Un dos seus libros de poesía, o último leva este título, Nunca mascotas, para criticar de forma poética ese empeño humano de antropocentrismo.
Nunca mascotas nin animais de compañía, porque igual somos nós os que verdadeiramente lles facemos compañía a eses animais que viven connosco, porque eles teñen a súa vida... e non hai razón para personificalos, pero si e moitas, para respectalos.
Comeza...
"Podedes chamarnos animais,
nunca mascotas.
Faremos compañía
se nos peta.
A maior parte do tempo preferimos estar lonxe
de vós,
por se acaso.
Desconfiamos,
non por maldade,
por experiencia.
A soidade é a mellor conselleira.
(...)"
Para pensar, para reflexionar nese tempo no que os animais quedan abandonados antes ou despois das vacacións, para ser responsables con todos eses que nos acompañan neste planeta.
Ningún comentario:
Publicar un comentario