venres, 18 de setembro de 2020

Sensibilidade, diversidade funcional, relacións pai filla,...


Miña guía, meu capitán é un álbum de Gonzalo Moure e María Girón, traducido por Manuela Rodríguez e publicado por Kalandraka

Porque a selva de luces e sombras, de sons e arrecendos pode ser temible pero tamén rica e divertida. Podes utilizar a falta de nitidez para xogar a adiviñar, para imaxinar e crear un mundo que é teu (e só teu e daqueles con quen o compartas). Todo pode tomarse de diferentes maneiras: o ruído do bastón pode ser a percusión que anime o baile, non ver cos ollos da cara pode conducilos a ver cos das emocións

Pai e filla, da man, realizan o percorrido dende a casa ata a escola. El leva o bastón branco, ela un parche nun ollo. Mentres camiñan, dous mundos se abren ante eles: o cotián (cos semáforos, as persoas coñecidas que atopan, os coches que pasan pola calzada) e o propio (creado por eles e desenvolto pola ilustradora ao engadir ás imaxes reais as de animais que ocupan ese espazo nun exercicio creativo). Eses dous mundos nos que viven só a guía e o capitán poden confirmarse no paso do semáforo, cando arredor deles aparece todo tipo de animais acompañándoos.

Cando se separan, a pequena ten gana de chorar e imaxina ao pai triste volvendo á casa... As crianzas acostuman sentir ese pesar ata que a realidade os somerxe. 

Un libro para ter, para compartir entre guías e capitáns, para traer lembranzas desa relación coa que camiñaron percorrendo rutas e aventuras.

Un acerto o título, traducindo o castelán de Mi lazarillo, mi capitán.

Ningún comentario:

Publicar un comentario