Unha novela de misterio

Dormen baixo terra de Alba de Evan aparece publicado na colección A miña primeira novela de Monstros, na editorial Boadicea.

Así se presetna: "Erea acábase de mudar a Leiro, unha vila no medio das montañas onde nada é o que parece. Na mina aberta no alto do monte non deixan de se suceder ataques sanguentos sen que as autoridades consigan atopar un culpábel. O perigo, soterrado na fraga, emerxe coa néboa e axexa os habitantes do lugar. Cando Erea descobre que os seus dous mellores amigos, Héitor e Anaír, están relacionados co responsábel das agresións, non dubidará en arriscar a súa vida para descubrir que segredos do pasado agocha a mina e tratar de protexer a xente, dun xeito ou doutro."  

Familias ligadas a estraños seres que coidan das terras, minas ás que se lle da permiso a pesar de saber que aí hai patrimonio que gardar, persoas comprometidas con esa defensa que non conseguen paralizar (a mina, pero podía ser a pasteadora ou os eólicos). Cando nada está nas nosas mans xa só queda cederlle o coidado da terra ao misterio. Neste caso un monstro. Un gran risco aparecerá porque cando algo proba o sangue non sabemos as súas consecuencias. Tamén se dicía que cando alguén está nunha guerra e aprende a matar xa non o olvida, xa non lle resulta difícil, xa o converte en costume... Pois ben, unha novela de medo e misterio. Tres adolescentes: dous autóctonos e unha que acaba de chegar, cada un coas súas características e aficións pero dispostos a axudarse e defender a súa amizade.

Un novo libro de Anxo Fariña

A Escola Robot con texto e ilustracións de Anxo Fariña está publicado na colección Merlín de Xerais.

Así se presenta: "Que pasaría se un día a famosa corporación Piña te convida a estudar na misteriosa Escola Robot? E se a escola está nunha illa móbil? Pódese crear un robot con forma de gato? Existen as pantasmas con calzóns de cocos? Pode unha nena que está nun hospital ir á clase a través do seu avatar robótico? Que lle pasa a unha caixa cando vai ao ximnasio? Farase... Mmm... caixa forte? Moitas preguntas sen resposta! Terás que ler este libro para descubrir todo iso e máis! Unha divertida aventura tecnolóxica contra o Robot Maligno, que pon en valor a amizade, o traballo en equipo e a importancia da ecoloxía." 

E realmente así resulta. Robots que contan chistes, rapaces que se converten en especialistas en programación, un loita entre o ben e o mal na que participan uns e outros, rapaces e rapazas cada un deles coa súa personalidade particular, profesorado con nome de froita e características ben especiais... Un novo mundo creado por Anxo Fariña no que recoñecemos as claves do seu imaxinario.

Unha nova novela de Conchi Regueiro

 

Meigallo_98H de Conchi Regueiro aparece publicado na colección Meiga Moira de Baía.

Da presentación editorial: "As cousas prometíanse felices. Cambiar ao instituto Vicencio non tiña por que ser tan malo como semellaba ao principio, se alí ían estar tamén esas novas amizades do campamento de verán. 

O que Constanza nunca esperara é que precisamente entre bromas e risos naquelas vacacións puideran ter invocado esa presenza arrepiante que agora pon en perigo todo o mundo. Ten que facer algo, e só Amelia, esa misteriosa amiga da que nunca lle falou a ninguén, entende o risco.

A ameaza está máis próxima, e cada vez son menos. Serán capaces de salvarse, e salvar os demais?

Esta novela xuvenil non só combina as características da novela de misterio con elementos clásicos da narrativa de terror, do horror de corte lovecraftiano, ou das presenzas inquietantes propias das películas de slashers. Nas súas páxinas tamén se mesturan recursos tan actuais como os creepypastas, nun diálogo entre as vellas e as novas formas de asustar."

Pois si, unha novela de terror e pantasmas, de adolescentes que cambiar de instituto a colexio privado de clase alta, cambios de amizades tamén, novos ricos que buscan estar perto dos ricos de sempre porque as relacións sociais son un valor... e no medio de todos isto un campamento de verán, un xogo de invocacións que ten resultados inesperados. Diferentes clases en contacto pero sin mesturarse, emigrantes buscando o medio de sobrevivir da maneira máis rápida e produtiva, casas que levan algo dentro, sociedades secretas que perviven no tempo, a informática cos móbiles e as buscar en internet ao lado das máis vellas lendas, o valor da amizade, a descuberta do amor... e case no punto final unha descuberta inesperada que amplía o campo achegando novos valores.   

Un novo premio Agustín Fernández Paz pola Igualdade

Quen precisa unha avoa? de Andrea Barreira Freije está ilustrada por María Montes e publicada por Xerais.

Da sinopse:"Este curso non pinta ben para Marta. O mestre quere traballar nun proxecto para o que van ter que falar coas súas avoas... Pero ela non ten avoas! E iso que, se mira ao redor, ve unha chea. Se hai tantas, por que ela non pode ter unha? Non lle queda outra: terá que secuestrar unha avoa, e nada mellor que involucrar as súas amigas para levalo a cabo. A conciliación familiar, as necesidades das persoas maiores, os afectos e a sororidade entre as personaxes son algúns dos temas desta novela fresca e divertida que, a través do humor, transmite de xeito maxistral a complicidade entre as diferentes xeracións e unha ollada novidosa sobre a vellez."

As ilustracións de María Montes sempre son unha garantía de calidade, a publicación conta cun deseño que busca atraer ao lectorado contemporáneo cunha serie de achegas que traen imitacións a cadernos, notas caligráficas con diferentes tipos de textos dende definición de personaxes ata anotacións, receitas... tipoloxías diversas que interrompen a narración presentando informacións.

A estrutura, en pequenos capítulos, distribuídos en sete partes pode animar a lectura:  Grandes males; Observar, escoitar; O meu espazo, o seu espazo; Actuar; Coidar, protexer; Ás veces as cousas saen ben; e Devolver as cousas ao seu lugar. Ou os finais felices.  Grandes acertos coma o tratamento dos coidados ou a relacións entre as avoas, esa recuperación doutro tempo no que a amizade tiña un gran valor, a reivindicación do papel das mulleres maiores e a necesidade de exercer a súa autononía, a presentación dunha familia monoparental dun xeito tan natural que nin nos preguntamos como se chegou aí...

Moi adecuado para rapazada infantil moi lectora, porque se trata dun volume moi extenso para os intereses destas idades, é dicir, que o contido pode estar algo desaxustado co tamaño. É unha opinión...

Ciencia ficción

 

Nave de Olaia Sendón forma parte da colección Fóra de Xogo de Xerais. Resultou finalista do premio Jules Verne de Literatura Xuvenil. Despois de libros tan diferentes como A crebeira Marabillas (infantil) e A fotógrafa Perpetua (ficción documental) aparece esta novela de cicncia ficción para lectorado mozo. 

Así se presenta na sinopse: "Néboa fixo dezaseis anos hai pouco e abúrrese mortalmente na clase do profesor Nogueira. Tampouco pode deixar de pensar en que lle acontecería a Noite, a súa amiga que acaba de morrer. Polo resto, a vida de Néboa é moi normal, ou todo o normal que pode ser a vida de alguén que naceu nunha nave espacial e forma parte dos últimos cen mil superviventes da raza humana.

Unha gran nave, unha orde estrita, unha ensinanza para preparar o futuro, uns colonos que terán que baixar a ocupar un planeta... Quen son os máis preparados para facelo? Que deben dominar para poder facerlle fronte a unha nova realidade? Que pasou cos enviados anteriormente? De todo isto se trata, entre máis misterio que claridade, pero tamén de amizade e amor de todo tipo, dos dirixentes que se converten en titores anodinos de novas xeracións e da escolla daqueles nos que deixan as esperanzas. 

