Un fermoso ovo branco de Paula Carballeira con ilustracións de Miguel Cerro, publicado por Triqueta Verde editora. Leamos: "Esa mañá, as bombas deixarond e caer. Ao principio, a xente quedou desconcertada, como se lles faltase algo, coa sensación de que soñaban. Despois, as persoas máis valentes puxeron un pé na rúa. Evidentemente, as nenas e os nenos puxeron na rúa os dous pés. Miraron cara arriba. Había nubes pero ningún avión no ceo, só ronseis. Notaron as cóxegas do peor dos medos, o medo ao silencio" Unha historia arredor da guerra, pero sobre todo acerca de como hai que introducir o cotián fronte aos uniformes, deixar que as galiñas cacarean e poñan ovos ata dentro dos cascos, traer a risa para acabar co drama... e, sobre todo, permitir que a vida se abra paso.
Despois de aquel outro álbum, tamén coa guerra como núcleo duro, agora esta outra historia, cunhas ilustracións duras case xeométricas nas que só a galiña e ese ovo teñen cores claras.
Da presentación editorial: "Nunha cidade afastada, alá onde nacen os ecos e
caen as estrelas fugaces, ten lugar un misterio máis grande que un campo
de margaridas ou que un ceo sen nubes. É o misterio do sorriso de
Lucas, que se debuxa na súa cara de día e de noite, no verán e no
inverno, os 365 días do ano. Bo, 366 osbisiestos. Científicos de todo o mundo acoden a estudar o fenómeno sen éxito.Cal será a causa de tan luminosa e enigmático sorriso? Quen conseguirá por fin desvelar o secreto marabilloso que se esconde tras ela?"
É moi doado, moito: ese sorriso nace de compartir, de lerlle a outro, de recoller a súa risa e levala ao corazón para poder ver a parte bonita de todo o que sucede. O sorriso vén de compartir tempo cos outros, cos avós que no seu sorriso mostran a experiencia e o amor á vida. Unhas ilustracións plenas de ceras, con cores e figuras tropicais, que van deixando pasar polas páxinas a Lucas sorrindo.
A troglodita de Paula Merlán con ilustracións de Gómez e tradución de Iolanda Mato. Estamos na prehistoria, polo tanto as palabras terán que ser as axeitadas. Unha parella, ela pinta, ve que precisan pintores para covas e presenta o currículum e acéptana... como o traballo queda lonxe terán que mudarse, el está encantado, quedará facendo o traballo doméstico mentres ela se converte nunha muralista.
O camiño de Marisa Núñez e Mariona Cabassa, publicado por OQO. Unha obra poética arredor do camiño, na que se fala dos tipos de camiños, do que percibes cando estás en ruta, o que atopas nel, a xente con quen vas ou deixas de ir, o que sentes, o que dá o camiño, as persoas que o camiñaron antes ca ti, as preguntas acerca do que hai no final. Nas ilustracións o camiño, pero tamén, sempre presente a casa que podes ver á beira do camiño pero tamén ás costas do rapaz protagonista na mochila, a casa na lembranza ou servíndolle de asiento pero tamén de amiga á que abrazarse. Un texto lírico que vai ao pé dunhas ilustracións que nos achegan unha lectura marabillosa que pon en relción o camiño coa casa, o que deixas e por onde vas, o de fóra e o de dentro.
Sen rastro do gato de Juha Virta & Marika Maijala, publicado por Hércules edicións. Da presentaicón editorial: "Filippa, o Asno Antero e o gato Durmiñón do libro Piano á fuga
embárcanse nunha nova aventura. Van a un parque de atraccións cunha sala
de espellos, montañas de tortitas e un espectáculo de maxia. Alí
atópanse co axudante da maga, Coello, que ten un gran problema: A maga
desapareceu! Filippa, os seus amigos e Coello únense para substituír á
maga no espectáculo de maxia, pero o truco de desaparición é tan bo que
fai que o gato Durmiñón tamén desapareza. Atoparano a el e á maga antes
de que termine o espectáculo de maxia?
Hai tanto traballo... porque tan pronto lle desaparecen as manchas á vaca como o papayaio perde a voz ou alguén rouba ese escaravello de ouro no museo das mascotas co Cairo. Porque tamén os máis pequenos poden "colgarse" dunha serie, incluso de detectives!
Unha ilustracións moi chamativas que crean sensación de movemento.
A varicela de Laura de Xavier Frías Conde con ilustracións de Enrique Carballeira Malendi publicado por Discursiva. Laura amence con varicela, próelle todo, mentres a nai lle vai buscar unha pomada, aparece un monstro no cuarto. Un monstro cheo de pelos, feroz e disposto a espantar á nena... pero contaxiase, tamén a el lle proe o corpo e cando cehga a nai agáchase debaixo da cama. Coa pomada pasa o picor, e Laura vailla botar tamén ao monstro. Que pasará cando os pille a nai? pois nada! todo é cuestión de facelo pasar por un peluche que se chama Gustavo, os dous xuntos van pasar a varicela, na cama e lendo.
