24 de outubro, día das bibliotecas

 

O 24 de outubro celébrase o Día das Bibliotecas, pero as bibliotecas escolares tentan celebrar máis que o día, o mes. Outubro, mes das bibliotecas escolares. En outubro xa se poden poñer a disposición do público toidos os recursos, houbo tempo para reorganizala, preparar o equipo e o horario, programar as actividades e programas... Cando se abre a biblioteca aprovéitase para facer a formación de usuarios/as, poñer en marcha as mochilas viaxeiras, as seccións de aula e o préstamo individual.

A edición deste ano, baixo o lema "Bibliotecas, sempre ao teu carón" céntrase en destacar o importante papel que xogan as bibliotecas ofrecendo acceso á cultura, ao coñecemento e ao entretemento en calquera lugar e circunstancia.  Porque as bibliotecas son aptas para todos os públicos. Son o recurso cultural imprescindible en cada lugar e en todo tempo, por iso nos molesta tanto cando os seus horarios se reducen ou o feito de non poder con contar con bibliotecas en todas as entidades de poboación. En Galicia sempre botaremos de menos os bibliobuses ou calquera tipo de biblioteca móbil que percorra as aldeas para ofrecerlles servizos ás persoas que viven no rural.

De oficios e profesións

Concha Blanco, escritora con obra para persoas adultas e infantís. Arredor do medio cento de libros. Toda unha vida dedicada á escrita e á docencia.
Poeta, de vez en cando, con premios como o Arume con Cantos da rula e acertos tan marabillosos como Macedonia de versos, retoma o xénero con Oficios e profesións poemas son
Publicados na colección Fardel dos soños da editorial Embora, retoma neste poemario os versos arredor dunha temática. Poema a poema vai percorrendo o traballo de canteiros, menciñeiros, adiadores, oleiros, palilleiras, labregas, carteiras, cesteiros, escritoras, panadeiras, costureiras, carpinteiros, cardineiras, mestras, músicos e percebeiros. Neste último trae e lembranza do poeta percebeiro Paco Souto.
Cada poema está introducido por unha estrofa, refrán, adiviña ou dito popular, agás nun verso de César Vallejo ou unha estrofa de Amado Carballo.
As ilustracións de María Brenn van complementando os poemas. No da mestra, chama a atención a imaxe doutra época dela fronte á dos nenos con corte de pelo actual, será que ve a rapazada tal cal é e a escola tal cal era?

Un novo libro de Ledicia Costas

Vampira de biblioteca de Ledicia Costas con ilustracións de Víctor Rivas, na colección Merlín de Xerais.

En primeira persoa, Eleonora, a vampira de biblioteca cóntanos que se dedica a papar os insectos que roen as páxinas dos libros da biblioteca na que vive, aínda que o que máis lle gusta é beber a tinta (si, escoitastes ben: a tinta, non o sangue ao que é alérxica). Faise acompañar de dous morcegos que son os seus inseparables, cando os trescentos trinta e tres restantes a abandonan. A razón: unhas couzas enormes que as expulsan da biblioteca e van acabar cos libros. A trama, escapar coa tinta do libro Drácula gardada na boca para poder descargar nun caderno, pero ao abrir a boca escapan algunhas palabras que apresa o vello Marciano, e aí, atopamos outra historia. A dun vellos ao que a familia non lle fai caso, todos obnubilados coas pantallas ata que as cousas van volver ao seu, coa axuda de Eleonora, Xa e Mon.

Relacións interxeracionais, amores na terceira idade, maiores dispostos a calquera aventura, seres raros nos que ou cremos ou quedamos fóra de historias realmente marabillosas, animais inimigos dos libros e bibliotecarias que son burladas.

Unha nova historia de Ledicia, ilustrada polo mago que sabe colocar imaxes ás súas verbas, Víctor Rivas. Ambos compleméntanse tanto e tan ben que é unha pena rachar o feitizo.   

Mortas e vampiras. Todas elas son personaxes próximos á rapazada que está disposta a deixarse guiar por eses territorios ignotos. 

