Como se nos puido pasar, un día como ese sen lembrar a María Victoria Moreno?
Ela que escribiu un texto no que non só os lembrou, que non só denunciou a súa discriminación senón que, tamén, introduciu a súa lingua xunto coa galega cunha maridaxe perfecta. Lembrémolo:
"(...) Canto nos gustaron sempre as palabras! Lémbraste, meu Adonay? Hainas con música que agarima os oídos -calochí, pesquibén, chipicallí, armensallé-; hainas que se pintan en cores polas paredes -custañí, nacardar, chibel, chalachí-; hainas que esvaran pola pel coma as bágoas quentes e amargas - brijinda, tarachí, pañibarí, bielima (...)"
"(...) Adonay, meu calochí, mañá loce o sol e abre a escola, dixérono pola radio. Tamén dixeron que ti non estarás, mais eu non desespero. Este luceiro que sempre brillou cando os ollos de "Pan con Chocolate" pousaban á par no mesmo armensallé, na mesma paisaxe e no mesmo ensoño segue vivo. Está no mar que se ve desde a porta da túa casa? Iso non o sei, mais xúroche que o terei acotío no meu horizonte.
- Chamuchí? -parece que me pregunta ese buratiño de luz que remata de abrir no ceo. (...)"
Ningún comentario:
Publicar un comentario