Así o presentan: "Estas cuartillas mecanografadas apareceron nunha caixa de zapatos na
primavera de 2017, sesenta e dous anos despois de seren escritas". Estas cuartillas conforman un libro que naceu para o leran os seus fillos ou tal vez para levar á escola Rosalía de Castro que Antía Cal funda, un libro escrito a finais dos nos cincuenta, no que se explica a historia universal a arte desde Galicia, en galego e poñendo á beira do internacional o producido poo propio país.
No prólogo Xosé Manuel Beiras defende o avanzado dos postulados que coinciden cos dos historiadores franceses da época.
A nós, o que nos sorprende é que puidera existir algo así, que houbera persoas tan libres no medio daquela escuridade de posguerra, retomando as ensinanzas do Seminario de Estudos Galegos, falando da arte internacional na nosa lingua e mostrando a nosa arte, o que lle é máis propio.
Arte en todas as súas manifestacións:
arquitectura, escultura, pintura, fotografía, teatro, cine, música, literatura,
danzas e baile... pero tamén ciencia. Toda a información (texto e imaxes) documentada
cunha bibliografía que pecha a obra; toda ela salpresada polos valores cívicos
de respecto ao outro, do respecto por todos os pobos e relixóns, a valoración
de todas a civilizacións e as súas manifestacións artísticas, de non facer diferenzas entre os países máis
ou menos desenvoltos, as críticas ao inadmisible como a escravitude... Como
unha chuvia maina que molla lembramos as frases: “A Historia é coma un conto que as máis das veces
repítese sempre”, “E Compostela, no tempo de Xelmírez, alumeaba en Europa como
unha estrela”, “Velaí como un home grande fai grande un idioma”, “Mais a
guerra, meu neniño, repítocho outra vegada, non bota máis que a desgracia e o
mal por onde pasa”...
Nunca deixará de sorprendernos esta parella... e seguirán facéndoo despois de ver o documental de Piñeiro
Ningún comentario:
Publicar un comentario