A última fronteira

 

A última fronteira de Cecilia Heikkilä, traducido por David Álvarez e publicado por Patasdepeixe.

Da presentación editorial: "Esta é unha historia íntima e tenra, chea de calor e corazón, sobre unha viaxe planificada desde hai moito tempo a un lugar moi especial. È unha celebración da aventura, a natureza e un vínculo especial entre un avó e o seu neto. Este libro explora sen moralismos a necesidade de protexermos e preservarmos os espazos salvaxes e os hábitats naturais a través dunhas ilustracións impactantes cheas de cores e texturas rechamantes que evocan á perfección a emoción da viaxe e a marabilla das vastas paisaxes naturais. O avó e o osiño comparten o soño de visitar a última fronteira: un lugar especial e difícil de atopar cheo de criaturas salvaxes e marabillosas, un lugar onde o aire arrecende a arume de piñeiro, un lugar que só viron nunha postal. Os dous estudan mapas, len libros e practican a acampada preparándose para a súa aventura. Despois parten para o norte, pero cando chegan alí, atopan un porto animado cheo de tendas, onde parece que ninguén lembra a última fronteira. Existirá aínda o fermoso lugar dos seus soños ou nunca poderán atopalo? Esta historia íntima e colectiva de abraio e aventuras explora a través dun carrusel de imaxes en movemento temas como a celebración da natureza e a fraxilidade das paisaxes salvaxes, ao tempo que, de forma paralela, fainos ser conscientes dos afectos familiares e dos vínculos que nos unen á vida en todas as súas dimensións, do persoal ao colectivo, do íntimo ao universal. A impresionante obra de arte de Cecilia Heikkilä está chea."

Un avó oso e o seu neto comparten a utopía: a viaxe á última fronteira, o lugar máis marabilloso do mundo. Cada un de nós seguro que ten unha imaxe que se corresponda con esa meta, alí onde se acaba a paisaxe construída e a natureza salvaxe nos sorprende. A Itaca que pospoñemos porque nunca atopamos as circunstancias propicias para a viaxe. Agora eles vanse atrever. A busca alóngase porque alí onde pensan atopala hai cidade por iso han de continuar e atopar o bosque tallado que lles fai pensar que chegaron demasiado tarde pero alí escoitan un estrondo sorpréndeos ante os animais máis salvaxes de todos que os levan con eles. Na noite o alce retírase co avó a falar en segredo e o avó prometo contarllo a el cando chegue o momento. Dormen e ao espertar o avó cóntalle como existe a última fronteira porque é moi difícil atopala e como el vai quedar alí a facer garda (para que siga existindo cando sexa grande) mentres tanto, o pequeno vai á escola e cando se faga grande poderá volver para axudarlle. Cando o pequeno mirou o ceo veu que alí estaban as súas constelacións: a Osa Maior e a Osa Menor.

Un mundo ao revés para entendelo ao dereito

Ó revés de Florence Hinckel está ilustrado por Clothilde Delacroix e traducido por Tais Rego para a edición de Sushi Books.

Así se presenta:"No mundo de Lea e Tom, as rúas e os colexios teñen nomes de mulleres famosas, e os homes son os que se encargan das fillas e dos fillos. Tal e como sucede en todas as escolas, ensínase que o feminino prevalece sobre o masculino, «porque se considera máis nobre có masculino, debido á superioridade da femia sobre o macho». É así dende tempos inmemoriais e ninguén semella querer cuestionar esta norma establecida. Porén, Lea e Tom danse conta de que algo non vai ben… Polo que comezan a reflexionar sobre os estereotipos deste mundo onde reina a dominación feminina."

Ás veces, non hai mellor maneira de buscar a reflexión que dándolle a volta á situación. Estanos tan acostumadas a ver o mundo tal como se presenta que se o colocamos (tal como aparece na imaxe da cuberta) do revés, coa cabeza para abaixo iremos vendo que nos chama a atención, que nos semella inxusto, que racha co sentido común... Por iso, o pai de Lea e Tom os vai parando a cada instante para que pensen e repensen se é xusto que os homes teñan un teito de cristal, que as personaxes destacables sexan maioritariamente mulleres (nos nomes das rúas, nos libros...), que os postos de responsabilidade máis altos sexan ocupados por elas, que a linguaxe teña o feminino como referencia na que se engloba tamén o masculino, que os corpos non teñan a mesma significación... Un fillo e unha filla, un irmán e unha irmá han de enfrontarse á situación que se presenta a cada instante. Ao final, baixo a epígrafe de "Un pouco de historia" imos vendo os avances dende 1857 ata a actualidade porque a partir de agora "De ti depende escribir a Historia do mañá" que aparece en branco.

Un libro para facernos pensar!

Unha nova serie da man de Ledicia Costas

Curriño é o protagonista, un can ao que lle cambia a vida (e moito) entre a primeira e a segunda entrega: Curriño.  O can influencer e Curriño. Benvido ao equipo. Unha serie de Ledicia Costas, ilustrada por Mili Koey e publicado por Xerais.