Un futuro incerto que deriva dun presente que todos/as coñecemos e do que descoñecemos se vai poder sobrevivir. A filosofía, as castas familiares, as bibliotecas e arquivos... teñen un papel nesta historia. O mellor é esa imaxe dunha inmensa nave na que se garda a humanidade á espera de atopar o planeta no que instalarse, un planeta do que non se sabe o nome (ou si?), un planeta no que repetir a historia (ou partir de algo aprendido?). Así é a humanidade, capaz de aprender ou desaprender, capaz dos máis altos ideais e dos máis baixos instintos.

Teranga ou hospitalidade

Teranga de Beatriz Maceda é unha novela xuvenil de Beatriz Maceda publicada na colección Fóra de Xogo de Xerais.

Da sinopse:"Vencerse é cousa de se tratar." Este verso da escritora Xela Arias é o xermolo da historia dun grupo de rapazas que son quen de superar todos os atrancos que xorden na súa vida persoal e no instituto grazas á «Teranga» e á riqueza de compartir as palabras que nos definen nas distintas culturas. Aquel fora un curso escolar inesquecible para todas, porque o amor, o compañeirismo e o traballo en equipo lograran vencer fronte ás persoas que non entenden que na diversidade está a mellor das riquezas. E tamén porque formaran un grupo musical, Seneregue, que as unira para sempre." 

Seneregue, unha palabra composta de Senegal e regueifa, de alá e de aquí, dun país de orixe en África e dunha forma de canto improvisada neste que recibe.  Diferentes voces contan a historia dun grupo de rapazas e rapaces dun instituto que se supón da Coruña. Conforme avanza a historia vanse unindo dúas rapazas africanas á que acaba de chegar, esta á compañeira de pupitre que é unha adoptada, en familia monoparental, coa nai mestra responsable e comprometida con todos os valores democráticos. Xa son tres, pero amigo de la é Iván, un rapaz que supera o acoso por homosexualidade grazas ao grupo, igual que o fai as rapazas por diferentes etnia.

"Teranga" é unha palabra en wolof que significa hospitalidade ou acollida. Así se sinten as persoas deste grupo e as que se unirán a elas: ben acollidas. Iván e o seu mozo, Maimouna e Xandra que poden mostrar a súa homosexualidade de forma natural; Maimouna, Fatou e Adama que son de fóra e han de loitar fronte ao grupo de presión dun rapaz que as odia por inmigrantes, seguindo a ideoloxía paterna; Uxía que asiste aos malos tratos por parte de seu pai tanto á nai como a ela. Diversidade sexual e étnica, unha sociedade na que abundan as persoas que están dispostas non só a recibir senón tamén a integrarse nesas outras culturas que chegan para que non sexan sempre os mesmos os que han de adaptarse. Profesorado consciente e disposto a traballar a favor dos valores educativos,a  abrir os currículos aos novoa contidos que nacen dese encontro de culturas e seguir ao alumnado disposto a traballar. Familias que teñen pasado ou están pasando pola violencia de xénero e van saír de aí coa axuda dos demais. Nais e avoas que aceptan sen gretas situacións que non son tan convencionais. Un grupo de música con isntrumentos e ritmos de aquí e de alá. Todo vai ben, de vez en cando a pandilla do "matón" fai acto de presenza pero será quen neutralizado que está pensando en cambiar de instituto.

Tal vez sexa un mundo demasiado bo no que a bondade pesa moito máis que a maldade e se nos faga moi difícil crer nel porque se isto fose así non habería extrema dereita nin votos que a avalaran, non habería acoso escolar nin violencia de xénero porque as persoas e as institucións estarían prestas a intervir. Tal vez sexa case un mundo ao revés onde as relacións homosexuais son maioritarias (as dúas parellas que aparecen), as familias monoparentais (as das dúas protagonistas), todo o mundo disposto a botar unha man e facer posibles os soños da rapazada (facendo música, querendo visitar á avoa africana...) e a presenza da intelixencia feminina coas mulleres que contan, cantan e curan no centro da escena. Ogallá sexa posible, ogallá teña que retirar esa visión negativa, ogallá podamos axudarnos e acabar coas discriminacións,sexan do tipo que sexan... se esta é a maneira de logralo benvida sexa!

Unha novela xuvenil con moitos ingredientes

Poder non é querer de Noela Rivas Cantelar publicada en Costa Oeste de Galaxia.

Da presentación editorial: "Mariña esperta aos seus 17 anos nun hospital e non lembra nada do que pasou na tola festa do Samaín da noite anterior. A través das interesadas confesións dos amigos do instituto e dos familiares que a visitan, vai apañando os anacos do que aconteceu e da espiral autodestrutiva en que estivo inmersa nos últimos meses: un remuíño de desexos reprimidos, adiccións, descubertas sexuais, veladas ameazas, segredos inconfesables… e unha misteriosa caixa de zapatillas de ballet que forma parte da súa historia familiar. Mariña decatarase de que o sacrificio que por ela fixeron durante anos os seus seres máis queridos non merece esmorecer a causa do odio que se profesa a si mesma.

Noela Rivas debuta nas nosas letras retratando con brío e fidelidade a mocidade galega actual sen ambaxes, tal e como son, pensan, desexan e actúan."

Unha novela xuvenil con moitos ingredientes: drogas, sexo, anorexia, inseguridade, problemas familiares... e moita xuventude por parte da autora. Cal é a diferenza entre as obras escritas por persoas mozas e as escritas por adultos? Seguramente non está na linguaxe, a estas alturas hai moita xente que escribe ben sendo estudante... Seguramente podemos pensar que están máis próximas ás xeracións que van ler esta literatura e polo tanto os temas tratados son os que corresponden, seguramente. Pero o tratamento dos mesmos igual precisa un pouco máis de madurez, pode ser... Un día deberiamos pensar en todo isto, deberiamos comparar estas novelas coas escritas polos docentes comprometidos (como Agustín Fernández Paz ou Mª Victoria Moreno) ou polos escritores do século XXI que coñecen a demanda e saben entrar neses límites para vender e ser premiados. Un día teremos que reflexionar sobre todo isto.

Outra entrega da Señorita Buble

Unha nova entrega desta serie de Ledicia Costas que tanto gusta ao lectorado autónomo. A señorita Buble. Deus salve as raíñas está publicado por Xerais e ambientado na corte británica ata na presentación da autora e ilustrador (Andrés Meixide).

Así se presenta: "A señorita Bubble recibe unha carta de Isabel II e ten que viaxar de inmediato ao Palacio de Buckingham. A raíña está en problemas: hai unha invasión de ratas na cidade de Londres. Conseguiron entrar no palacio e roubaron unha das pezas máis valiosas da colección de Isabel II. Os roedores actúan baixo as ordes de Jack White, un cazador de ratas que conseguiu adestralas coa intención de dominar o Reino Unido. A inventora vai ter que despregar todo o seu enxeño para recuperar a peza roubada e tamén para que a paz regrese a Londres. Mais non o vai ter nada doado."

Non, volver a Londres é reencontrar o pasado, ese "accidente" no que perdeu un ollo e un brazo, ese irmán que non é amigo... pero tamén a raíña e a xente que traballa no pazo, o laboratorio que sempre foi dela, a presenza da raíña dos británicos recentemente falecida... Están as ratas e todo ese mundo ao redor delas. Está o respecto por todos os seres vivos que sente a señorita Buble e o seu fillo Vincent (ese neno feliz que forma unha familia perfecta con Buble), están os inventos e as solucións que sempre estiveron a man. Unha nova aventura que non vai defraudar a ninguén, porque nela recobramos esa atmosfera que para nós creou Ledicia Costas, ese universo no que a bondade loita por seguir viva.

As ilustracións de Andrés Meixide cumpren marabillosamente ese papel acompañante, ese complemento que alimenta a historia.

Un Premio Jules Verne de Literatura Xuvenil

Cicuta para dous de Rocío Leira acadou o Premio Jules Verne de Literatura Xuvenil na última convocatoria.

