Trátase de tres pequenasnovelas escritas nos anos 60 e publicadas por primeira vez en
Arxentina (despois de resultar ganadoras do I premio de prosa do
Cento Gallego de Buenos Aires) e posteriormente na colección Punto
de encontro de Everest Galicia, grazas ao bo facer de Irene Pernas.
Deles escribiu o autor:
“Estes relatos escribíronse á marxe de modas e de modos de narrar
que, por aquel entón, privaban na nosa literatura. Neles o autor
procurou reflexar os días e os traballos dos nosos labregos,
procurando fuxir do costumismo, do realismo e do folklorismo,
totalmente conscente de que ese mundo estaba moi ferido de morte de
esborrallándose sen remedio. (...) Memoria escrita daquel universo.
Testemuño dun mundo e dun feito cultural –que era o noso-
desaparecidos”.
As augas van caudais trata dos
días previos á construción dun encoro que vai asolagar as terras
amadas, contado por un narrador que se centra na historia dun home ao
que non lle queda nada máis que eses eidos.
As
outras dúas novelas recollen a memoria case etnográfica e
antropolóxica dos tempos que lembra o autor.
O xornaleiro conta a historia dun rapaz que se converterá
en xornaleiro e no que o Manuel retrata a un que fixo esa función na
súa casa de Hortas, desde a infancia á mocidade cando comeza a
guerra, é mobilizado e se conclúe coa sentencia “a súa política
eran as sementeiras e as colleitas”. Os alugados,
garda a memoria do traballo e a vida dunha cuadrilla das que
realizaba as vellas seituras de antano pola provincia de Lugo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario