Unha homenaxe á fotografía

A fotógrafa Perpetua de Olaia Sendón, vén sendo iso, unha homenaxe á fotografía. Está publicado por Xerais fóra de colección, en formato álbum ilustrado pero coa presentación dun vello álbum de fotos.

Así se presenta: "Perpetua sempre o tivo claro: ela ía ser fotógrafa, o mellor oficio do universo! As fotos que fai contan historias, explican o mundo e axudan a recordar as cousas e a xente que se foi deixando atrás. Ser fotógrafa é marabilloso. Este libro, que tamén é un álbum de fotos, conta a vida de Perpetua, pero tamén algo máis: en todas as súas imaxes hai un segredo agochado."

Certo, as fotos contan historias, explican o mundo e axudan a recordar o que se perdeu. E máis neste caso, no que as fotos que se supoñen da autoría de Perpetua forman un percorrido pola historia desta arte, dende os fotógrafos das pequenas vilas a Ruth Matilda Anderson visitando Galicia a principios do século XX, da Kasado a Pacheco e o seu arquivo en Vigo, de Capa a Cartier - Bresson, artistas contemporáneos que achegan arte conceptual e experiencias realmente transformadoras a fotoxornalistas, dun lado a outro do mundo. Pasear esta historia da fotografía a través de fotógrafos representativos a nivel local ou internacional ou de fotografías icónicas que nos falaban sempre das historias que hai detrás de quen apreta o clic e de quen aparece a través do obxectivo. Un libro que só podía crear unha ilustradora e escritora, unha fotógrafa que naceu inmersa nese mundo porque seu pai é un dos estudosos e artistas desta arte, un profesor de Belas Artes que imparte esta materia.

As gardas non son gratuítas, introducíndonos no mundo dos álbums de fotos, das pestanas nas que apoiamos cada imaxe, nos restos que quedan cando as retiramos e que se ve completa coa parte na que aparece un espazo para que o propietario do libro poda colocar a súa primeira foto, a da súa casa, familia e as súas cousas. Fotografías ou debuxos porque o libro está ilustrado e non con fotos. Remata a obra cun glosario de imaxes na que se achegan datos sobre cada unha das que aparecen ao longo do libro, e sobre a autora ou autor que as realizou.

A autora non é allea á LIX, pois xa ten publicado A crebeira Marabillas.

Un agasallo intelixente que colaborará no enriquecemento de quen o recibe!!!

De Aira Editora

Bigote de tres pelos de Rita Doallo está ilustrado por Miguel Robledo e publicado por Aira editora. preséntase así: "Que está a pasar na cara do Avó Luís? Vaites!, os tres pelos do seu bigote comezaron unha protesta. Teñen unha lista de demandas e todo. En que acabará todo isto?"Menos mal que o fixeron os tres pelos do bigote porque o avó está demasiado tempo estomballado no sofá, grazas ás súas peticiósn terá que erguerse e prepararse para ir ver o neto, co ben que o pasan...! En maiúsculas. 

Unha historia e unhas ilustracións que poden resultar un tanto chamativas, coloridas, cun certo desorde que leva un tempo organizar pero nas que recoñecemos o bo facer de Robledo, incluso as súass cores, as súas tomas e puntos de vista, un dinamismo a proba de bo lectorado.

Por certo, a que vos soa o nome da autora? Non vos lembra a ningún autor moi recoñecido?

De variada silva

Un vampiro perigozo de José Carlos Andrés (autor de Los miedos del capitán Cacurcias ou Adoptar un dinosaurio) e ilustrado por Gómez (recoñecida por Daniela pirata, O dedo no nariz...). Non figura tradutor na páxina e está publicado por NubeOcho.

Da presentación editorial: "Unha nena paseaba por unha rúa baleira da remota Transilvania cando apareceu unha enorme sombra! Unha sombra que asombra!? ZON UN VAMPIRO! UN VAMPIRO PERIGOZO! A nena tremelicou, pero de risa. Este vampiriño non consegue dar un susto a ninguén. A este paso non poderá superar o exame da escola de vampiros... Unha divertidísima historia para superar os nosos medos.

Certo, o vampiriño non mete medo, así non vai poder superar a proba e ser enviado á escola de peladores de plátanos. A nena decide axudarlle e resulta máis doado do que se podería pensar. Que importante é a axuda dos demais, a empatía para sentir as angustias que sente o outro (incluso un vampiro), a mirada externa sobre un problema... E que gracia escoitar falar a un vampiro coa z!

Os meus lugares secretos de Jaspreet Kaur e Manjit Thapp, non figura tradutor e está publicado por Cumio.

A pregunta é: A onde te dirixes cando o trafego e o bulicio da cidade te supera? 

Da presentación editorial: "Abordando temas como a ansiedade, o medo, a bondade e a alegría, exploramos a través deste libro, como afrontan as súas emocións distintos nenos e nenas en contornas moi saturadas e ruidosas como a cidade.Tráfico! Obras! Sirenas! A onde te dirixes cando o trafego e o bulicio da cidade te supera? Desde a calma e o silencio dun museo ata a calidez dun chocolate ben quentiño, esta tenra historia é unha celebración deses preciosos momentos que se esconden entre o caos urbano.

Inclúe actividades de mindfulness ao final do libro con moitas ideas fáciles e accesibles para nenas e nenos de calquera parte do planeta."

Comeza con rima e logo non sempre cumpre as expectativas, ben difíciles na tradución. O contido: nas cidade todo é ruído pero hai lugares onde conseguir paz: unha biblioteca, un museo, o piso superior do autobús, o parque... Aí, cando te sentes abafado, atoparás un espazo de calma no que recuperarte. Ao final atoparemos dúas páxinas de mindfulness para axudarte neste empeño: exercicios de respiración, estiramentos, envío de mensaxes, observación da natureza, , oler conscientemente o que tes arredor, debuxar ou pintar, escoitar música, comer algo saboroso, conversar, escribir un diario ou durmir e descansar. 

Un libro de autoaxuda para crianzas aos que nos imos acostumando na liña das emocións e outros aledaños.  Sería interesante ver quen os utiliza e como: na familia, na escola, nos lugares de tempo libre... e tamén que hai detrás de todo iso: non será que estamos convertendo as crianzas en vellos executivos que precisan calma e descanso, en que voráxine os estamos introducindo para que nesas idades nas que lles sobra enerxía precisen recargala con relaxación. Que hai detrás deste mundo que lles estamos a ofrecer cheo de actividades e xoguetes, de actividade dirixida que non lles deixa tempo para o aburrimento, para pensar, para crear libremente...?

Brunilda e Brunildo de Ánxela Gracián

Brunilda e Brunildo de Ánxela Gracián, ilustrado por Jessica Mera está publicado por Edicións Fervenza.

Preséntase así: "Álbum ilustrado a toda cor e en tapa dura, no que os lectores descubrirán a importancia da adaptación, respecto e tolerancia." 

Unha ra que ha de viaxar con súa nai a outra lagoa porque aquela na que vivían secou pola sede do sol. Bota de menos o bosque, a escola, os seus compañeiros e comoañeiras e, sobre todo a Bru, o seu mellor amigo. Como unha ladaíña sentimos a súa queixa detrás dunha expresión triste, unha e outra vez. O proceso de adaptación é difícil. Por moito que aanima a nai a buscar novas amizades na escola ou nos arredores da lagoa, nada lle resulta apetecible. Ela busca alguén que queira acomapañala a escoitar o canto dos paxaros, como facía Bru. Vai á fervenza e fala coas ras pero non consegue convencelas. Máis alá do muro alto que pecha a lagoa un día escoita un ruído, pregunta quen é e a resposta é Brunildo, falan e caen na conta de que coinciden en moitas cousas: case se chaman igual, en que lles gusta saltar, cales son os momentos do día preferidos, o que botan en falta... tamén se acaba de mudar. Son almas xemelgas e deciden coñecerse, como se recoñecerán cando se atopan no mesmo lado do muro? os dous son verdes e teñen as patas moi longos, candose atopan levan unha sorpresa, descobren que non son iguais pero poden seguir compartindo os seus gustos: o paseo e a escoita do canto dos paxaros.

O libro está dedicado aos seus fillos que tamén deixaron atrás un lugar para vir vivir a outro coa carga da saudade e a necesidade de adaptación. Un libro auténtico, sentido e que pode servir de desculpa para tratar estes procesos de cambio, porque a rapazada múdase por razóns poderosas, non porque queiran facelo e han de atopar as redes de afecto que as unan aos novos lugares e amizades, á nova familia e á escola. O que atopan nunca é o mesmo, pero tamén é válido e co tempo descubrirán que foi a mellor opción que había nese momento.  A rabia ante o afastamento, o que senten como inxustiza pola perda do que era familiar, transformarase no pracer de atopar almas xemelgas vaian onde vaian, porque os seres vivos temos moito en común e, sobre todo, a capacidade de adaptarnos a novas situacións.

Unha serie en BD

Dila crocodila 2. Son xenial de Ana Gómez Hernández está publicado en Triqueta Verde na colección "Aprendendo a ler co meu primeiro cómic".

Todo escrito con letras maiúsculas. Presenta os protagonistas (Dila a cocodila, Mapi o gato, Miñoca, Ovella e Ovella) co que lles gusta e o que non. O gato é moi positivo, a miñoca anda de malhumor e as ovellas son pasotas, todo lles dá o mesmo e semella que non se enteiran moito de case nada.

Da presentación editorial: "Dila vive xunto aos seus amigos Mapi, Miñoca e as Ovellas en Brañavella, un lugar minúsculo onde teñen lugar aventuras MAIÚSCULAS. En SON XENIAL!, Dila e os seus amigos aprenderán que todos podemos ter un talento, aquilo que se nos dá ben facer e co que se nos pasa o tempo voando. En cada libro, atoparán situacións que se parecen moito ás que se poden atopar no patio dun colexio: amizade, rifas, xogos e trampas, xestión da frustración, descubrir os propios.talentos..."

Dila crocodila 1. Espremer os miolos.  Da presentación editorial: "Dila vive xunto aos seus amigos Mapi, Miñoca e as Ovellas en Brañavella, un lugar minúsculo onde teñen lugar aventuras MAIÚSCULAS. En ESPREMER OS MIOLOS (volumen 1), Drila e os seus amigos aprenderán que, para resolver calquera problema, o mellor é pararse a pensar (espremer os miolos) e atopar a mellor solución. E tamén que, pensando en equipo, sempre saen as cousas mellor!"

A nena do pixama estrelado

A nena do pixama estrelado de Eduardo Santiago está ilustrado por Eli García e publicado por Xerais na colección Merlín e no tramo de máis de once anos. 

Da presentación editorial: "Unha historia de superación sobre as mudanzas familiares e a axuda da amizade, a imaxinación e o amor." Da sinopse: "Cando espertou, a nena do pixama estrelado decatouse de que non podía mover as pernas. Calquera outra, na súa situación, asustaríase, mais a nena do pixama estrelado non se asustou, non gritou, non se puxo nerviosa, non chorou. Só pensou en cal podía ser o motivo de que as súas pernas non se movesen. No seu décimo aniversario regaláranlle cousas moi valiosas economicamente e tamén un pixama azul poboado de estrelas. Por algunha misteriosa razón, aquel pixama foi o agasallo que máis ilusión lle fixo e, talvez, un dos motivos polos que agora non poida mover as pernas. Hai outros motivos, claro que si, e a nena do pixama estrelado está disposta a descubrilos todos." 

Xa sei, o primeiro no que pensamos é no neno con pixama de raias, ese pixama que podía parecerse ao uniforma que colocaban aos presos nos campos de concentración nazis. Pero non, un pixama de estrelas é algo do que non quere desfacerse a nena, el é coma un amuleto, un obxecto marabilloso que ten o significado do agasallo que os pais lle fixeron no derradeiro aniversario no que estaban xuntos e ela compartíaos na mesma casa. As cousas cambiaron. Certo e resulta difícil adaptarse, a quen non? Esta é unha dificultade á que teñen que enfrontarse os fillos nestas xeracións e o fan con todo a súa capacidade de adaptación, pero ás veces algo falla.

"Cando espertou, o dinosaurio aínda estaba ali" escribiu Monterroso nese microrrelato que é a síntese do xénero. Neste caso "Cando espertou, aquela mañá, a nena do pixama estrelado decatouse de que non podía mover as pernas". Aínda podía ser peor, como lle pasou ao personaxe de Kafka que  "Cando Gregorio Smasa espertou unha noite dun sono intranquilo, encontrouse na súa cama convertido nun monstruoso insecto"  A nosa nena perdeu as forzas e non se pode mover, tirada na cama observa o teito. Xa a noite anterior non era quen de cortar a carne, algo se anunciaba. Un videoxogo, Los Sims, pode ter a clave

A referencia a outras historias como a Raíña das Neves ou Alicia. A curación por amor. A necesidade dunha irmá, dunha amiga coa que compartir o agasallo que máis importa, non o que máis custa. Unha pequena historia chea de auténtica emoción.

El Hematocrítico continúa agasallándonos cunha nova entrega de Dona Problemas

Dona Problemas, rescatadora de mascotas de El Hematocrítico aparece da man de Paco Roca, igual que nas entregas anteriores. Traducido por Anaír Rodríguez co asesoramento literario de Ledicia Costas.  Despois de Dona Problemas e Dona Problemas salvadora da escola aquí está Dona Problemas, rescatadora de mascotas.

Preséntase así: "Tras o seu enfrontamento coa mestra «influencer», que foi retransmitido por televisión, Carlota (Dona Problemas) converteuse nunha celebridade entre nenos e nenas. Recoñécena pola súa cidade e mesmo lle piden selfies e axuda para problemas cotiáns. Así e todo, nin Dona Problemas nin Xoán, o seu axudante, esperaban recibir na escola a visita dunha nena preocupada pola desaparición da súa mascota: unha cacatúa chamada Riqui, pola que agora lle piden un rescate que ela non pode pagar." 

Neste caso, Dona Problemas xa ten que auxiliar máis alá da propia escola, porque xa todo o mundo a coñece e lle pide axuda: ha de botar unha man no cine para colocar a todo o mundo de forma que podan ver ben a pantalla, descubrir a un timador que entregan á policía, dar cunha nova maneira de conseguir cartos ao dar co que pode ser un bo agocho (o sofá, debaixo dos coxíns), atopar a cacatúa coa axuda dunha especialista en paxaros... A súa fama vai en aumento cando unha xornalista decide facerlles unha entrevista a dobre páxina (a ela e ao seu axudante). De todas formas, ese engado de colaboradora marabillosa disposta a axudar onde sexa necesario ou de crítica precisa e observadora do momento actual cando deixa en ridículo á profesora influencer queda nas nosas mentes. Ben é certo que o tema das mascotas tráenos á cabeza o libro de Diego Ameixeiras co que se estrea na LIXG, Xulia Belavista. detective animalista.