As mulleres que cultivaban néboas de Bea Gregores.
Un álbum sobre a violencia de xénero. Mamá e papá: a representación de cada un deles, ela amáñao todo (pega os anacos dun prato roto), el fai que caian os mobles ou que as portas se batan, de feito, a nai di que o amor de papá está cheo de negróns, que as quere nunha gaiola, por iso ela vai tecendo unha manta azul e a noite na que o pai agarra a nena, ela e nai e ela saen voando ata un lugar onde outras nais viven nunha casa que flota sobre un mar de néboa. Daquela volve o sorriso que as levará a que xuntas sexan as mulleres máis fortes do mundo.
Un álbum cheo de metáforas e simbolismo, no que se xoga con nubes, néboas e chuvia, con mantas e mulleres que tecen, con dedos afilados e sombras enormes, con bolboretas que percorren as páxinas saíndo de vermes e crisálidas.
Porque hai
presenzas que impoñen, presenzas constantes como as dos ditadores nas
fotos de cada estancia. Bea traballa coas cores que lle son propias:
vermello, ocre, gris, negro, branco e amarelo, creando esa atmosfera que fprma parte da súa identidade e pola que a recoñecemos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario