Cabeza de can de Morten Ramsland. Esta novela reportoulle, ao seu autor, os
galardóns máis importantes da literatura danesa (autor do ano, libro do ano e
Golden Laurel) ademais de ser traducida a unha vintena de idiomas. Publicada en Rinoceronte contradución de Moisés Barcia.
Tras pasar uns anos en Amsterdam intentando
gañar a vida como pintor, Asger volve a Dinamarca para ver por derradeira vez a
súa avoa, a piques de morrer. E vai narrando a riquísima historia familiar dos
Eriksson, un mosaico de relatos que se estenden desde os anos 30 ata o presente.
O clan comeza nunha chaira xeada de Alemaña, cando o avó –enxeñeiro naval e contrabandista- consegue escapar do campo de concentración, algo que tamén marcará a súa vida porque semella que o fai matando ao compañeiro de fuxida cando son apresados os dous e lles dan a posibilidade de salvarse un (semella que o outro non o ataca), unha sombra de culpa que pode ser unha das causas que o levan ao alcoholismo. A partir de aí, toda unha saga, unha serie de xeracións nas que sempre hai un perdido, un que pretende fuxir, un que semella salvalos... para nada é branco nunha terra de neve. Unha historia que non deixa lugar para a esperanza nun futuro algo mellor, porque unha e outra vez non hai ninguén no que crer; se se trata de velos peor do que nós somos e por iso sentirnos ben... enténdese o éxito.
Estraños exemplos, falta de lealdade de calquera tipo, alcoholismo e ludopatía, acoso e derribo dos máis debiles, malos traballadores que sempre lle botan a culpa aos demais de que acaben despedíndoos, vivir de ter sido un supervivinte da guerra, as culpas, o que vende as gravacións dos encontros amorosos da irmá, o pai que vende a colección do fillo para poder beber... polo medio algo tenro como aquel que envía o aire de Bergen á nai ou avoa facendo que é outro ou o vello que morre perdido na noite despois de crer ter salvado a un grumete que é o neto
Unha novela dura, na que a familia é un verdadeiro karma do que hai que fuxir, porque un defecto sempre che crea mil problemas cos da túa idade dos que tes que defenderte ou fuxir, onde os vellos tampouco son respectables nin respectados. Unha saga de desastres nas que non hai en quen crer, o teu irmán é o que che vende aos amigos e co que tes que seguir entendéndote ao longo da vida. Todo semella vergonzoso e vergonzante, non sei se o que se pretende é que o sexa tanto como para que a vida (dos demais) nos resulte moi aproveitable. Ningunha xeración é salvable, ningún personaxe... e todo rodeado dun halo de mala sorte, pois os cartos tamén se perden, destrúense sós, o tempo non perdoa.
O clan comeza nunha chaira xeada de Alemaña, cando o avó –enxeñeiro naval e contrabandista- consegue escapar do campo de concentración, algo que tamén marcará a súa vida porque semella que o fai matando ao compañeiro de fuxida cando son apresados os dous e lles dan a posibilidade de salvarse un (semella que o outro non o ataca), unha sombra de culpa que pode ser unha das causas que o levan ao alcoholismo. A partir de aí, toda unha saga, unha serie de xeracións nas que sempre hai un perdido, un que pretende fuxir, un que semella salvalos... para nada é branco nunha terra de neve. Unha historia que non deixa lugar para a esperanza nun futuro algo mellor, porque unha e outra vez non hai ninguén no que crer; se se trata de velos peor do que nós somos e por iso sentirnos ben... enténdese o éxito.
Estraños exemplos, falta de lealdade de calquera tipo, alcoholismo e ludopatía, acoso e derribo dos máis debiles, malos traballadores que sempre lle botan a culpa aos demais de que acaben despedíndoos, vivir de ter sido un supervivinte da guerra, as culpas, o que vende as gravacións dos encontros amorosos da irmá, o pai que vende a colección do fillo para poder beber... polo medio algo tenro como aquel que envía o aire de Bergen á nai ou avoa facendo que é outro ou o vello que morre perdido na noite despois de crer ter salvado a un grumete que é o neto
Unha novela dura, na que a familia é un verdadeiro karma do que hai que fuxir, porque un defecto sempre che crea mil problemas cos da túa idade dos que tes que defenderte ou fuxir, onde os vellos tampouco son respectables nin respectados. Unha saga de desastres nas que non hai en quen crer, o teu irmán é o que che vende aos amigos e co que tes que seguir entendéndote ao longo da vida. Todo semella vergonzoso e vergonzante, non sei se o que se pretende é que o sexa tanto como para que a vida (dos demais) nos resulte moi aproveitable. Ningunha xeración é salvable, ningún personaxe... e todo rodeado dun halo de mala sorte, pois os cartos tamén se perden, destrúense sós, o tempo non perdoa.
Ningún comentario:
Publicar un comentario