Vai de bicos

 

Hai algúns libros que os levan no título: Bicos de Xosé Vázquez Pintor, O libro dos bicos de Xosé Luna, Bicos e non balas de Antonio García Teijeiro, Luces, bicos e cores de Concha Blanco, Unha manchea de bicos de Antonia Ródenas, Pápote a bicos de Carmen Gil, Bicos de prata de Fina Casalderrey, Nin un biquiño á forza de Marion Mebes, Bicos de música (libro con CD) de Mamá Cabra, Bicos de sol de Asun Estévez, De que cor é un bico? de Rocío Bonilla, Un bico para Osiño de Helse Holmelund, Ningún bico para mamá de Tomi Ungerer ... e agora chega Unha fábrica de bicos de María Canosa, publicado por Xerais e ilustrado por Dani Padrón. 

Unha fábrica de bicos é o que lle explican a Mindi que temos cando ela se nega a dalos. A verdade é que a ela non lle gustan , nadiña, fai esforzos para recibilos pero négase a dálos. A nai insiste en que non podes dicir que non che gusta algo que nunca fixestes, ela proba... pero non lle saen, igual é que a súa fábrica aínda non funciona. Nun momento determinado, ante un paxariño ferido pasa o inesperado, porque os sentimentos son así... non hai que buscalos, só agardar a que suceda. 

Moi ben tratado o tema, tanto por parte da autora como do ilustrador. Unha temática pola que hai que andar con pés de chumbo (porque o perigo está en que un determinado banco se poña a falar de emocións e a educación o escoite; neste mundo de contradicións evidentes hai que andar con tino porque os cegos están de moda)

Un bo agasallo, especialmente para toda esa cativada que aínda non ten en funcionamento a máquina, pero tamén para todas e todos os que fabrican bicos como churros e queren repartilos para que non se perdan.

Intramundo, como lugar de proba

O mundo máxico de Lía de Eduardo Santiago, ilustrado por Marcos Calo e publicado na colección Merlín.

Lía é unha nena de dez anos que só fala con súa nai e que nunca chora. Seu pai é un maltratador, un home en situación de paro e afogando os seus fracasos en alcohol.

A historia cóntasenos en primeira persoa, faino Lía introducíndonos no seu día a día de rapaza acosada na escola, incomprendida e desprezada polo pai, que só atopa consolo na nai, que é presentada como unha muller moi especial que defende todos os valores cos que podamos soñar. Lía necesita traballar a súa autoestima, máis alá da relación coa nai, e para iso aparece Glok, o seu mellor e único amigo, un trasno co que comparte absolutamente todo e que lle vai avisando dos riscos. 

Glok leva con ela catro anos, xusto os mesmos nos que o pai se descontrolou. El avísaa cando debe fuxir da casa, onde debe agacharse para que o pai -feito un monstro- non a descubra despois de ter golpeado a nai. Con Glok entra no mundo subterráneo, o mundo da maxia, ese que está nos bosques e debaixo das cidades. Aí entran os dous, para que Lía poda superar as probas e saír forte, capaz de enfrontarse ao mundo real.

O labirinto, os demos e as ratas, os pasadizos que atravesan o mundo da superficie, descubrir quen é un monstro ou quen ven sendo o líder das ratas, o poder das palabras especialmente dos nomes... todo iso aparece envolto nunha historia que me conduce a un punto no que quero determe e é a mala consideración que se ten das "chaponas" e que pode levar a certa demagoxia que anime á rapazada e non ser coma elas, coma as que traballan e estudan, como as que cumpren coa súa obriga. Sae aquí como podía ter saído en moitas outras historias, pero creo que é chegado o momento de denunciar esa minusvaloración posta na boca da cativada.

Cantareas do faro

Miguelanxo Romero é o autor dos poemas, Leandro Lamas o ilustrador e a pianista Bárbara Mourelo a conpositora de Cantareas do faro, un poemario publicado por edicións Embora na colección Fardel. Un libro con CD no que participan tamén Hagh McGinley nos arranxos e un grupo de nenos e nenas.

As ilustracións, sempre atinadas e coa personalidade propia de Leandro acompañan uns poemas sinxelos pero con toda a calidade dun ritmo e unha rima axeitados, acaídos e ben dirixidos á rapazada pequeneira.

Case se cantan sós, e iso é algo que se agradece... sen pretensións e correcto.