luns, 21 de setembro de 2020
El Hematocrito e un dos seus libros
venres, 18 de setembro de 2020
Sensibilidade, diversidade funcional, relacións pai filla,...
Miña guía, meu capitán é un álbum de Gonzalo Moure e María Girón, traducido por Manuela Rodríguez e publicado por Kalandraka
Porque a selva de luces e sombras, de sons e arrecendos pode ser temible pero tamén rica e divertida. Podes utilizar a falta de nitidez para xogar a adiviñar, para imaxinar e crear un mundo que é teu (e só teu e daqueles con quen o compartas). Todo pode tomarse de diferentes maneiras: o ruído do bastón pode ser a percusión que anime o baile, non ver cos ollos da cara pode conducilos a ver cos das emocións
Pai e filla, da man, realizan o percorrido dende a casa ata a escola. El leva o bastón branco, ela un parche nun ollo. Mentres camiñan, dous mundos se abren ante eles: o cotián (cos semáforos, as persoas coñecidas que atopan, os coches que pasan pola calzada) e o propio (creado por eles e desenvolto pola ilustradora ao engadir ás imaxes reais as de animais que ocupan ese espazo nun exercicio creativo). Eses dous mundos nos que viven só a guía e o capitán poden confirmarse no paso do semáforo, cando arredor deles aparece todo tipo de animais acompañándoos.
Cando se separan, a pequena ten gana de chorar e imaxina ao pai triste volvendo á casa... As crianzas acostuman sentir ese pesar ata que a realidade os somerxe.
Un libro para ter, para compartir entre guías e capitáns, para traer lembranzas desa relación coa que camiñaron percorrendo rutas e aventuras.
Un acerto o título, traducindo o castelán de Mi lazarillo, mi capitán.
xoves, 17 de setembro de 2020
Constelacións literarias II. Muller pola igualdade. Violencia de xénero
luns, 14 de setembro de 2020
Constelecións literarias I. Mulleres que buscan a igualdade... e outros valores
domingo, 13 de setembro de 2020
Constelacións literarias I: Mulleres buscando a igualdade. Roles inesperados
sábado, 12 de setembro de 2020
De música e músicos, de cantantes e historias
Maneiras de vivir de Luis Leante conseguiu o premio Edebé de literatura xuvenil no mesmo ano que o infantil foi para David Nel·lo pola obra A crónica de Ivo Cukar.
Unha pseudo historia real, na que o autor, escritor de literatura xuvenil, encontra a un dos seus ídolos de rock, co que a vida non se portou todo o ben que cabía agardar. Unha tenda de discos de vinilo, un vello rokeiro ao fronte e un nostálxico que lembra o primeiro dos grandes concertos e as vicisitudes do cantante co paso polas drogas e o cárcere. A conversa crea amizade e un bo día, o narrador autor decide contar a historia en base a entrevistas aos diferentes personaxes: Jimi, a súa muller Rosa Winchester, a filla desta Luna, o fillo del Manu, os amigos, algún familiar e amizades (das que se conservan ao longo do tempo vaian como vaian os asuntos pecuniarios).
Unha novela trepidante na que non soltamos o libro ata o remate porque os nós vai indo dun a outro ámbito, problemas familiares e de incomprensión de pais e fillos, nais e fillas, os avós e os tíos con todas as variedades de persoa, as desgrazas sempre no peor momento, os namoramentos sen aclarar... Unha historia na que o protagonista vai ser vitima dun delincuente ao que coñecera no cárcere. Polo tanto, unha dose de novela negra cara ao final, un manipulador moi ben retratado e un final que nos deixa contentos.












