Máis novidades

Non trabes na lingua de Antón Cortizas. Di a presentación editorial:
"A lingua hai que coidala, e non trabar nela, porque é un ben grande que temos" E Cortizas fai o que mellor sabe: xogar coas palabras "para trabarnos no corazón". Non estou tan segura de que chegue ao corazón... pero é cuestión de xogar con elas e ver o que pasa.
Unha descuberta a música co libro ou o libro con música. Libro + CD. En época de crise hai que buscar maneira s de sobrevivir e esta foi unha delas, especialmente para as xente que fai música qwue non é pouca no país. Este foi un dos campos nos que máis se avanzou,a s clases de conservatorio  en cidades e vilas fixeron o seu traballo. De cando se fixo da necesidade... virtude.
Oviravai son Verónica Santalices, Laura Iglesias, Federico Wlicki e David Álvarez. Eles fan todo: tocar, ilustrar e, sobre todo, crear música. A iso se dedican, nalgúns casos dende hai décadas e polo mundo adiante. Son veciños de Vigo e de porta, así que case que se pode dicir que ensaian no portal do edificio no que viven. As andanzas de Paio é o seu primeiro traballo na colección Sonárbore de Galaxia e Paio e o poder da música.

Libros para tempos de infancia

O lobo de area de Asa Lind e María Elina Méndez con tradución de Antón Lado. 
Unha escrita poética para unha historia lírica. Unha nena vive cos pais nunha casa á beira da praia, cando se aburre baixa á area e alí atópase co lobo de area. Conversas marabillosas. 
Leamos o final para descubrir a tmosfera:
"A avoa chiscoulle un ollo a Zackarina, agarrouse ben ao bastón e comezou a andar para a casa.Zackarina correu en sentido contrario, cara ao mar e onda o Lobo de Area. Aínda seguía deitado na area, deitado coma unha toalla ao sol.
-Coñeciches a alguén que se hamase Brita? -preguntoulle-. Hai moito tempo, moito, moito tempo atrás?
-Por suposto que coñecín a Brita -dixo o Lobo de Area-. Pero non foi hai tanto tempo.
-Ela era a avoa da miña avoa -dixo Zackarina.
-Xa o sei -dixo o Lobo de Area-. E ti es a súa tataraneta.
-Ela era unha nena -dixo Zackarina-. A pesar de ser aínda máis vella ca a miña avoa vella. Podes imaxinalo?
-Si, claro que podo -dixo o Lobo de Area-. Pero podes imnaxinar que tamén ti es unha avoa vella. Aínda que polo momento...  
Zackarina non oíu o último, porque xa marchara e estaba intentando alcanzar á súa avoa engurradiña e que camiñaba co seu tac, tac. Pero o Lobo de Area quedaba deitado ao sol, cos ollos pechados e pensando na pequena tataravoa Brita e na vella tataraneta Zackarina, e nun colar coas perlas máis fermosas do mundo. Un colar que non remataba nunca."
Unha ilustracións, tan evocadoras coma o texto, especialmente as da nena e a paisaxe. 

Poesía con ilustración

Pablo Otero publica en Facoría K Rizomas: Parece unha formiga
Coñeciamos o autor como ilustrador de obras como A raíña de Turnedó, Contos ao teléfono, A cociña de Toto Murube,  Mateo, O príncipe das sombras,  ABCdiario, Rato Pincho, Deseñadora de hora en hora...
Di a presentación editorial: "Poético, enigmático, reflexivo, ás veces transcendental... Este libro de textos ilustrados quere contigo, na túa carteira ou no teu peto, respirar o aire que respiras, ir ao ritmo dos teus pasos, mimetizarse coa túa pel". O autor defíneo como unha gran pregunta.
Unha cata: 
Ser un xesti.
Un xesto pequeno que presta mirar.
Como cando ti recolles o cabelo  
e eu penso en madeiras.
E hai unha fogueira no mar con xente    
que baila baixo os astros.
E, nese intre, podería sentir a noite dos minerais,
sentir os ósos da balea dende o interior.
E ver o mundo como foi hai oito mil anos, 
hai dezaseis mil anos,
hai trinta e dous mil anos"  

Poesía

Irmá paxaro de Tamara Andrés ilustrado por María Montes e publicado por Cuarto de inverno.

Un libro especial de nova poesía onde a lírica contén a misterio.

Faise real aquela recomendación de non tentar entender e seguir a lectura  na busca do tesouro que ás veces é unha relación entre irmás. A loita contra o esquecemento porque...

"primeiro perdinte entre as mans

agora despréndeste tamén 

da miña ollada"

Porque...

"Miña irmá é

un paxaro

que xa non me fala"

Unhas ilustracións magníficas que acompañan os poemas e tamén á autora, pillándolle o expresión máis propia  levándoa ata ese adeus que pecha o libro. As tonalidades tan acordes ao texto, ás veces a modo de telas vexetais... deixando a dúbida sobre a cor das cubertas. Texto e ilustración combinándose nese surrealismo que tamén as irmaa. Todo poeta debera ter un libro así ilustrado!

