24 de febreiro Día da Rosalía. Un libro en galego e unha flor

 

24 de febreiro Día da Rosalía. Xa está no calendario do Libro, por unha vez a sociedade civil conseguiu que o seu esforzo dera froitos. Nese día, recoméndase agasallar cun libro en galego e unha flor. Non se pode dicir que teña moito eco a proposta, pero vaise facendo o que se pode. Onde apoian con toda a forza é nas escolas, aí está a aldea gala. Todos os de Asterix, con beberaxe ou sen ela dan cada unha das batallas celebrando. A rapazada -sempre disposta e non lle chamedes público secuestrado- fai programas de radio, escolle os libros e realiza lecturas públicas, vídeos e mil actividades máis que saen das bibliotecas escolares para conmemorar que tal día naceu Rosalía para regalía dos galegos e galegas.

Para conmemorar, vou lembrar algún libro -relacionado con Rosalía- dirixido á infancia. Dende aquela antoloxía realizada por Xulio Cobas: Cantando cos nenos: escolma de poemas, para que canten os nenos, publicada en Ediciós do Castro en 1985. O Rosalía de Castro para nenos de Ediciones de la Torre, Colección Alba y Mayo, unha editora española que nos tivo en conta...

A colección “Tres pitas brancas” da Fundación Rosalía de Castro con títulos como Antoloxía para a infancia e Rosalía de Helena Villar e ilustrado por Ánxeles Ferrer. 

Un par de libros construídos cun poema : Parece unha rosa ilustrado por Isabel Pintado na colección Luá Lueira de Espiral Maior e Adios ríos, adios fontes ilustrador por Rodrigo Chao e publicado por Baía.

E que mellor que as antoloxías de Factoría K e Tambre con marabillosas ilustracións de Belén Padrón e Jacobo Muñiz?

Vídeos relacionados cos libros

The fantastic flying books of Mr. Morrison Lessmore. Os fantásticos libros voadores do Sr. Morrison Lessmore. De John Hunter

21 de febreiro Día da Lingua Materna ou lingua primeira, lingua de iniciación, lingua nativa, lingua inicial...

Lingua materna porque ía co leite, lingua primeira porque fora mamada, lingua de iniciación porque nela se dixeran as primeiras palabras, lingua nativa porque era a do lugar, lingua inicial porque estaba no inicio da vida. De calquera maneira había que entender que en Galicia era o galego, aínda que o leite xa viñera de fóra, aínda que os pais non transmitiran a tradición...

Se asistiramos ao derrube silencioso da catedral de Santiago mentres miramos para un ceo infestado de gavotas... asubiando, como se non fóra con nós, se viramos que a rapazada inocente fora rascando nas pedras que se lles desfán entre as mans e non lles dixeramos nada, non sería peor, pero a lingua é un patrimonio inmaterial (chámase así? ) polo tanto non se ve con tanta claridade o seu final, sempre quedará nalgún libro, sempre poderá utilizarse nunha cerimonia. 

Alguén, Carlos Blanco, creou un conto no que nos propoñía venderlle a Cidade da Cultura a Inditex, explicaba que a Amancio Ortega lle gustaban os edificios (daquela) e andaba a investir no campo inmobiliario. Pagaríanos polo Gaiás ao completo, ganaríamos cartos, deixaríamos de gastar en mantelo e quentalo, e el sempre lle daría unha saída interesante, por exemplo, un edificio para cada empresa. Dicía o humorista "non sei como non se nos ocorreu antes, aí estaba a solución" pero ninguén o tomou en serio. Agora, a alguén se lle ocorre que a solución do galego sería venderllo á Igrexa (o de vender é un dicir porque non merca, só herda ou matricula/inmatricula). Se o pode considerar seu coidarao, mirade o que lles durou o latín, mirade o que conseguen co seu patrimonio: cóidallo o Estado, pagamos entre todos e segue a ser deles. De verdade, non o pensemos máis animémolos a que o rexistren como propio, a nós xa tanto nos dá, perdido por perdido, facemos como a nai verdadeira de Salomón, preferimos que sexa doutro e non que a maten.

E non disimulemos con multilingüismo, non nos imos poder dedicar todos e todas á tradución, para viaxar cada día precisaremos menos saber idiomas, xa o fai a tableta / o móbil /o ordenador por nós, e cando nos dean un traballo na emigración aprenderemos a lingua que nos vai dar de comer facendo inmersión nela e non pasándonos media vida dándolle voltas a clases particulares que apoian as oficiais. Desculpade esta descarga de adrenalina: cada un pode aprender o que queira e canto máis aprenda mellor, cada un pode facer as casas que queira, mercalas ou o que sexa, o que pedimos é que non destrúan a do avó, a de pedra xenuína do país, a que garda as proporcións e antigas formas. Pero pensade -en serio- no da Igrexa, igual aínda non caeu na conta que era lingua de derrotas e a colle da man como fixo co latín do imperio romano.