As sinopses cóntannos: "Curriño non necesita presentación: é o can máis famoso de Internet! E o máis lindo, obviamente. Seguro que ti xa o segues en todas as súas redes. Vive a corpo de rei, faltaría máis! Dorme na cama da súa humana, aliméntano con penso de importación e acicálano tres veces por semana. O que merece unha estrela coma el, vaia! Por desgraza, Curriño está a piques de descubrir que a vida fóra da súa mansión con sete cuartos de baño, jacuzzi e vistas ao mar é moito máis dura do que el cheiraba..." Asi é, as desgrazas nunca veñen soas e vánselle ir sumando unha tras outra, así descubrirça unha nova vida cun grupo de amigos.

Realmente, os humáns confúndense cando pensan que son eles os donos dos cans, aínda que tamén é certo que, ás veces, os animais reciben os castigos que merecen, e a sobrebia págase.  

"Curriño leva días con cara de can, no peor sentido: botárono da súa mansión, tivo que rebuscar no lixo e segue sen recuperar a súa preciosísima melena! E esa carracha tan pesada continúa suxeita ao seu pescozo. Vaia desastre! Ademais, as rúas están cheas de perigos. Por exemplo, King Kong, o terrible can dos ladridos potentísimos que monta garda fronte ao supermercado, e ao que non lle fai ningunha graza que Curriño poña unha pata no seu territorio. Será a axuda dos seus novos amigos, Frecha e Gordon, suficiente para enfrontarse a el?" A okupa que leva no pescozo é coma o vermiño da conciencia; non o deixa tranquilo e sempre ten a última palabra, pero a súa relacións cos outros cans que vai coñecendo vano colocando no seu sitio, pero algo está a pique de cambiar... que pasará? 

As ilustracións van a medio camiño do cómic con bocadillos e viñetas nalgún caso. Debuxos sinxelos de cores quentes que achegan unha presentación moi chamativa. Ao final hai unha páxina de adhesivos. 

O que máis chama a atención é a facilidade da autora para reinventarse, unha e outra vez, creando novos mundos de maneira pasmosa.

Un libro para gozar da natureza e os seus ciclos.

Osa de José Ramón Alonso e Lucía Cobo é un album traducido por Manuela Rodriguez e publicado por Kalandraka.

Da presentación editorial: "O ciclo da vida e o da natureza fúndense nun tenro relato poético. Osa está soa e coa chegada do inverno busca un lugar para durmir. Unha mañá, a luz inunda o seu agocho, a súa tripa axítase e non é de fame…" 

Outono, soedade, comer para resistir, frío, os días acortándose, unha cova, a neve, un sono que dura o inverno, coa luz da primavera esperta e sente algo especial, que será?

Unhas ilustracións marabillosas (coa escolla perfecta dos planos, os motivos e as cores) para unha historia chea de tenrura e sabiduría. A vida superándose e o álbum facéndose mínimo e completo.

Álbums ilustrados

En álbum ilustrado atopamos produtos en galego en diferentes editoriais, moitas delas foráneas. Esta é unha pequena mostra...

Os libros non son para os osos de Mark Barry e Katy Halford, traducido por Vanesa López e publicado por Miau. Escrito en letras maiúsculas.

Da presentación editorial: " Oso atopa un libro en metade do bosque. Correndo, vai ver ao seu aimigo Bufo para que lle ensine a ler. A partir de aí... Oso dáse conta de que quere máis e máis libros. Sen pensarllo moito, colle unha bici que atopa e diríxese á cidade a por máis, pero a xente da cidade o único que lle di é que os libros non son para os osos." 

Oso aprendera a ler con Bufo, o sabio, e na lectura atopa a cousa que máis lle gusta no mundo, por iso busca libros por todas partes sen atopar ningún máis ata que viaxa a cidade. Na escola hai libros pero non o deixan entrar porque os libros non son para os osos, na libraría dinlle o mesmo... ata que chega a unha biblioteca, case non se atreve a entrar pero a bibliotecaria que o ve pregúntalle: -"Apetéceche entrar, meu rei?" e lévao da man e dille iso que el quere oír "Os libros son para todos", así que ademais de ler alí, fanlle o carné e pode levar un lote de libros para o bosque "teño que devolvelos dentro de tres semanas pero podo traer moitos máis". Unha felicidade!, si, unha felicidade tan grande que lles le aso seus amigos "Había unha vez un oso moi feliz..." O libro ten máis do que se ve, cando oso atopa, de novo, a bicicleta pensa "Igual é que está destinada a ser miña" e volve nela ao bosque, pero tamén podemos observar que só os nenos e as nenas quedan irando para o oso que vai en bicicleta no meido do tráfico, os adultos non se se dan conta. 

Max & Mía cos dragóns de Roser Calafell e Vita Dickinson, traducido por Ramón García Mallo e publicado por La Galera.

Así se presenta: "Somos Max e Mía e dentro da Yellow Van vivimos. / Cada noite viaxamos cando durmimos. / Despois de almorzar imos explorar. / Veña, pasa páxina xa e empeza a xogar."

Cuns debuxos moi expresivos nos que cada personaxe mostra a través da imaxe o seu carácter. Max e Mía (a súa irmá pequena), Irmán (o máis vellos que gusta ler e o fai a todas horas), a nai que baila a todas horas e o pai que é un "manitas". Unha historia rimada (bastante mal, por certo). Nesta aventura a pequena está empañada en aprender a xutar, aparecen nun lugar con animais imaxinarios e tres dragóns; os dous pequenos montan nun deles que lles queima a torre facendo unha broma, mentres tanto os pais e o irmá máis vello que permanecen na camioneta son invadidos por unha praga de volvoretas e outros insectos ata que os outros dragóns lles botan unha bocanada de vento, aparece un cabaleiro repartidos de pizza que aproveita para enfrontarse ao dragón lanzalumes para defender á princesa pero é Lía quen o golpea xutando co balón e o desixa aparvado, así que todos se poñen a comer a pizza. Remata a historia cando na noite se van na camioneta deixando atrás dragóns, castelo e princesa. Daquela comezan as curiosidades e os xogos coa solución ao final. 

Terra tómase un descanso de Emily House, traducido por Silvia Obelleiro e publicado por Picarona. Preséntase así: " Terra atópase mal polo que vai ao médico. O que lle receita o médico parece imposible ata que, ao día seguinte, esperta cun cambio sorprendente. Unha fábula moderna inspirada no confinamento de 2020, Terra tómase un descanso é un conmovedor álbum ilustrado repleto de divertidas ilustracións e cuxa trama leva consigo unha mensaxe esperanzadora." A receita era descanso, ela considera que non pode facelo porque todo o mundo precisa dela, pero cando esperta ao día seguinte non hai coches nas estradas nin avións no ceo, todo está en calma, non había ninguén en ningures e así varios días. Dille un paxariños que os humanos están enfermos e teñen que quedar na casa un mes enteiro. A Terra tamén descansa e todo vai a mellor, incluso os humanos prometen portarse ben e coidar da Terra pois saben que foron eles quen a enfermaron... 

Un par de faltas de ortografía, imaxinamos que erratas, ensucian o texto.

Un estraño realismo

Marta Villar asina Os peidos máxicos de Sultán con ilustracións de  Lucía Barros, publicado na colección Merlín de Xerais.

Preséntase así:"Unha disparatada aventura chea de humor escatolóxico e amor polos animais."

Por que realismo estraño? Non ten nada que ver co escatolóxico pero si con que os peidos teñan uns efectos inesperados; está relacionado cos gustos tan estrafalarios de Sultán, e como se resolven os problemas unha vez creados. Deixamos sen preocupación a aparición misteriosa do can ou o enigma que deixan sen resolver para poder darlle continuidade á narración nunha próxima entrega. Falamos dun realismo que se ve atravesado por algo como as mentiras dun neno. 

Agora deixamos que outros e outras lectoras nos dean a súa opinión, porque igual todo vale na LIXG, igual non hai límites para os xéneros, igual nos gustan as babas dos cans e os peìdos co sorpresa...

Houbo un tempo no que a maioría dos escritores e escritoras eran docentes, daquela Manolo Rivas tivo que aclarar que Avilés de Taramancos erataberneiro e el xornalista. Hoxe, asistinos á entrada triunfal dos xornalistas na literatura infantil, haberá que estudar as consecuencias desta icursión. Saben escribir, fano rápido... que máis?

Poesía: Máxica lúa de Xoán Neira

Poesía: Máxica lúa de Xoán Neira con ilustracións de Lucía Barros e publicada por Medulia. 

Que ten a lúa que os poetas a cantan? Ademais de todos os poemas e libros de Antonio García Teijeiro, doutras alusións á lúa noutros libros de Neira, agora aparece este completamente dedicado ao satélite. Para maior abondamento, Xulio López Valcárcel engade un epílogo no que percorre a historia da literatura canonizada buscando as referencias máis destacadas relacionadas coa lúa.

Así se presenta: "Lúa Máxica, de Xoán Neira e Lucía Barrios, integra versos de deseños en mutuo diálogo plástico-literario. O cromatismo nocturno resólveo a artista con cores frías, suaves, apagadas: violetas, azuis, grises..., mentres que as horas solares aparecen representadas con cores amarelas, intensas e vivas. Adáptanse ao texto sen por iso perder carimbo e identidade propias. Son, en suma, dúas achegas independentes integradas nunha unidade harmónica". 

Xogando coa rima, dunha ou outra maneiras, vai percorrendo un universo de bicos, musas, insomnio, fumes, lobos, vestidos, vixías,  a súa cara oculta, a superlúa, farois ou influencers; as relacións entre a lúa e a Terra, o sol e as estrelas, os eclipses ou as cores con que se cobre (sangue, azul, verde, laranxa amarela). Un universo ao redor da lúa, 

Unha obra enriquecida! 

Un pequeno petisco: 

A Lúa reina de noite, / o Sol reina de día  /  e fixeron un trato  /  para compartir a vida.

Partillaron o tempo, / como dous irmáns, /  repartiron o ceo  /  de verán a verán.

(...)