Así se presenta: "«Búscase persoa curiosa para resolver crime que aínda non se cometeu.» A aparición desta mensaxe na sección de anuncios por palabras dun xornal esperta a atención de Erundino Terrón, un filósofo solitario e rosmón. Xunto coa súa secretaria Irma, verase inmerso nunha investigación contra o reloxo que o levará a desentrañar as mensaxes cifradas que chegan cada mañá nas páxinas do diario.Unha investigación chea de humor e intriga que che descubrirá a cara máis sorprendente da filosofía e na que, buscando respostas, tan só atoparás preguntas."

Resultoume sorprendente porque a pesar da presentación agardaba o libro dunha matemática e atopei o dunha filósofa. Esas liñas invisibles que van das ciencias ás letras, da filosofía á matemática crúzanse pola vía da abstracción por medio de paradoxos que xogan co absurdo pero, sobre todo, co pensamento. A curiosidade, a busca da verdade e do coñecemento. Un percorrido polos filósofos antigos e polas anécdotas nas que se viron envoltos, para aterrar na actualidade. A relación entre un home solitario e "artista contemporáneo" nesa obsesión polo saber que só pode traer consigo o xogo con conceptos, seguramente sen resolución ou realización plástica na práctica. Un home ao que non podemos chamar ocioso porque vai á oficina coma un burócrata calquera a traballar "no seu", que conta cunha secretaria da que non se entende moi ben o papel (máis alá de xestionar as conferencias que lle aparecen ao Erundino) ou darlle o contrapunto ao xefe. Pois el, gris, está fronte a unha muller que se preocupa polo físico (como corresponde a unha secretaria, pode comentar alguén? pero ninguén a ve máis ca el...), a unha muller que le revistas do corazón e semella non poder darlle nivel á súa conversa, nin ideas (máis alá de ver o seu mundo dende fóra), unha muller que segundo imos lendo nos primeiros capítulos é menosprezada por el... pero o final vai resultar sorprendente, porque as cousas non sempre son como parecen e, por veces, o destino xoga contra nós.

Gustosa de ler. Unha novela que achega a filosofía ao lectorado novo e que pode dar moito que falar porque nas esquinas, nas dobreces hai moito que descubrir. 

Falamos dunha colección

Continuamos falando dunha colección: Meiga Moira de Baía. O seguinte que queríamos comentar é a presenza de autores e autoras (especialmente autoras) no seu catálogo.

Chama a atención algo que é normal en todas as colección e editoriais, pois xa é común falar de "esta é a miña editora" ou é "unha autora da casa". E así atopamos autoras con varias obras como Conchi Regueiro (algunha delas finalista do premio -Un marciano neste mundo e outros libres como O tesouro das ánimas, A herdanza do marqués, A cerna do segredo ), María Solar (cunha intervención na que xungue libro de ficción e coñecemento en O tempo do revés e Boa sorte), Andrea Maceiras (con dous premios e unha publicación a maiores), Ánxela Gracián con dous premios (ex aequo o primeiro, As voces da auga con Pere Tobaruela e o segundo pleno: Donas de nós), Pere Tobaruela (co premio ex aequo Auga e lume e o libro Catro pedras vellas), Natalia Carou (A Cova da Moura, O alento nas costas), Xabier A. Barreiro Liz (A cova dos mouros, A pantasma telefónica)... 

Certamente, case poderiamos falar de que hai unha temática e maneira de facer na que coinciden varios, pero penso que o mellor son as sorpresas. A última entrega, de María Antonia Quesada, é a primeira incursión desta escritora en galego e semella que buscou a colección que mellor lle ía á historia (mosteiro de Caaveiro, liberais perseguidos por Fernando VII, unha casa en Redes...) pero semella un pouco apertada a letra, como se tivesen que diminuír a tipografía polo tamaño da obra.

Un novo libro de Xoán Babarro

Carliños, capitán! é o novo libro de Xoán Babarro, ilustrado poe Lidia Nokonoko e publicado por Galaxia na colección Árbore para lectorado a partir de dez anos.