Ensimesmada, escrito e ilustrado por Nanen García Contreras, traducido por Maruxa Zahera e publicado por Bookolia. Unha ilustracións que xogan coa falta de nitidez, coas liñas de cores a modo de garabatos ou con estampados para contar a historia de dona Xulia, unha muller que está sempre no balcón, mirando, ensimesmándose, é dicir, mirando dentro de si. Será un novo veciño que a saúda e lle fai caer na conta de que de estar tanto dentro de si está perdendo todo o que acontece fóra. Reacciona, fará un vestido para a festa e... sucede, que en lugar de mirar para si vai mirar (vas ter que lelo!). Porque igual hai que deixar de estar ensimesmada despois de tanto confinamento...
Elefante choromicas de Xograres e Imbiña. Historia, música e letra de Chema Ares, ilustracións de Iria Ares (Imbiña). Voz e narración: Nati Martínez. Un libro que xoga co deseño, coas letras e as onomatopeas, cos fondos e os planso... O elefante ten fame pero non sabe como coller as follas das árbores, proba coas patas e non o consegue, logo coa cola e tampouco, coas orellas imposible, cos cairos tampouco; daquela, empeza a darlle testadas á árbore para que caian as follas, batía coa testa pero tampouco, nestas enrolouselle sen querer a trompa nunha póla e ao tentar separala arrincouna... e así descubríu como chegar ao alimento. Os intentos ou os espirros cada vez que non o consegue achegan a repetición que funciona tan ben nestas primeiras idades. A través dun código QR ou dunha web accedemos ao conto cantado e tamén ás imaxes para colorear. Un conto que naceu para ser contado e cantado, un conto sobre a constancia.
Unha historia rimada e acumulativa. Imos vendo como un vai para a
praia no coche coa súa táboa de surf, no camino atopa un mergullador, un super heroe, un caimán, un
ladrón, unha policía, unha carapuchiña, un lobo (ao que non paran), un músico… e a
roda reventou, así que todos a facer dedo e agardar… e cal é o primeiro coche
que chega?
Unha divertida historia de
historias porque nela está carapuchiña e o lobo, o ladrón e a policía e o resto
de personaxes que dan para varios libros.
Merecedor da Mención Hoorífica no Prmeio Internacional SERPA de Álbum Ilustrado (Portugal, 2017) e
Premio Golden Plaque Statue (Eslovaquia, 2019)
É este un premio
que non sempre chega ao lectorado para o vai destinado máis alá da provincia de
Ourense; esta vez tivemos a sorte de que a propia autora nolo fixo chegar.
Ela, Ánxela, é unha
maga das palabras, conta cunha enorme riqueza en vocabulario e sonoridade, en
recursos da tradición oral e infantil, en bo facer... de aí que combine
marabillosamente a súa labor de escritora coa de tradutora; certamente quen saiba
dela quererá que lle pase á nosa lingua as súas creacións.
Neste caso atopamos
unha historia difícil na que o encontro duns rapaces coa Ogra Pinta provoca que
ela lles conte moitos contos, porque á Ogra non hai que terlle medo a pesares
do tamaño, o ruído dos seus pasos con seis zapatóns e do que din os pais; a
Ogra séntese soa e quere rapazada á quen facerlles a merenda de chocolate e
chulas e, máis que nada, contarlles contos. Moitas veces eses contos quedan
anacabados para que sexan eles quen imaxinen a continuación (como sucede co da
raposa Cachús que se quere facer fina e ir mercar os polos desplumados á
carnicería, a de Xián ao que lle medraron -mentres durmía- unhas ás coas que
voa... ), outros rematados que acostuman levar mensaxe (como os da ogra Andrea,
o dos trasnos Aín, o da galiña Mixurriña, o da Unicornia Azul, a de Clocir, a
nostalxia do brazo perdido, o da palabra que perdeu o Dicionario, o da vaca
comellona, o do coxecólogo, o dos estorniños...) e outros que aí quedan... (como
o dos mabuses, o da moura da Fonte das Ninfelas, a do paporrubio...); por haber
incluso hai un en forma teatral -o das megapartículas-, unha homenaxe a
Fréderick o rato poeta, un par de contos contados doutra maneira (como o de
Carapuchiña e o parrulo), un conto que trae memoria histórica (“Era entón cando
o avó marchaba lonxe coa memoria e Martiño víalle aquela engurra fonda a
atravesarlle a fronte. / -Cobras verdes?- preguntara estrañado Martiño. / -Si,
vestidas de capas e tricornes que sementaban a morte por onde pasaban. Eu era
tan pequeno como es ti hoxe cando levaron a meu pai –continuara o ancián,
traendo ao presente lembranzas das que nunca antes Martiño lle oíra falar-.
Nunca volveu. Nin sequera hoxe sei onde están os seus ósos. / -Non lle enchas a
cabeza ao rapaz con vellos rancores! Reprendera a avoa cun ton doce. / -Muller,
alguén terá que lles contar aos que veñen o que pasou!”) e remata co Dicionario Alicia para que lembremos
o valor das palabras e dos contos que non morren; no medio, un conto que
atravesa o relato, aquel de Martiño (un dos rapaces das merendas) e o seu avó a
quen tanto bota de menos.