Cómics

Un cómic anual (e xa van dez). Ese é o compromiso de O Garaxe Hermético. Neste caso participan ata 40 alumnos/as repartíndose tarefas de guión, lapis, tintas, cor e rotulación.
Intraterra
O mundo despois dunha catástrofe pola que a superficie da Terra foi arrasada. Os sobrevivintes viven en peqeunos búnkeres baixo terra. Nun deles, situado baixo a tundra rusa acaba de cometerse un crime, unha inspectora vén a investigar o suceso e descubrir o culpable.
Sete habitantes, un neno, dous ex axentes da KGB, dúas mozas antisistema, unha embarazada, un amorío secreto,... a trama está servida.
Quen foi o asasino? Quen o encobre? Quen está disposto a a todo por saír á superficie? Que hai na superficie? 
Luzbell. O demo bombilla 
Xosé Tomás e Diego Rosales. Unha recompilación de planas publicadas anteriormente en Golfiño, El Progreso, Diario de Pontevedra. acompañadas por un limiar o que se presenta cada un dos personaxes e un epílogo de "Aprende banda deseñada con Luzbell". Os demos non son os peores.... 

Varios e ben distintos, sempre de viaxes

A peregrina gastrónoma. Unha guía do Camiño Inglés escrita por María Canosa e ilustrada por Miguel Cerro.
Da presentación editorial:
"Tara, a peregrina protagonista desta guía para as viaxeiras curiosas, elixe o Camiño Inglés e percorre na súa viaxe desde A Coruña ‒un dos puntos de inicio xunto a Ferrol‒ a Santiago pasando por Elviña, O Burgo, Alvedro, Cambre, Carral, Aquelabanda, As Travesas, Bruma, Outeiro, A Calle... para coñecer o Castelo de Santo Antón, a Torre de Hércules, o Golfo Ártabro, o encoro de Cecebre, o monumento aos mártires, o Pazo das Candeas, As Encrobas, pazos, cruceiros, hórreos, antigos hospitais, igrexas, pontes, cemiterios ou saborear a cervexa galega, roxóns, filloas, lacoada e torta de Santiago para converter o lector nun auténtico peregrino gastronómico no seu percorrido ata a Catedral".
Unha viaxeira inglesa con raíces irlandesas chega á Coruña en cruceiro e decide seguir a pé facendo O Camiño. María Canosa acompáñaa nesa viaxe polo país para deterse nel, para falarnos do que ve e do que escoita, do que se pode comer e gozar. A viaxe é un motivo para facer unha guía na que falar de todo o noso, do que foi e é, do que nos caracteriza e do que nos gusta, do noso patrimonio e das nosas loitas...
Todos os sentidos alerta. A memoria acude a prestarnos o saber. Tara é o nome da moza viaxeira, o dunha deusa, o da plantación de Foise co vento... 
"Eu son Tara. A primeira da miña estirpe, a que reúne no meu nome, e no camiño, o desexo de coñecer as raíces e a firme decisión de avanzar e ser distinta, única"
As ilustracións acompañan moi ben o texto, escollendo a esencia dos lugares e obxectos con cores fortes que se pegan ao verde (non podía ser doutra maneira neste país) e a figura feminina lembrando o cubismo daquelas mulleres que levan dous ollos nun lado da cara.

Etram e Ailux na Terra dos Mortos de Buenaventura Aparicio Casado con ilustracións de Pilar Castro Caamaño, publicado por Ab Origine Edicións. Dous extraterrestres viaxan, tamén no tempo, e aparecen na prehistoria... O encontro entre dúas civilizacións.

Libros de narrativa que poden estar converténdose en series

Os camiños do vento de Xavier Estévez, publicado por Xerais na colección Merlín.

Na presentación editorial dise: "Lucas e Sara comezan o novo curso xuntos no instituto. O cambio á ESO non será doado, e menos cando un novo misterio peta nas súas portas. Unha pequena ladroa de peixe aparece no peirao onde adoitan ir pasear. Na súa pescuda por descubrir quen é esa rapaza, aprenderán a ver o mundo con outros ollos e coñecerán dous novos amigos e a odisea que viviron ata chegar á vila: unha viaxe a través dos camiños do vento. Despois de Avións de papel, os personaxes de Lucas e Sara regresan á literatura cunha nova historia sobre a amizade e sobre todo aquilo que tece os nosos soños."

Si, volvemos a aquela historia na que a presenza de imaxes nos levaba a Hooper. Un rapaz reflexivo e sensible, unha rapaza en cadeira de rodas e unha amizade que nace cando se actúa sen pensar demasiado; así se coñecen nun golpe de espontaneidade de Lucas; agora continúan alimentando esa relacións coas saídas a pasear, coa coincidencia na escola e coa disposición a entender o que pasa e actuar en consecuencia. Porque os refuxiados poden chegar ata o lugar no que ti vives, porque podes responder a ese reto con compromiso e ver como non é tan difícil facer que a xente sexa algo máis feliz. A soidade, o abandono, a guerra, as fronteiras, os grandes muros... todo pode ter solución se actuamos con sentido, pouco a pouco, cambiando mentalidades, abrindo portas, implicándose.

Contan Lucas e Sara, en primeira persoa, pero tamén un narrador omnisciente que comeza o relato de forma magnífica. 

Momentos moi bos co humor de Lucas salpresando instantáneas e outros nos que o relato se ralentiza...

As ilustracións de Xosé Cobas no seu estilo, xogando con referencias dende as maneiras aos obxectos sempre presentes como ese barco ou ese paxaro, co debuxo en branco e negro ou coas cores que lle son propias ata chegar ao culmen da casa de Manuel onde o simbolismo acada a máxima expresión.