Da presentación editorial: "Relato poético no que humanos, peixes e outros seres fantásticos se superpoñen e fusionan sen límites. O efecto é exquisito, tráxico e esperanzador, coa promesa de novos comezos."
Unha historia curta, con misterio, elipses, datos que non se achegan... e espazo en blanco para a imaxinación e o peche por parte de cada lectora. As imaxes recadan a mensaxe e continúan o enigma, só alguén como Javier Serrano podería facelo con estas calidades: algo diluído nas imaxes a lápis de cor, algo surrealista nas resoltas con nitidez, unha unidade impenetrable nas dúas linguaxes. A lectora le, como se fora poesía, sen entendelo de todo e aceptando non facelo: falamos de sereas? de herdos que van dende os oficios ata o ser? de feitizos que son condenas? unha nova hsitoria da sereíña? que papel cumpren os peixes nas imaxes? Non, non queiramos saber!
Unha historia situada no mar e no río, nunha vila con augas, mariscadoras e mariñeiros que sempre se van lonxe e un día queren volver. Casas silenciosas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario