Libros para prelectorado

Dentro da colección Do berce á lúa, acaban de aparecer dous novos volumes: Bebé e Dó re mi. Da autoría de Antonio Rubio e Óscar Villán, traducidos por Manuela Rodríguez e publicados por Kalandraka. Vexamos unhas contadas con outros dous libros desta coleccións que nos abrirán fiestras á nos apropia presentación deste outros dous volumes. Lembremos que sempre se trata de poesía pictográfica ou algo parello coa que xogar e entregar texto e imaxe da mellor calidade. 

Moi logrados. Dó re mi cunha marabillosa rima que nos conduce ao longo das páxinas e nos levará a outras creacións. Bebé, con esa sensibilidade que nos mostra a evolución da vida dende o pricipio e ata o final nese afirmación tan certeira de cando o bebé bota a andar fai igual igual que todos os demais (animais incluídos, por@que tods estamos no mesmo planeta). 

Novidades en Nadal

 

Marabillosos libros para agasallar ás criaturas neste Nadal.  

Libros para compartir pero sobre todo para acompañar. Neste tempo de presas, de moitos estímilos que nin siquera podemos asimilar, de tantos xogueres que nos impiden xogar de verdade (cos da casa e cos de fóra, inventar xogos co que temos a man); tempos de tanto consumo absurdo que non sabemos a onde nos levará... o que presta é un destes libros con tempo e afecto compartido, léndoo pouco a pouco, imaxe a imaxe, palabra a palabra, falando sobre o que vemos e lemos, falando do que nos vén á cabeza, falando do que nos gusta e o que non, do que faríamos nós se fosemos os personaxes, de como nos gustaría que rematase. Un libro dá para moito, o que precisa é tempo, por iso, recomendamos que se entreguen dun en un, cada vez que vemos ao pequeno ou pequena, e os que con el conviven xa saben, un por Nadal e outro por Reis, un pode traelo o Apalpador, outro Papá Noel, outro cada un dos Reis, pero sempre dun en un (porque Gaspar pode retrasarse e Melchor adiantarse).  

Así ou así? de María Pascual de la Torre e traducido por Manuela Rodríguez, publicado por Kalandraka

Fálase "dunha proposta divertida e transgresora que convida á participación e nos amosa que existe outra maneira de facer as cousas". Ben á vista está, ou non?

Un, dous, tres, Nadal é de Nadia Budde traducido por Xosé Ballesteros e publicado por Kalandraka. Na presentación editorial dise: "Divertidos versos encadeados e cheos de ritmo que nos presentan personaxes e elementos típicos do Nadal en diferentes culturas."

Todos o viron con fotofgrafías de Ylla (da que xa temos unha boa mostra na publicación Dous osiños nesta mesma editorial) e texto de Margaret Brown, traducido por Iago Nicolás e publicado na colección Tras os montes de Kalandraka. Así se presenta: "Animais grandes e pequenos sorpréndense ante algo estraño. Un clásico contemporáneo con magníficas fotografías que asombra e convida á reflexión". Que será o que están a ver?

A pé de rúa: Unha novidade da colección Verdemar de Alvarellos e Os Bolechas e o dano cerebral adquirido

A encantadora de serpes de Álex Mene e Blanca G. Crespán. Unha nena na India, gana os cartos sendo faquir (traga sables, camiña descalza polo lume, hipnotiza a cobra...)  e conseguirá moito éxito . Con eses cartos pensa pagar a escola de maxia de Bombai, despois viaxará por todo o mundo... Eses son os seus soños. Ilustracións moi vistosas que nos sitúan no oriente.

Os Bolechas. Mireia conta que é o dano cerebral adquirido de Pepe Carreiro. A asociación FEGADACE colabora na edición deste volume. Coa axuda destes coñecidos personaxes, a guía tenta dar a coñecer esta problemática ás crianzas.  Iniciativas interesantes para visibilizar e explicar as causas  destas situacións que deben enfrotarse con obstáculos que a sociedade non acababa de resolver e para os que fai falla a colaboración de todas as persoas e organizacións. Nel fálase dos 3 F (Fala, Forza e Faciana) para recoñecer un ictus e acudir o antes posible a urxencias.

