Así se presenta: "Manchea é un conto tradicional de princesas, cabaleiros e dragóns... ou quizais non. Da man dos nosos personaxes percorreremos o Titiriverso, un espazo onde monicreques de luva, de fíos e sombras chinesas conflúen nesta emocionante e sorprendente aventura.
Esta é unha historia en verso, pero tamén en prosa, de estereotipos e autoafirmación, de discriminación e inclusión. As protagonistas, a través da amizade e a confianza en si mesmas, comezarán a cuestionarse os condicionamentos familiares e sociais para descubrir que non é necesario falar para atoparen a súa propia voz."
Destaca na obra o recurso a diferentes tipos de monicreques, pasando dun a outro de maneira natural e dándoos a coñecer ao espectador infantil, presentando así as diferentes posibilidades do traballo con títeres. Neste sentido, sentimos que a ilustradora, Lola Villar Pérez, coma a opción de ilustrar a obra tal como se fose unha narración; isto é algo que sucede na ilustración deste lado do Miño fronte a outra máis asimilada á representación teatral que se acostuma realizar en Portugal.
Por outro lado, podemos observar a ruptura de estereotipos na defensa da igualdade. Un darlle a volta aos contos tradicionais facendo que as princesas ou as raíñas non sexan xustamente como se agarda, o dragón e o rei confabulando, ese dragón que busca defender o seu territorio (Verdelar) contra os eucaliptos e os eólicos fronte ao rei e ten quen chegar a un acordo para salvalo, o príncipe que deixa caer o seu papel de heroe, os diferentes personaxes dos contos (o lobo Lupo que non come a ninguén, a ratiña presumida, Pinoquio que vai ser diferente ata o punto de querer facer oposicións, o francés rimbombarte expresándose en francés ) A maneira na que cada personaxe fala do que se agarda del, ata o punto de que a ratiña non solta a basoira ou di aquilo de que "agora tócache a ti dicir." Intervencións como a da princesa á ratiña cando se vai "E se, nalgún momento, quixeses liberarte desa vasoira, estou segura de que darás coa forma de facelo. (Despídese e, cando vai partir, tropeza co seu vestido e cae) Ho, co épico que me quedara. (Vaise)."
A utilización da prosa e o verso (dependendo de se están situados dentro da tradición ou non ?). A maneira na que os personaxes falar na obra ou da obra mesma ao citar o texto e o papel ou o dar por feitas determinadas situacións (pensar que a porta a torre non se pode abrir), as refrencias a obras clásicas (como Hamlet), os anacronismos (un príncipe vexetariano que non quere matar animais, polo tanto négase a facelo co dragón), a princesa que por moito que se empeñe non é quen de mostrarse dócil, obediente, xentil... O elemento humorístico con ese vestido de princesa co que vai tropezando escena a escena. O xogo entre os bonecos representando o guión e cando se saen del para dar opinión (como cando lle sae rimado o texto sen telo preparado), cando a princesa tira da espada e quítalle o traxe ao príncipe quedando a man ao aire e pasando a ser un novo personaxe cunha nova linguaxe. Elementos cómicos quye colaborare nbo avance da obra, o personaxe de Man (con todas as acepcións). A incorporación doutras linguas: castelán ("Fin de la cita"), inglés (please, thanks), francés. Como se busca a colaboración do público (igual que en todas as obras deste tipo pero aquí dando instrucións para facelo)
Semella interesante a proposta de escenografía que facilita a representación, a modo de estrutura cuadrangular que pode converterse en biombo. O Titiriverso como universo dos títeres, Luvario como universo dos monicreques de luva, Bocaland (cos títeres de boca), Bunraku (marionetas de mesa), Tebras co teatro de sombras... Os monicrequeiros como personaxes que nos presentan ese mundo que se continúa nos seus bonecos. Afirmacións potentes como "Se cambias para que te acepten non te estarían coñecendo a ti realmente e... o máis importante, estarías renunciando a quen es". Igual que o momento no que a raíña e a princesa pasan a ser recoñecidas polos seus nomes, a confusión entre a prisión e o internado. Ese final cando Loaira (a princesa) saca o vestido e deixa a man, que se une coa outra. Liberación total!
Ningún comentario:
Publicar un comentario