Na páxina aparece así:

"Un neno que debuxa ñus,

…ኙኙኙኙኙኙኙኙኙኙኙኙኙ…,

un papagaio con síndrome feirante,

unha avoa detective,

unha nai e un pai que se separan,

un psicólogo, un veterinario,
un locutor famoso,

unha banda de traficantes,
unha escola do Brasil…"

E nós explicámolo. Ao neno, que conta a sua historia, dáselle por colocar palabras por orde alfabética primeiro, logo por inventar alfabetos (por chamarlles dalgunha maneira)... e el, é máis teimundo que Greta Thunberg (no seu dicir). Algo vai mal, mandan recado e toca psicólogo. O seu problema é outro, ou o mesmo, sepáranse os pais e el non dá entendido por moito que lle digan que lle queren igual, que pasa nas mellores familias (pero non na súa!, gustaríalle dicir). Nesas tráenlle un papagaio (a el que lle encantan os animais, debúxaos e adóraos) que tivo un accidente, coidan del a avoa, a nai e algo o pai. Logo seguimos a historia do papagaio con mil e unha aventuras con larapetadas porque o seu falar pode volver tolo a calquera, o veterinario bota unha man (igual que o psicólogo), ata intervén un deses programas de televisión, seguindo á ave descubrirán a banda de traficantes de animais tropicais, poderán devolvelos e no medio debe ir o seu, ero dende Brasil escribe a rapazada dunha escola dando razón de Rodobico e lembrando a maneira que el tiña de chamalo: "Carliños, capitán!". A riqueza de léxico, o bo facer de Babarro con todos os xogos de lingua posibles, unha man á tradición e outra á creatividade e unha obra a ter moi en conta. Miremos o que escribe sobre a lectura na páxina 40: "Eu vivíao con moita emoción. Permitíame ser protagonista de múltiples aventuras. Acababa de ler un libro e  empezaba con outro. Os títulos semellábanme planetas habitados, con insospeitadas rutas que eu podía explorar. E, por sorte, para transportarme a eses planetas non era preciso ningún foguete espacial. Considerábao un privilexio. -E nunca te equivocaches de camiño? -Ufff! Máis dunha vez! Soíame extraviar cando se acababa unha liña e comezaba unha ilustración. Nestes casos, gustábame perderme poe entre as paisaxes. Unha vez que me cansaba de vivir aventuras ilustradas, regresaba de novo á ruta dos caracteres."

As ilustracións axudan e moito a pesar da limitación ao azul.

Segunda parte dunha posible triloxía

Un segredo é a continuación do libro Un fillo de Alejandro Palomas. 

Esta segunda entrega, traducida por Mercedes Pacheco, preséntase así: "Nazia é a mellor amiga de Guille. Antes vivía no supermercado paquistaní do barrio cos seus pais e o seu irmán maior, pero por unha situación familiar difícil agora estará con el e co seu pai Manuel durante un tempo; pero garda un segredo que non lle pode contar a ninguén, porque así llo pediu a súa nai, a non ser a Guille, que é coma o seu irmán.

En Un secreto, Alejandro Palomas retoma os personaxes de Un fillo, aos que se engaden algúns máis, e achéganos, cunha prosa sinxela e tenra, a temas complicados como o acoso, os matrimonios de conveniencia e as dificultades da vida vistas desde a perspectiva dos nenos.

Un libro que transmite amor, comprensión e humanidade."

Contado cos mesmos ingredientes do primeiro dos libros, atoparemos, de novo, os personaxes do enno e o seu pai, a orientadora e a profesora. Unha obra que quere crer no bo facer dos profesionais que están ao servizo do alumnado e as familias. Un mundo máxico creado polo imaxinarios dos nenos que envolve a crueza do que lles tocou vivir. 

De premios. Merlín 2021

O neno de lume de Ledicia Costas acadou o premio Merlín 2021, agora aparece ilustrado por Iván R

En palabras do xurado: "O neno de lume conta a fascinante historia de Morgan, un neno peculiar que, cando era un bebé, apareceu dentro dunha cesta diante da casa da señora Culpepper xunto cunha enigmática nota que dicía: «Lévenme máis alá da néboa. Busquen a casa das tres irmás e díganlles que son O Neno de Lume». Sobre o seu ombro dereito sempre leva a Luminaria, unha pequena chama que só el pode ver e con quen pode falar.
Un día, a cidade aparece cuberta por unha mesta néboa con sabor a sopa que non levanta co paso dos días. Sen rastro do sol, Morgan sente como Luminaria se vai apagando. A señora Culpepper lembra a nota que traía Morgan na cesta, e o neno prepárase para iniciar unha viaxe máis alá da néboa. Cren que Luminaria só poderá sobrevivir se atopan a casa das tres irmás. O que non imaxinan é quen son en realidade esas mulleres.
O neno de lume sorprendeu ao xurado da XXXVI edición do Premio Merlín de Literatura Infantil pola súa eficacia narrativa (que lembra á dos contos clásicos), pola orixinalidade dos personaxes e pola plasticidade dos escenarios. Salpicada de efectivas doses de humor, tenrura e irreverencia, a obra mestura a realidade e a fantasía desbordante para falar, sen caer no didactismo e cunha extraordinaria sensibilidade, da busca das orixes, do valor das diferenzas, das inxustizas sociais e do incuestionable poder da amizade. (…)"

Certo, este neno de lume lembra as historias clásicas de nenos desgraciados (ao estilo Dickens) pero sempre salvados por mulleres que andan soas (ao estilo Ledicia). Este neno de lume trae a lembranza de A nena de auga e o príncipe de lume de Docampo, quero pensar nunha homenaxe a ese creador de historias... 

Sempre, sempre, pode o optimismo, a bondade, o caloriño da amizade, as tortas doces que levan o afecto á boca, o coidado dos demais, a esperanza nun futuro que nos conduce a Dahl. Un estilo moi propio na forma e no contido. Unha vez máis, Ledicia, fai que sexa doado querer os seus libros.

Dúas novelas: o premio Raíña Lupa e unha novela de instituto

O premio Raíña Lupa 2020 recaeu no libro de X. Antonio Neira Cruz, O enigma de Santiago que agora publica Galaxia na colección Costa Oeste. Unha novela situada en Compostela, na actualidade, pero que viaxa ata os tempos dos arzobispo Fonseca a través dun túnel que se move debaixo do plano da cidade.  Unha nai desaparecida, un pai que non deixa de buscala, un adolescente que vive no casco antigo e unha moza que lle dá a volta a todo cando entra nesa casa familiar para recoller un sobre que deixa para ela o pai.

Tres amigos e unha cadela viaxando no tempo, pasando polos lugares da Inquisición e polos actuais, as decisións que hai que tomar para volver ou quedar noutro tempo e... unha solución ao enigma dos desaparecidos, daqueles dos que nunca máis se sabe.

O conserxe de Xosé Luís Vázquez Somoza, publicada por Xerais na colección Fóra de Xogo é unha novela de instituto. O conserxe e a directora, o alumnado e dentro del aqueles indeseables que ninguén quixera coñecer aínda sabendo que son produto dunhas circunstancias (as dúas rapazas que insultan e ameazan a través do móbil á compañeira, o rapaz que agrede ao compañeiro e o somete a bulling), a delincuencia aparecendo xa neses lugares que deberían estar libres de maltrato... Un suicidio, ou asasinato? Un conserxe que decide indagar que pasou cando xa a policía pechou o caso e descubre algo tremendo pero... o que el decide é absolutamente inesperado. Porque tamén aparecen os dilemas morais e porque estou segura que aqueles que lean a novela e decidan comentala discutirán moito ese final. E, no medio os amores que aparecen cando menos se agarda e fan dicir aquilo de que fron a "non hai quen te queira" a ver se "hai quen te deixe de querer".

Novidades en narrativa

 

Maxia de pedra de Alba De Evan e Xabier Domínguez (unha licenciada en historia e un docente), ilustrado por Eli García e publicado na colección Sopa de Libros de Xerais.  Unha historia que se desenvolve en dous tempos diferentes: na actualidade e hai 2000 anos, na época castrexa e de romanización. 

Un soldado romano fora curado de maneira misteriosa despois do ataque dun xabarín. Esta curación está relacionada cunha gata, Morriña: o espírito protector da aldea galega que resiste coa súa civilización. Os romanos rouban pedra e animal trasladandoas a Roma coma un tesouro, pero as cousas non saen como tiñan planeadas. Agora, cando se vai devolver o petróglifo, a un museo galego, dous mil anos despois, a pedra desaparece. A filla do director do museo ten un lugar secreto onde se agacha cando bota de menos a súa nai, alí atopa un petróglifo igual e un gato de tres colas que cura enfermidade. Estamos de volta no punto de partida, cun coleccionista delincuente, un empresario disposto a todo... A aventura está servida.  "Unha novela de maxia, intriga e acción" que conta cun apartado final a modo de caderno de arte rupestre con diferentes contidos como datación, localización, temática, emprazamento, modo de vida dos habitantes daqueles tempos en relación aos petróglifos e algo semellante relacionándoo coa cultura castrexa.

Novelas. Autoaxuda. Temas candentes: violencia de xénero, acoso ou bullying. Mestura de xéneros: novela e banda deseñada

Temas candentes: violencia de xénero, acoso ou bullying. Mestura de xéneros: novela e banda deseñada; narrativa transmedia. Todo ese armazón (Novelas. Autoaxuda. Temas candentes: violencia de xénero, acoso ou bullying. Mestura de xéneros: novela e banda deseñada) e algo máis. Dous libros, dúas historias noveladas que se acompañan de banda deseñada a modo de ilustración, de forma que lembran aqueles obras populares xuvenís de hai un tempo e que hoxe situaríamos no transmedia. As dúas están escritas por X. Antonio Perozo e publicadas por Auga editora. 

A primeira delas, cun título marabilloso, Amor amargo, acompáñase das ilustracións limpas e cun estilo xuvenil de Victoria Riveiro Currais. Unha moza vai sufrir violencia de xénero por parte do seu mozo, ela está rematando bacharelato, el xa está na universidade e é o típico “guaperas” con cartos. A historia vai ser un completo inventario de formas de violencia, de acoso e derribo, de percorrido por todos os niveis e etapas deste maltrato coa separación do seu grupo e familia, de illamento e negación, de celos e esixencias desmesuradas fronte ás infidelidades manifestas del, de facerlle perder todos os dereitos a cambio de nada... de facela sentir mal perdendo toda a seguridade e autoestima que podía ter... Un xoguete roto nas mans dun machista. É grazas ao seu grupo de amizades e á súa irmá que pode rachar os fíos nos que está enredada e conseguir liberarse desa mala relación. A obra remata cun texto que busca a reflexión acerca desta temática.

Contigo na nube ilustrada por Zaida Novoa, achega imaxes algo máis infantís porque vai dirixida a un lectorado algo menor. Os personaxes tamén son máis novos. Aquí, trátase do tema do acoso escolar. Como sempre, os acosados son os máis débiles, neste caso un rapaz ao que seu pai abandonou e vive coa nai e os avós nunha situación de escaseza.  O bullying é tan cruel que os someta ao illamento e insolidariedade máis absolutos porque aqueles que queren apoialos tamén serán perseguidos e acosados, sen perdón. O que comeza sendo presencial remata na nube, coas fotos, insultos e calumnias a través do móbil. Cando a situación é continua e non se ve saída, o suicidio aparece como solución, unha ave negra pairando polo ceo. Non se fala coa familia por evitarlle problemas e desgustos, o profesorado non se enteira ou non se quere enteirar chegando ao extremo de castigar as vítimas. Ao acoso a un rapaz con problemas por parte dunha banda de “malotes” engádese o acoso a unha rapaza por racismo e non se perdoa que se faga moza dun dos “malotes” senón que se pasa a acosalo tamén a el. A solución, no primeiro caso, vén da man dun tío que chega de América (coma nos soños de xeracións anteriores) e lle ofrece ao neno toda a axuda que precisa para recuperarse; na superación do segundo terá moito que ver a obra de teatro que crean entre todos e todas e na que representan todo o sucedido.