Agora que imos de cara ás longas noites e os día curtos, ao tempo que en Beja se celebra o festival das Palabras Andarilhas, imos fala de contadas; para iso, seguiremos as recomendacións de
Isabel Tejerina.
O primeiro que hai que facer é unha selección moi persoal, porque a historia tenche que atrapar. Logo, aprender a trama e captar os detalles máis importantes dos personaxes e o contexto. Sempre, desexar que outros o coñezan e o gocen. Explorar as competencias persoais para contar e os recursos e as maneiras máis doadas de dirixirse a un auditorio. Comezar con relatos moi curtos e con oíntes que non te intimiden, aínda que primeiro do todo unha debe contarse a si mesma a historia ata coñecela tanto que cando a conte semelle que se está a improvisar.
Coñecer ben a historia, evitando vacilacións.
Adaptalo, persoalmente, para poder contado. Atopar eses matices propios para interiorizalo e compartilo.
Utilizar fórmulas de principio e final.
Definir e manter o ton.
Teatralizar o xusto, non pasarse coa xesticulación.
Memorizar determinadas fórmulas, frases, diálogos... para repetilos.
Estar relaxado e con ganas de agasallar esa historia. Estar motivado.
Preparar ao auditorio para que tamén estean relaxados e coñecedores do que vai ter lugar.
Manter a súa atención, a intriga e a emoción. Buscar a súa complicidade ata conmoverse con eles
Non interromper o relato para que non rache a maxia.
Na contada, tamén se conta e se recrea co corpo. Non hai que memorizalo totalmente; non é necesario que as contadas sexan sempre iguais. Realízanse esquemas mentais que se irán modificando ao adaptarse ás circunstancias nas que se conte.