Un novo álbum da editorial Bululú e... algo máis

 

O sono máis antigo de Mar Benegas e Javi Hernández, traducido por Xosé Duncan e publicado por Bululú. Un álbum en branco e negro, con tonalidades de grises e unha notas de amarelo ou azul, de vez en cando. Unha nena e unha vella. A vella xa sabemos quen é, a vella sempre é a mesma. Un diálogo entre as dúas, no que a nena pregunta e a vella contesta: Beleza é o que perdura cando deixas de sentir medo, o tempo é unha gaiola onde queredes atrapar o infinito... Nesa conversa hai moita sabiduría, da antiga, da de sempre, da que perdura, da profunda, da que axuda a vivir e a morrer, a permanecer porque igual nunca nos imos de todo, nunca rematamos de marchar, proque o tempo non é lineal senón circular.

Vale a pena entrar na páxina de Mar Benegas e dan unha volta por tanto camiño que se abre. 

Bululú tamén pon en marcha unha serie de novelas para lectorado autónomo coas aventuras de Sherlock Holmes, con ilustracións de Arianna Bellucci e traducida por Maruxa Zaera. Coa presentación á que nos teñen acostumadas neste momento, de múltiples ilustracións e xogos tipográficos, con letra grande e páxinas esponxadas, con introdución de textos adoptando outros formatos... para facer máis amena a lectura, para que a rapazada quede predida dende o momento no que ve o libro na libraría...

A banda de lunares xa está na rúa. Proximamente aparecerán outros títulos, non?  

Unha nova aventura de María Canosa

Saínza a Punkiereteira de Maria Canosa e Cristian F. Caruncho é unha obra especial na que as ilustracións achegan unha nova estética que de seguro vos vai gustar. Unha nena do monte que vive (ou comparte tempo) coa avoa, empeza nun novo centro e despois de enfrontarse co mangallón - abusón coñece ás que van ser as amigas. Tres rapazas ás que lles gusta a música; con ela formarán un grupo e presentaranse ao festival de comezo de curso. Todo un éxito pero iso non é importante, o que de verdade importa é pasalo ben, crear xuntas letra e música, ensaiar no alboio da avoa, deseñar a roupa que van levar, definir o símbolo e poñerlle nome ao grupo: As punkiereteiras.

De lila porque é a unión do azul e o rosa, que os representa a todos e todas; cun puño no medio da pandeireta, cos zocos que recuperou da avoa... tan distintas e complementándose; sendo quen de enfrontar aos chuletas e, sobre todo, de ser o que queren ser, de facer o que queren facer... 

Unhas ilustracións espectaculares, cunha estética distinta, reivindicativa e chea de mensaxes, pouco convencional, un novo mundo entrando na LIXG da man dunha rapaza con referencias galegas nas paredes do seu cuarto (pegatina de Xermolos, carteis contra as eólicas, de autores/as de cartaces,  ilustracións, murais...), de cómics e libros galegos na súa biblioteca persoal, coa cociña da avoa cos azulexos e a bilbaína... 

Estamos desexando saber algo máis de Saínza, quen son os seus pais? de onde lle veu esta cultura tan propia como anticonvencional? como se chega a ser como é ela? Porque menudo personaxe nos traen María e Cristian... de verdade que llo agradecemos! 

Porque esa nena é unha guerreira, case con lanza, a avoa é de antes e de agora, (acabo de borrar algo que igual non gusta que se diga), as camisetas (con "No son fada", "A banda da Loba)... moito bo facer para que os modelos de nena non se repitan. 

Coma un violinista no tellado, Saínza toca sobr eo lousado do hórreo.

Unha obra publicada por A Costureira, un nome (non sei se algo máis) que nos remite a María Miramontes, esa outra modista que cosía os libros da xeracións Nós da man de Ánxel Casal.

Un novo libro de poesía: Animalario de ler a diario de Eduard Velasco

Animalario de ler a diario é un libro de poesía, de nova poesía, do autor Eduard Velasco, ilustrado por Nuria Díaz. Finalista do premio Merlín 2021 semella escrito para os fillos: Xonás e Carme que aparecen retratados nas imaxes. O autor, un home que se move entre Cataluña e Galicia, o catalán e o galego; poeta, narrador e tradutor que se escrea na LIXG con este poemario. No pórtico do libro confésanos que cando Sabela Labraña (aquela profesora de galego que tiñamos en Cataluña) lle preguntou se era fillo de galegos e el lle contestou que non, ela afirmou pois serano os teus fillos e niso estamos; ganando voces para a nosa lingua e rapazada falante.

As poesías son xogo, hai moito de trabalingoas na brincadeira das palabras, do ritmo e a rima necesaria. Divídese o libro en tres partes: Animais que están na terra pola vila, o val e a serra, Animais que van no mar porque non saben voar e Nin terra nin mar (malos de clasificar). Polo medio, a intervención dos dous rapaces que se presentan no debuxo e anuncian con maiúsculas en pareado, e a modo dunha longa adiviñanza: "Somos os máis pequernos dos bechos deste texto / e levamos o premio a ser os máis molestos",  "Se no verán a fiestra abres de tas en bas, / algún de nós ha entrarche e te desvelarás", "O gracioso do conto, o que é esmendrellante, / é que non nos dás visto nin téndonos diante", "Só has saber de nosoutros por un fino asubío / que, ríndonos de ti, che daremos no ouvido.", "Mal raio te esnaquice -has berrar indignada- / tan ben que adormecía e saltei asustada", "E cando nos persigas coa luz do cuarto acesa... / desapareceremos e qedarás sen presa", "E aínda se nos esmagas con forza na parede, / mancharémosche o branco de roxo sangue adrede.", "Xa soubeches que somos os pesados mosquitos, / tanto que mesmo andamos nos versos por escrito."

Esa imaxe da cuberta, con todos os animaliños lendo... vale un perú ou Perú!!!

Un novo álbum de Luz Beloso

Un novo álbum de Luz Beloso, O poder máxico do sorriso, da autoría de Thalía Troitiño González e publicado por Galaxia na colección de álbum con pastas brandas. A modo de inventario de sorrisos, de definición de cada un deles, funciona esta historia que nos vai presentando porque cada sorriso (di) é coma un traxe que te colocas. Hainos de ledicia (que vai de orella a orella deixando ver os dentes e engurrando os ollos), o da tristeza (que aparece nas despedidas e non abre a boca), o vergonzoso (lixeiro e con rubor nas meixelas mentres inclina a cabeza), o coqueto (que mira e non mira, que ri e non ri), o falso (no que so ri a boca pero non os ollos), o do medo (cos ollos paralizados) e o do amor (que aparece unicamente con quen queres moito, nas miradas e nas apertas). Ao final, pídeselle ao neno ou nena lectora que debuxe os seus sorrisos na última páxina, así formará parte do libro, pero sobre todo, observará as súas expresións, as súas emocións. 

Anunciamos este entrada coa ilustradora, porque Luz Beloso ten un estilo moi especial e recoñecible, que salta sobre calquera outra participación na obra.

Sobre un acoso, un título contundente: Subnormal

 

Subnormal é a historia do que foi xogador de baloncesto Iñaki Zubizarreta, centrada no acoso que sufriu na súa infancia e adolescencia. Para ser vítima de acoso, só é necesario que alguén o queira exercer, sempre hai algunha razón , ninguén está a salvo, pode ser por non ter moi boas notas, por ser distraído, por padecer algún tipo de diversidade funcional... incluso por ser alto. Ese é o caso que nos ocupa, un rapaz demasiado alto para a súa idade ao que acosa un grupo de compañeiros e compañeiras baixo a indiferenza dos demais e do profesorado. Incluso hai profesorado que colabora no acoso deixándoo en ridículo diante dos demais. 

O acoso pode ir dende o psicolóxico ao físico, pode ser máis suave ou máis agresivo, o que é certo é que ese rapaz que é incapaz de contar o que lle pasa para non ver sufrir, tamén, á familia, pode ir pouco a pouco ata a depresión e incluso o suicidio, porque é este o que se presenta na viñeta de inicio do cómic, as ganas de rematar con todo iso para non ter que seguir enfrontando esa situación que semella sen saída.

A banda deseñada que edita Retranca en galego, é da autoría de Fernando Llor e Miguel Porto ao redor da idea do propio retratado. Conta cunha unidade didáctica, elaborada por Uxía Meirama. Baixo o título de Ocultos a plena luz, analiza os implicados: agresor, testemuñas (as que se postulan a favor do agresor, os que o fan a favor das vítimas correndo o risco de converterse en novas vítimas, as que permanecen pasivas e as que que se se definen a favor das vítimas) e vítimas. Analiza tamén o as condutas violentas: verbais, físicas e psicolóxicas, o ciberacoso, o acoso social e o bullying sexual. Estuda o acoso no contexto escolar (convivencia versus violencia), a prevención e o plan fronte ao acoso cos pasos sucesivos e coincidentes. Presenta tamén unha entrevista con Iñaki Zubizarreta na que me chama a atención a oposición entre as palabras "acusón" e "cómplice", así como esas frases que rematan matando "é cousa de nenos" e acaban pasando, mellor non intervir. Esa covardía tamén por parte das persoas adultas, esa vagancia, ese quedar nos contidos académicos deixando ao alumnado nas mans dos viles.