polos libros dos adultos aos máis pequenos. A lectura é un agasallo, o retrato da vida multiplicado ao infinito. Cada libro é un espello da vida e desa maneira multiplícanse as visións porque son as miradas de distintos ollos, de distintos países, de distintas culturas… Alguén que ama a lectura, que cre na lectura e se enriqueceu con ela, transmítea ao outro. Tamén di, que os namorados da lectura inventan proxectos, programas que para levar cabo han de sacar os cartos da boca das serpes (que imaxe tan evidente) porque a lectura é a ferramenta principal para o desenvolvemento dun país. 
Remata Colasanti recomendando aos pais que cando non teñan historias que lerlles, lles conten historias reais porque a realidade e o mesmo que está nos libros pero escrito doutra maneira. "Se non ten libros, cóntelle historias porque as historias van a conducir ao seu fillo ata os libros".

sábado, 15 de xullo de 2017

Paula Carballeira e as mascotas

Un dos seus libros de poesía, o último leva este título, Nunca mascotas, para criticar de forma poética ese empeño humano de antropocentrismo.
Nunca mascotas nin animais de compañía, porque igual somos nós os que verdadeiramente lles facemos compañía a eses animais que viven connosco, porque eles teñen a súa vida... e non hai razón para personificalos, pero si e moitas, para respectalos.
Comeza...
"Podedes chamarnos animais, 
nunca mascotas.
Faremos compañía  
se nos peta.
A maior parte do tempo preferimos estar lonxe  
de vós,  
por se acaso.
Desconfiamos,   
non por maldade,   
por experiencia.
A soidade é a mellor conselleira.
(...)"
Para pensar, para reflexionar nese tempo no que os animais quedan abandonados antes ou despois das vacacións, para ser responsables con todos eses que nos acompañan neste planeta. 

venres, 14 de xullo de 2017

Revista infantil en galego

Revista infantil, O Papagaio, en galego.
Tan necesaria. Tan a man... que non teño dúbidas en publicitala. Porque é a única.
Entrade na páxina e mirade o números publicados. Da man de Abraham Carreiro e da editorial Moito Conto.
Vai o anuncio:

martes, 11 de xullo de 2017

venres, 7 de xullo de 2017

De árbores e escolas


A árbore da escola é un álbum ilustrado, escrito por Antonio Sandoval e ilustrado por Emilio Urberuaga.
Hai que coidar o medio, o ambiente e o cultural. Hai que coidar a lingua de noso, hai que coidar da natureza. Non se debe defender o patrimonio da colonia desde a metrópole pero tampouco se pode falar de conservar como quen escolle no xogo da roda: ti si, ti non.
E despois desta reflexión imprescindible, desde o meu punto de vista, o comentario a este libro que nos gusta e defendemos.
Moitas veces atopamos escolas nas que o cemento o cubre todo... houbo un tempo (e non hai tanto diso) no que alguén falaba de asaltar a alameda de Compostela para que a xente non manchara os zapatos ao camiñar. Un cemento que volve gris o mundo e no que o único vivo somos os humanos convertidos en profesorado e alumnado. Igual que aqueles que collían o cal das paredes en tempos nos que se necesitaba incluso ese alimento, hai lugares nos que dan ganas de ir mirar e tocar as plantas que se empeñan en nacer e resistir nas xuntas da masa deste país no que a humidade fai medrar bosques verticais. 
Só hai unha árbore no patio da escola, é pequeniña, e prohiben tocala para non mancala. Menos mal que un neno se empeña en mirala, falarlle, regala, abrazala... e a árbore responde medrando, botando novas follas e pólas ata facerse enorme e converterse nun fenómeno digno de estudio. A rapazada tomará a árbore ata colgar dela unha randeeira ou facer nela unha biblioteca. A cambio, a árbore dá unha semente e esta enviada a outro centro dará lugar a unha nova historia na que unha nena obviará a valla que a rodea e prestaralle atención para que medre... e continúa a historia e a natureza. E a lingua de noso. 
As ilustracións no estilo propio do ilustrador, dicindo o máximo co mínimo de recursos, expresándoo todo e engadindo datos o texto, datos fundamentais, porque os animais tamén acompañan a vida, incluso na escola. 

martes, 4 de xullo de 2017

Libros que son novidade



Hilario e os tres medos. Xoán Babarro. Oqueleo. Obradoiro Santillana.
En primeira persoa, conta unha nena adoptada o seu día a día, os seus medos e como a vella veciña lle axuda a superalos, a través dunha tatuaxe que lle coloca no brazo para eliminarllos.
Tenlle medo aos médicos, aos compañeiros, a ela mesma... debido á diferenza de cor non é doado. Abeba, que semella comezar a historia defendéndose moi ben das burlas dos compañeiros, logo semella caer en todos os temores. 
Lola, a vella que vive na porta do lado do seu piso, ten un bastón con nome que lle vaticina o tempo. Ás veces perde a memoria, e case sempre hai que axudala, pero ela tamén bota unha man sempre que pode. 
A relación entre os avós e os netos (aínda que non o sexan de certo) é rica e intensa, ata o punto de que nos dá pena cando se evita. Esta nena, sálvase grazas ao apoio incondicional de Lola, que ademais a xungue coa súa cultura de orixe ao colocarlle o seu nome en árabe na tatuaxe. Diferenzas de etnia e de idade, momentos difíciles na vida das persoas nas que caen en dificultades moi doadas de superar noutros intres. Unha vella e unha nena, mulleres co coidado entre as mans.